Αξίζει τα πάντα αυτός που δε θα σου ζητήσει τίποτα

Πόσο σημαντικό είναι να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που να σέβεται τις επιθυμίες σου και να σε παροτρύνει να τις πραγματοποιείς, κυνηγώντας τους στόχους σου και κάνοντας αυτό που αγαπάς. Πόσο βασικό;

Το λέω γιατί ξέρω κάτι αγάπες που μόνο ασφυκτικές είναι, σε πνίγουν τόσο πολύ που δεν μπορείς ούτε αναπνοή να πάρεις, μπορεί κι αυτή να τους σταθεί απειλή. Που είναι τόσο εγωκεντρικές, κοιτώντας μόνο τον εαυτό τους και λειτουργώντας σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο που να έχει σημασία. Τίποτα άλλο που να αξίζει να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στη ζωή σου απ’ αυτές.

Μιλάω γι’ αυτούς που έχουν μάθει έτσι να εκφράζουν την αγάπη τους, γιατί πιθανόν νομίζουν πως είναι ο μόνος τρόπος, κτητικά κι έντονα. Πάντα ως προτεραιότητα και χωρίς συναγωνισμό με κάτι άλλο. Θέλουν να είναι οι μόνοι κυρίαρχοι στη ζωή σου κι όλα τα’ άλλα να έρχονται δεύτερα και λιγότερα σημαντικά. Φίλοι, χόμπι, εργασία, συνήθειες, επιθυμίες, ακόμη κι η οικογένεια στις πιο ακραίες περιπτώσεις.

Ζηλεύουν όταν βλέπουν ότι κάτι σου έχει πολιορκήσει την προσοχή και τους στερεί τη δική σου. Όταν παθιάζεσαι με κάτι άλλο γιατί θέλουν το πάθος να ξεκινάει από τους ίδιους. Κι αντί να χαίρονται πάνω απ’ όλα όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει πραγματικά και το απολαμβάνεις, εκείνοι θα σκεφτούν πάλι τον εαυτό τους και θα νιώσουν ότι απειλούνται. Όλα έχουν να κάνουν σύμφωνα με αυτούς και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να περιστρέφονται κι όλα γύρω τους.

Λάθος τρόπος ν’ αγαπάς να το πω; Δε λέω λάθος αγάπη γιατί δε νομίζω ότι υπάρχει λάθος αγάπη, μονάχα ο τρόπος που την εκφράζεις μπορεί να είναι τέτοιος. Τοξικός και καταπιεστικός.

Κι είναι τέτοιες οι πράξεις αυτού του είδους αγάπης που σε πνίγουν. Γι’ αυτό κι αν κάτι σ’ ενδιαφέρει πολύ, ασχολείσαι μαζί του και το αγαπάς θα το αισθανθούν σαν απειλή. Θα προσπαθήσουν να σε απομακρύνουν απ’ αυτό με τρόπο κι αν δουν ότι δεν πιάνει, μπορεί να βάλουν μπρος κι άλλα μέσα, θέτοντας ως και διλήμματα προκειμένου να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτές και αυτό το άλλο που αγαπάς.

Πόσο ν’ αξίζει όμως η αγάπη εκείνου που θα σου θέσει τέτοιους κανόνες; Που θα προσπαθήσει να σου επιβάλλει αυτό που θέλει εις βάρους αυτού που θες εσύ; Που θα κοιτάξει πάνω απ’ όλα τον εαυτό του και θα περιμένει κι από σένα το ίδιο, κάνοντας πέρα όλα τα υπόλοιπα;

Κι αν σταθώ απ’ την άλλη πλευρά, αλήθεια αναρωτιέμαι, πώς μπορείς να υποστηρίζεις ότι αγαπάς κάποιον, έχοντας την απαίτηση να κάνει πέρα κάτι που αγαπά; Κάτι που τον κάνει χαρούμενο και τον ολοκληρώνει; Ο άνθρωπός σου δεν υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα χαίρεσαι με τη χαρά του και θα θέλεις να τον βλέπεις πάντα έτσι; Αν όντως το θέλεις λοιπόν πως γίνεται να θέλεις να του στερήσεις τη χαρά του να κάνει κάτι που αγαπά; Να του κόβεις τον αέρα που αναπνέει;

Για έναν τέτοιο άνθρωπο, τόσο παρτάκια κι εγωκεντρικό και μια τέτοια αγάπη εξοντωτική κι άρρωστη, θα έλεγα, δεν αξίζει να παρατήσεις τίποτα και για κανένα λόγο. Δεν αξίζει να χαραμίσεις κάτι που σε κάνει χαρούμενο ούτε γι’ αυτόν, που αν και πιστεύεις πως σ΄ αγαπά, θέλει να σου θέσει τα δικά του όρια και φραγμούς, περιορίζοντάς σε πίσω από υψωμένα σίδερα. Τέτοια έχουν τα κελιά και τα κλουβιά και δε θα έπρεπε να μπεις σε τέτοια για κανέναν.

Εκείνος που δε θα σου ζητήσει τίποτα όμως, που δε θα προσπαθήσει να σε χειραγωγήσει ούτε να σε κατευθύνει σύμφωνα με τα δικά του «θέλω», αλλά θα σεβαστεί τα δικά σου, εκείνος θ’ αξίζει. Θ’ αξίζει να είναι δίπλα σου, θ’ αξίζει να κάνεις κάποιες θυσίες κι ίσως και να παραμελήσεις λίγο κάποια πράγματα.

Όχι όμως επειδή θα το θέλει αυτός. Επειδή θα το θέλεις εσύ. Εκούσια κι αβίαστα, με την πλήρη ελευθερία που θα σου χαρίζει η αγάπη του και τον σωστό τρόπο που θα την εκφράζει. Όντας χαρούμενος όταν είσαι εσύ και παρακινώντας σε να κυνηγάς αυτά που αγαπάς κι όχι να τα παρατάς.

Για έναν τέτοιο άνθρωπο και μόνο, αξίζει να παρατήσεις τα πάντα. Τέτοιο, που δε θα σου ζητήσει να παρατήσεις τίποτα που αγαπάς.