Τα λακουβάκια που σχηματίζονται στα μάγουλά σου όταν γελάς, η ανάσα σου η βαριά όταν κλείνει το φως και πέφτουμε στο κρεβάτι, η ελιά κάτω από τα χείλη σου, μου ανήκουν.
Όπως μου ανήκουν και τα σημάδια σου και οι ουλές που σχηματίστηκαν στο σώμα σου, καθώς έπαιζες ανέμελα στα παιδικά σου χρόνια. Όλες αυτές οι μικρές «ατέλειες» που για μένα είναι τέλειες. Κάθε σημάδι και μια ιστορία που μου διηγήθηκες. Παρελαύνουν στο μυαλό μου μια-μια, κάθε φορά που τα αντικρίζω.
Όλα αυτά μου παραδόθηκαν όταν είπαμε θα είμαστε μαζί. Έτσι δε συμφωνήσαμε; Εσύ μου τα παρέδωσες και υποσχέθηκες ότι όσο είμαστε μαζί αυτά θα μου ανήκουν. Και απαιτώ να κρατήσεις την υπόσχεσή σου. Και εγώ θα κρατήσω τη δική μου.
Θα είμαι εδώ για σένα μ’ όλο μου το είναι. Κάθε τι πάνω μου θα σου ανήκει. Όχι ως μια ξερή ιδιοκτησία, αλλά ως μια δική μου οικειοθελή συμφωνία. Θα σου χαρίζω κάθε πρωί το πρώτο μου αναμαλλιασμένο χαμόγελο για καλημέρα και κάθε βράδυ το πιο παθιασμένο φιλί για καληνύχτα. Θα είμαι εδώ, δίπλα σου. Με ακούς; Μέχρι να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε πια να τηρούμε τις υποσχέσεις μας.
Το χρωστάμε σε αυτό που έχουμε χτίσει ως τώρα. Να το κρατάμε ατόφιο, δυνατό. Το χρωστάμε σε εμάς τους ίδιους, πάνω απ’ όλα.
Όταν πια δε θα είμαστε σε θέση να δοθούμε όμως ολοκληρωτικά ο ένας στον άλλον, όταν δε θα είμαστε μαζί εκατό τις εκατό, όταν θ’ αρχίσουν οι αμφιβολίες και θα χαθεί αυτή η μαγεία που υπάρχει ανάμεσά μας, τότε, δε θέλω να είμαστε μαζί.
Γιατί μόνο έτσι θέλω να είμαστε μαζί. Ολοκληρωτικά. Έντονα. Παθιασμένα. Ειλικρινά. Αβίαστα . Έτσι αξίζει. Όταν δε θα μπορεί να συμβεί αυτό πια, θα σου ζητήσω να φύγεις. Κι αν εγώ με τη σειρά μου δεν τηρώ τις υποσχέσεις που δώσαμε, θα φύγω, σε διαβεβαιώνω.
Γιατί δε μου αρέσουν τα μισά. Δε θέλω τα τσιγκούνικα. Όλα ή τίποτα. Ή θα είσαι μαζί μου και θα είσαι εδώ ή να μην είσαι καθόλου. Τις μισές δουλειές είναι που σιχαίνομαι. Αυτές που τρώνε χρόνο και συναίσθημα.
Θέλει κότσια να μπορείς να ξεδιαλύνεις τα συναισθήματά σου. Να ξέρεις πότε υπάρχουν πραγματικά και είναι ζωτικά και πότε είναι απλά η αντανάκλαση που έχει μείνει από ότι αισθάνθηκες και σε πνίγει ύπουλα μέρα με τη μέρα χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι.
Επίσης κότσια θέλει να παραδεχτείς την αλήθεια και να σταματήσεις να συμβιβάζεσαι με παλαιωμένα κούφια απομεινάρια.
Όχι, δε σου λέω να τα παρατήσουμε έτσι απλά, δε θα τα παρατήσω και μην τα παρατήσεις κι εσύ. Μη σηκωθείς να φύγεις στην πρώτη αναποδιά, το πρώτο κυματάκι. Αυτό το κάνουν οι δειλοί. Κι εμείς δε θέλω να είμαστε δειλοί. Ακριβώς το αντίθετο θέλω, να είμαστε θαρραλέοι. Θαρραλέοι να ξέρουμε πότε θα σημαίνει τέλος.
Μόνο όταν δε θα υπάρχει το συναίσθημα θέλω να σταματήσουμε. Γιατί έρωτας με λειψό συναίσθημα δε λέγεται έρωτας. Συμβιβασμός λέγεται και δεν τα πάω καλά με τους συμβιβασμούς. Δεν είναι στη φύση μου.
Γι’ αυτό θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά για να το εμπεδώσεις. Τα πάντα επάνω σου μου ανήκουν, τα πάντα επάνω μου σου ανήκουν. Ναι. Μόνο υπό έναν όρο. Υποσχέσου το μου. Εγώ στο υπόσχομαι.
Όταν πια δε θα μπορείς να είσαι εδώ με την καρδιά σου, το κορμί σου, τον εγκέφαλό σου, με όλο σου το είναι, όταν δε θα είσαι σίγουρος γι’ αυτά που νιώθεις φέρσου ντόμπρα, εγώ στο ζητάω άλλωστε. Και φύγε. Και να ξέρεις, στο υποσχέθηκα, το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
