Γιατί να μην υπάρχει ένα κουμπί να πατάμε και λίγο στοπ

Έναρξη. Παύση. Στοπ. Κι άλλα τόσα κουμπιά που μπορείς να βρεις σ’ ένα τηλεχειριστήριο. Τι σου κάνουν αυτά, ε; Καθορίζουν τι θα δεις, τι θ’ ακούσεις μ’ ένα πάτημα και φυσικά όλα ξεκινάνε από σένα. Εσύ αποφασίζεις, εσύ τα πατάς. Πόσο χρήσιμα μπορεί να φανούν στα χέρια σου! Πόσο δελεαστικά;

Έτοιμα να εκπληρώσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες σου. Όλα είναι ένα κι ένα. Το καθένα με τη χρησιμότητά του την εκάστοτε στιγμή. Θα ήθελες να ήταν εκεί και να μπορείς να τα χρησιμοποιείς σε κάθε ευκαιρία. Σαν όαση στις δύσκολες στιγμές να σε γλιτώνουν και να τις ξεπερνάς δίχως να αναλώνεσαι.

Αυτό το «στοπ» ώρες-ώρες θα φάνταζε σωτήριο στα χέρια σου. Να σταματήσει την στιγμή ή το λεπτό που μοιάζει εκείνη την ώρα αιωνιότητα. Να σταματήσει την πραγματικότητα που μπορεί να είναι σκληρή και να θες να την αποφύγεις και  να σε βοηθήσει να δραπετεύσεις απ’ τα προβλήματα και τις έννοιες που σε βαραίνουν.

Αν το είχες σκέφτεσαι, θα ήταν όλα πιο απλά, πιο εύκολα. Αν το είχες θα το επιστράτευες κάθε τόσο σαν ασπίδα στα ανεπιθύμητα. Θα πατούσες στοπ στα άσχημα. Να μην τ’ αφήνεις να σου κάνουν κακό, να μη σε βλάπτουν. Να μη σε στενοχωρούν. Στοπ στα δυσάρεστα συναισθήματα και τα αρνητικά που μπορεί να σε κατακλύσουν και να σε πάρουν από κάτω. Μη μου πεις ότι δε θα το έκανες.

Ακούγεται η τέλεια συνταγή για να είσαι πάντα καλά και να μη σε χαλάει τίποτα. Και ποιος δεν το επιζητά αυτό; Φυσικά και θα πατούσες στοπ στα δύσκολα. Εκεί που τα βρίσκεις σκούρα και κωλύεσαι. Που αρχίζουν οι ενδοιασμοί και ξεκινάνε τα εμπόδια. Που δεν ξέρεις τι να κάνεις και μπορεί να βρίσκεσαι μπροστά σε δίλημμα.

Στοπ κι όταν θα νιώθεις άβολα. Όταν δε θα μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση και δε θα έχεις τον πλήρη έλεγχο. Στοπ και πάλι στοπ. Για να βγεις αλώβητος απ’ τη μάχη και να τη σσκαπουλάρεις αναίμακτα.

Θα το ήθελαν πολλοί αυτό το στοπ, χωρίς αμφιβολία. Είναι το κουμπάκι που πραγματικά πολλές φορές εύχεσαι να το είχες. Και θα βοηθούσε φυσικά, θα σου έκανε πιο εύκολη τη ζωή, ωστόσο δε βλέπω σ’ όλο αυτό καμία αλήθεια. Γιατί καλώς ή κακώς η αλήθεια τα περικλείει όλα τούτα που προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε και να τρέξουμε μακριά τους προκειμένου να μην τ’ αντιμετωπίσουμε. Όλα εκείνα τα μη βατά για εμάς, τα μη αρεστά. Τις δυσκολίες, τις αναποδιές, τα απρόοπτα.

Αφού λοιπόν τέτοιο κουμπάκι δεν έχει εφευρεθεί προς το παρόν κι η μοίρα μας δεν έλαχε να το αποκτήσουμε, μέχρι να συμβεί αυτό πρέπει να είμαστε σ’ επαφή με την πραγματικότητα. Εκείνη που μας θέλει ενεργούς και δραστήριους, να στεκόμαστε και να ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα έρχονται μαζί της, παλεύοντας με όσα χρειαστεί. Δυνατούς και χωρίς ψευδαισθήσεις περί ανύπαρκτων κουμπιών που θα μας διευκολύνουν. Στηριζόμενους στους ίδιους μας τους εαυτούς και με πίστη σ’ αυτούς.

Τα κουμπιά άλλωστε υπάρχουν και είναι μέσα μας, όχι στα χέρια μας. Και κάθε κουμπί αντανακλά μια απόφαση δική μας. Μόνη τους πηγή; Η εσωτερική μας θέληση. Έτσι που προκύπτει ότι κανείς πέρα από εμάς τους ίδιους δεν έχει τη δυνατότητα να τα βάλει μπρος.