Χωρίζετε. Και οι δυο πονάτε. Σίγουρα κάποιος περισσότερο, έτσι πάει πάντα. Ο καθένας πονάει με τον τρόπο του, το δείχνει με τον τρόπο του. Και είναι εντάξει, αλλά καλύτερα να παίξεις τίμια.
Μην προσπαθήσεις με επικλήσεις στο συναίσθημα, με νοσταλγίες του παρελθόντος και με παλιές αναμνήσεις να διεγείρεις την αναβίωση της σχέσης. Ούτε με πλάγιες απειλές και με φτηνές δικαιολογίες Το να χρησιμοποιείς τέτοια μέσα, μάλλον ανώφελο θα αποδειχθεί. Αυτά τα «άτιμα» μέσα δε βγάζουν πουθενά.
Είναι μέσα που προκαλούν ψυχολογικούς εκβιασμούς και καλό είναι αν θέλεις να έχεις κάτι αληθινό και δυνατό, μην προσπαθήσεις να το κρατήσεις με αυτόν τον τρόπο. Ούτε και εσένα να σε κρατήσει κάτι τέτοιο, αφού θα έχει ημερομηνία λήξεως.
Το ότι πονάς εσύ πολύ δε σημαίνει ότι θα διορθωθεί με το να πιέσεις τον άλλο. Δε διώχνεις τον πόνο σου φορτώνοντάς τον στον άλλο. Τι νόημα μπορεί να έχει άλλωστε να κρατήσεις ένα άτομο κοντά σου έτσι; Θα φύγει ο πόνος σου; Για πόσο; Γιατί αν δεν είναι μαζί σου επειδή το θέλει πραγματικά αλλά επειδή τον εξαναγκάζεις ψυχολογικά, σίγουρα θα πονέσεις ξανά. Και ξανά. Οπότε απλά αναβάλλεις τον πόνο.
Μην αναβάλλεις, λοιπόν, τον πόνο που θα νιώσεις στο χωρισμό, κουκουλώνοντάς τον και μπαλώνοντάς τον σαθρά. Δεν έχει νόημα. Το δικό σου πόνο, μην τον κάνεις πρόβλημα του άλλου, διαχειρίσου τον μόνος σου, βρες τον τρόπο να τον αντιμετωπίσεις προσωπικά. Είναι δικό σου το τέρας κι εσύ πρέπει να το νικήσεις, μην προσπαθείς να φορτώσεις αλλού κάτι που εσύ έφτιαξες. Που ζει και τρέφεται από τον πόνο το δικό σου.
Από την άλλη μην αφήνεις να σου φορτώσει ο άλλος το πρόβλημά του. Δε λέω να μην το ακούσεις, μην το κάνεις δικό σου όμως. Αυτό είναι που έχει σημασία. Μην μπερδευτείς και τελικά νομίζεις ότι αυτά που σου περιγράφει ο άλλος τα βιώνεις κι εσύ. Αυτό θα βγει σε κακό και στους δύο, βιώνοντας κάτι μπερδεμένο.
Εδώ ίσως σου φαίνεται ότι μιλάω για δυο ξένα άτομα, όμως μιλάω για τα δυο πρόσωπα μιας σχέσης. Που οφείλουν να πονάνε για τον εαυτό τους και να το εκφράζουν ελεύθερα βέβαια ο ένας στον άλλο, χωρίς ψυχολογικά τεχνάσματα όμως. Εκεί είναι που στέκομαι. Απομόνωσε τις σκέψεις σου και δες τι θες εσύ, πώς αισθάνεσαι πραγματικά πέρα από την κάθε επιρροή.
Γι’ αυτό σου λέω, μη σε πισωγυρίζει η λύπη για τον πόνο του άλλου, μη σε κρατά αυτή. Αυτό που νιώθεις να σε κρατάει. Εξάλλου η λύπηση δεν ταιριάζει στον έρωτα. Ατιμάζει την έννοιά του.
Δεν είναι εγωιστικό. Σκέψου το λίγο προσεκτικά. Ο καθένας δικαιούται να έχει δίπλα του κάτι αληθινό, που να του δίνει ενώ παράλληλα θα παίρνει. Που θα είναι αμοιβαίο και ανταποδοτικό. Γι’ αυτό και μόνος του πρέπει να το δίνει ο άλλος μέσα στη σχέση και εκούσια. Με τον ψυχολογικό εκβιασμό, ότι και να δίνει δηλαδή κανείς χωρίς τη δική του θέληση, πέφτει στο κενό.
Από τη μια ο ένας μένει σε μια σχέση χωρίς να το θέλει πραγματικά μετά από ψυχολογικούς εκβιασμούς κι από την άλλη ο άλλος που τον ήθελε δίπλα του τόσο πολύ, τελικά δεν παίρνει αυτά που νόμιζε ότι θα πάρει και δεν ευτυχεί ουσιαστικά μέσα στη σχέση. Συνεπώς και οι δυο βγαίνουν χαμένοι…
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
