Όσο καλά και να νομίζεις ότι ξέρεις έναν άνθρωπο, όσο και να θεωρείς ότι ταιριάζετε σαν χαρακτήρες κι ότι τα βρίσκετε, τελικά μόνο μέσα στη σχέση θα τον γνωρίσεις κι αυτό θα γίνει σιγά-σιγά, με τον χρόνο. Βήμα-βήμα θα τον ανακαλύψεις και θα είσαι πια σε θέση να διαπιστώσεις αν όντως ισχύουν αυτά που πίστευες.
Βλέπεις, μέσα απ’ τις διάφορες συνθήκες, τις δυσκολίες, τις χαρές, αλλά και τα εμπόδια κατά τη διάρκεια της σχέσης, θα φανούν αυτά. Δε θα τα καταλάβεις με την καλημέρα, με τον καιρό θα δείξουν. Θα δεις στην πορεία αν συμπίπτουν οι επιθυμίες σας κι ας μην ταυτίζονται απαραίτητα, αν συμφωνείτε στα βασικά τουλάχιστον για εσάς θέματα κι αν φυσικά υπάρχει συνεννόηση.
Αυτή, που πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η πιο σημαντική κι όπου υπάρχει υπερνικά τις ελλείψεις και κατευνάζει τα πνεύματα. Θεμελιώδης κι απαραίτητη σε κάθε σχέση. Από αυτήν αρχίζουν όλα και σ’ αυτήν τελειώνουν. Δεν υπάρχει συνεννόηση; Δεν υπάρχει και συνέχεια. Κι ας υπάρχουν όλα τ’ άλλα, χωρίς την ύπαρξή της καταρρέουν.
Όπως και καταρρέουν όταν δεν παίρνεις αυτά που θεωρούνται αυτονόητα, όταν ζητάς αυτά που δε ζητιούνται. Όταν μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία και χρειαστεί ν’ αναλωθείς σε συζητήσεις για τα στοιχειώδη, φτάνοντας να ζητιανεύεις για τα μικρά, τότε χαλιέσαι. Κι εσύ ο ίδιος κι αυτό που νιώθεις και κατά συνέπεια αυτό που έχεις με τον άλλο.
Γιατί κάποια πράγματα έχεις ανάγκη να τα παίρνεις απ’ τον άλλο δίχως να τα ζητάς. Να στα δίνει αβίαστα. Εκεί είναι που θα φανεί τελικά αν τα βρίσκετε ουσιαστικά. Στην πράξη, στο μαζί, στη σχέση.
Αν δεις λοιπόν και συμβαίνει αυτό και παίρνεις αυτά που θες χωρίς να τα πιέζεις και να τα κυνηγάς και δίχως να τα επιδιώκεις τρελά, τότε η αίσθηση είναι πράγματι διαφορετική. Αφήνεσαι και το απολαμβάνεις.
Η όλη διαφορά βρίσκεται, που λες, σ’ αυτό το σημείο. Στο εκούσιο της συμπεριφοράς του άλλου προσώπου. Να σου δίνει αυτά που θες και ζητάς, που έχεις ανάγκη επειδή έτσι του βγαίνει κι όχι επειδή τον πιέζεις ή επειδή έτσι «πρέπει».
Άλλωστε η ουσία βρίσκεται στο θέλω της σχέσης κι όχι στο πρέπει. Όταν παύουν τα «θέλω» κι αρχίζουν τα «πρέπει» μάλλον κάτι να δεν πηγαίνει καλά. Και μεταξύ μας, αν είναι να τα βγάλεις με το ζόρι, άστο καλύτερα. Δε θα δουλέψει. Και ποια η σημασία κιόλας αν συμβεί έτσι;
Αν πρέπει ν’ αλλάξεις τον άλλον για να σου δώσει αυτά που θες, τότε πώς στ’ αλήθεια τον θες; Κουράζεσαι άλλωστε να εξηγείς και ν’ αναλύεις τ’ αυτονόητα κάποια στιγμή. Να σας βγει, απλά και φυσικά. Αυτό είναι το θέμα. Να μη χρειαστεί να σπαταλήσετε χρόνο στ’ αυτονόητα κι ενέργεια στα ανούσια.
Όταν έρθει λοιπόν αυτό, το φυσικό, που θα βγει αβίαστα και στους δυο, αυτό θα είναι που θ’ αξίζει.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
