Ερωτευόμαστε. Ερωτευόμαστε δυνατά και τα δίνουμε όλα. Έτσι είναι ο άνθρωπος όταν τον χτυπήσει ο έρωτας και όλο αυτό μόνο όμορφο μπορεί να είναι. Συμβαίνει αυτό και θέλουμε να μοιραζόμαστε με τον άλλο. Στιγμές, αγκαλιές, όνειρα, φιλιά, ιστορίες. Αν μπορούμε να τα μοιραστούμε όλα, τα μοιραζόμαστε. Το κρεβάτι, το φαΐ, τα ρούχα όλα είναι κοινά σε αυτή τη φάση. Θέλουμε να είμαστε μαζί με το ταίρι μας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, συνέχεια. Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Φουλ ωράριο με εθελοντικές υπερωρίες. Να τα κάνουμε όλα μαζί, πώς το λένε;
Κι είναι κάπου εκεί που μπερδεύονται τα μπούτια σου και χάνεις τον εαυτό σου. Εκτός όμως από τη ρομαντική πλευρά του πράγματος, που διόλου δεν την αμφισβητώ, υπάρχει κι η άλλη πλευρά. Αυτή που κοιτάς πίσω μετά από καιρό και δεν αναγνωρίζεις κιόλας τον ίδιο σου τον εαυτό. Βλέπεις ότι στην πορεία ίσως το παράκανες λιγάκι μ’ αυτά και μ’ αυτά.
Γιατί όσο υπέροχο και σημαντικό είναι να γνωρίζεις τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και να θες να τα κάνεις όλα μαζί του, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μη χάνεις τον εαυτό σου. Να μη σταματάς να παλεύεις για τους στόχους σου, να μη σταματάς ν’ ασχολείσαι με αυτά που αγαπάς, να μην παραμελείς τους άλλους ανθρώπους στη ζωή σου, τους φίλους και την οικογένειά σου, να μη ξεχνάς τις συνήθειές σου. Να μη ξεχνάς ποιος είσαι τέλος πάντων.
Το να έχουν και οι δυο σε μια σχέση τον προσωπικό τους χρόνο είναι ζωτικής σημασίας για την ίδια τη σχέση. Είναι κάτι απόλυτα υγιές και αναμφισβήτητα της κάνει καλό. Ο ένας δίνει την ευκαιρία στον άλλο να του λείψει, να τον σκεφτεί, να τον ποθήσει. Να επιστρέψει, έχοντας γεμίσει μπαταρίες, ενέργεια και όρεξη. Έχοντας μαζέψει ιστορίες για να διηγηθεί στον άλλο. Του δίνει χώρο και χρόνο για να τον αναζητήσει με άλλα λόγια.
Τα λέω αυτά και δεν πρόκειται να θέσω καν το κλασσικό επιχείρημα που θέτει κανείς σε τέτοια θέματα όπου «θα βαρεθείς κάποια στιγμή να είσαι όλη την ώρα με τη σχέση σου», μιας και καθότι πολυχρησιμοποιημένο και δεδομένο πλέον, θεωρώ ότι αξίζει ν’ αναφερθούν τόσα άλλα, άξια συζήτησης.
Το θέμα είναι ότι όσο ταιριαστοί και να είναι δύο άνθρωποι, ακόμη κι αν είναι ο ένας είναι τ’ άλλο μισό του άλλου δεν μπορεί να έχουν ακριβώς τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια χόμπι, ν’ αγαπάνε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Μπορεί να τα βρίσκουν στα περισσότερα αλλά να διαφέρουν σε κάτι μικρό, τόσο λογικό και καθόλου ανησυχητικό. Σε αυτή την περίπτωση επειδή δεν είναι ίδιοι δε σημαίνει ότι πρέπει να θυσιάσουν αυτό το «διαφορετικό» και να πάψουν ν’ ασχολούνται μαζί του. Μπορούν απλά να συνεχίσουν να το κάνουν, δεν υπάρχει λόγος για τ’ αντίθετο.
Δεν είναι κρίμα να μετανιώσει άλλωστε κάποιος από τους δύο αργότερα για κάτι που δεν έκανε εξαιτίας της σχέσης του, κατηγορώντας την, ακόμη χειρότερα, γι’ αυτό; Γιατί δεν θα είναι η σχέση που θα φταίει ούτε ο σύντροφός σου. Θα φταίει πάντα ο εαυτός μας για όσα επιτρέψαμε να θυσιαστούν. Εσύ και οι επιλογές σου. Και αυτό είναι κάτι που θα μπορείς να το χρεώνεις εκ των υστέρων μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό και σε κανέναν άλλο. Τίποτα δεν πρέπει να χρεώνεις στους άλλους, όταν η τελική απόφαση εξαρτάται από εσένα τον ίδιο.
Θα έρθουν στιγμές που ίσως να θέλεις να το φορτώσεις στον άλλο, ακόμη κι αν εκείνος δε σε πίεσε ποτέ, ακόμη κι αν ήταν δική σου προσωπική επιλογή. Ίσως να το συνδέσεις μάλιστα τόσο πολύ με τη σχέση σας και να σηκώνει αυτή το βάρος τελικά στο μυαλό σου ενώ θα πρέπει στην τελική να το φέρεις εσύ ο ίδιος.
Για όλα τα παραπάνω είναι όμορφο δυο άνθρωποι σε μια σχέση να γίνονται ένα, διατηρώντας όμως τις συνήθειες που ήδη έχουν. Ωραίο να συμβαδίζουν αλλα όχι απαραιτήτως να ταυτίζονται σε όλα. Να δίνουν χρόνο ο ένας στον άλλο να κάνουν αυτά που θέλουν γιατί το χρειάζονται. Γιατί το αξίζουν.
Αξίζει να δίνεις χρόνο σ’ εσένα και στις επιθυμίες σου, αφού με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι πιο χαρούμενος και ολοκληρωμένος αφενός εσύ και αφετέρου η ίδια σου η σχέση. Αξίζει να μην καταπιέζεσαι, κάνοντας πράγματα που δε σ’ αρέσουν στ’ όνομα της συντροφικότητας και εις βάρος της θέλησής σου.
Μην ξεχνάς ότι ό,τι είσαι, δίνεις στον άλλο. Χαρούμενος είσαι; Χαρά θα δώσεις. Ικανοποιώντας τον εαυτό σου, φέρεις άλλη ενέργεια, άλλον αέρα. Αυτό εκφράζεις, αυτό μεταδίδεις.
Αν λοιπόν σου πέρασε από το μυαλό να υποτιμήσεις τον προσωπικό σου χρόνο, τα χόμπι σου ή τις ως τώρα συνήθειές σου καλύτερα να το ξανασκεφτείς. Να τον σεβαστείς και να τον αξιοποιήσεις. Όπως επίσης καλό είναι να σεβαστείς και την επιθυμία του ανθρώπου σου να κάνει κάτι που του αρέσει, παρακινώντας τον μάλιστα αν χρειαστεί, κι εκείνος με τη σειρά του θα κάνει το ίδιο για τις δικές σου επιθυμίες. Με αμοιβαίοτητα στην προσωπική ελευθερία πάνε μπροστά οι σχέσεις κι όχι με καταναγκαστικά έργα.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
