Προσοχή, προσοχή!
Εκπέμπω μήνυμα συμπαράστασης σε όλα εκείνα τα παιδιά που έτυχε να έρθουν στον κόσμο δεύτερα ή τρίτα η τέλος πάντων να μην έρθουν πρώτα.
Αυτά που απέσπασαν την προσοχή της μαμάς και του μπαμπά όταν πρωτοήρθαν στον κόσμο και έτυχε να κλέψουν για λίγο την προσοχή από τα πρωτότοκα.
Εκεί που ζούσανε τα πρώτα μόνα τους, έχοντας όλη την προσοχή στραμμένη πάνω τους, ήρθανε τα δεύτερα και έπαψαν να είναι μόνα τους και μοναδική προτεραιότητα. Έπρεπε να μοιραστεί ο χρόνος και να δοθεί λίγο περισσότερος στο νέο μέλος της οικογένειας.
Και τότε είναι που άρχισαν τα πρώτα να νιώθουν λίγο παραμελημένα και καμιά φορά αδικημένα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τα μάτια των γονιών τους δεν ήταν πια όλη την ώρα μόνο πάνω τους. Έπρεπε να κοιτάξουν κι αλλού. Έ, ήταν λίγο βαρύ γι’ αυτά να ξεφύγουν από το επίκεντρο.
Κι έτσι γεννήθηκε η ζήλια για τα μικρότερα αδέρφια. Των οποίων τα πράγματα είναι πάντα πιο ελκυστικά από τα δικά τους.
-Δικό μου είναι το παιχνίδι.
-Όχι δικό μου είναι το παιχνίδι.
Κλασικοί και διαχρονικοί διάλογοι, διαμάχες που δεν τελειώνουν ποτέ. Τα παιχνίδια των άλλων παιδιών άλλωστε είναι πιο ελκυστικά.
Και να ήταν μόνο τα παιχνίδια τους πιο ελκυστικά! Είναι το φαγητό. Το φαγητό του μικρότερου παιδιού που είναι πιο νόστιμο και πρέπει να το δοκιμάσει το μεγαλύτερο, να πάρει την ευχαρίστηση να του το τρώει μέσα από το πιάτο του για να αφήσει το στίγμα του. Είναι τα ρούχα του, που το μεγαλύτερο θα προσπαθήσει να τα φορέσει και ας μην έχει καμία σχέση το μέγεθός τους. Μέχρι να τα σκίσει ή να απογοητευτεί από την προσπάθεια. Είναι τα πάσης φύσεως αντικείμενά του, από την πιπίλα και το μπιμπερό που θα θελήσει να μεταχειριστεί το πρωτότοκο παιδί κι ας έχει ξεπεράσει αυτή την ηλικία, μέχρι το πρώτο του ποδήλατο. Κι ας έχει δικό του ποδήλατο, κι ας μην είναι στα μέτρα του.
Πάντα θα θέλει να περνάνε από τα χέρια του όλα. Είναι κάτι που δεν το ελέγχει γίνεται τόσο αυθόρμητα. Θα θέλει να κάνει μικρές επιδείξεις υπεροχής και εξουσίας ως μεγαλύτερο. Δεν πρέπει να ξεχνάνε τα μικρότερα αδέρφια ποιος είναι ο μεγαλύτερος και ποιος κάνει το κουμάντο στο σπίτι.
Κι αν δεν το παίρνει αυτό που θέλει με το καλό, τότε θα το πάρει με το άγριο. Μια τσιμπιά για αρχή. Αν δεν κάνει πίσω το μικρότερο θα προχωρήσει σε δάγκωμα κι αν τολμήσει να ανταποδώσει το δάγκωμα, τότε έρχονται τα τραβήγματα, οι κλωτσιές και εκεί να δεις ξύλο. Μαλλιοτράβηγμα για τα κορίτσια, μπουνιές για τα αγόρια. Αναλόγως.
Δεν είναι λίγες οι φορές που βρήκαν τα μικρότερα αδέρφια το μπελά τους για ζημιές που κάνανε τα μεγαλύτερα. Βρήκαν βλέπεις θύμα να ρίξουν το φταίξιμο και να γλιτώσουν τις φωνές. «Μαμά δε φταίω εγώ», ο ένας, «μπαμπά δε φταίω εγώ» ο άλλος και άντε μετά να βγάλεις άκρη.
Δεν έχουν υποστεί και λίγα τα μικρότερα αδέρφια. Όσα μαλλιοτραβήγματα και τσιμπήματα όμως κι αν πέσουν, όσες δαγκωνιές και τσιμπιές και να ρίχνουν μεταξύ τους τα αδέρφια, την επόμενη στιγμή παίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Κι αν τολμήσει κάποιο τρίτο παιδί, ξένο, να πειράξει το μικρό παιδί της οικογένειας, τότε είναι που θα βρει μπροστά του το μεγάλο.
Γιατί ακόμη κι αν μαλώνουν μεταξύ τους όλη την ώρα το πρώτο παιδί πάντα θα είναι προστάτης για το δεύτερο. Πάντα θα επεμβαίνει στους καβγάδες με τα άλλα παιδάκια και θα το υπερασπίζεται και δε θα αφήνει κανένα άλλο παιδί να τον στενοχωρεί.
Γιατί πάντα θα είναι το μικρό του αδερφάκι. Κι αυτό θα είναι πάντα το μεγάλο παιδί της οικογένειας που το βοήθησε στα πρώτα βήματά του, το σήκωνε όταν έπεφτε κάτω. Θα είναι πάντα ο πρωτοπόρος που ανοίγει το δρόμο στο μικρότερο παιδί για να προχωράει με ασφάλεια. Συνήθισαν να μαλώνουν, αλλά στις δυσκολίες να ενώνονται σαν γροθιά. Κι όσο μεγάλωνε το μικρό αδερφάκι τόσο το μεγάλο στεκόταν δίπλα σαν πρότυπο να τον βοηθάει ν’ αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
