Να δοκιμάσεις κι ας αποτύχεις

Δεν ξέρεις ότι σ’ αρέσει κάτι αν δεν το προσπαθήσεις πρώτα. Δεν μπορείς να έχεις άποψη αν δεν το κάνεις. Δεν ξέρεις ούτε και σε τι είσαι καλός αν δεν δοκιμάσεις διάφορα πράγματα για να καταλήξεις σε κάποια άλλα. Και φυσικά δε θα καταλήξεις σ’ αυτά αν δεν αποτύχεις κιόλας πρώτα.

Χρειάζεται λοιπόν χρόνο, πολλές δοκιμές, προσπάθειες ακόμη κι αποτυχίες -μάλιστα, ακόμη κι αυτές που ηχούν τόσο άσχημα στ’ αυτιά σου για να δεις σε τι είσαι καλός και σε τι όχι.

Χωρίς όμως να γίνεται αυτός ο μοναδικός στόχος. Είναι ωραίο να ξέρεις σε τι είσαι καλός ωστόσο δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι μόνο εφόσον είσαι ο καλύτερος. Σημασία έχουν άλλωστε κι άλλα πράγματα όπως το να σ’ αρέσει κάτι και να περνάς καλά, κάνοντάς το. Η προσπάθεια κι η καλλιέργεια φέρνει όλα τ’ άλλα αν εσύ το επιθυμήσεις και το επιδιώξεις.

Εκ των πραγμάτων δηλαδή δε γίνεται να είσαι ο καλύτερος σε όλα ούτε χρειάζεται ν’ απορρίπτεις όλα εκείνα που στο δείχνουν αυτό. Οι ήττες που τρως σε όλη την πορεία σε πεισμώνουν για να προχωρήσεις και να διεκδικήσεις τις νίκες. Είναι μέρος της διαδικασίας που περνάς ώστε να μάθεις τον εαυτό σου, τις δυνατότητές σου, τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου και τα αρνητικά σου, τα χαρίσματα και τ’ αδύναμα σημεία σου επίσης.

Μπορείς να κάνεις τα πάντα λοιπόν, αυτό να έχεις στο μυαλό σου. Κι ας μη διαπρέψεις σ’ όλα, κι ας μην είσαι πρώτος σ’ όλα. Δε γίνεται να πετύχεις σ’ όλα, ναι, αλλά γιατί να χάσεις την ευχαρίστηση του να πειραματιστείς και τη γνώση που μπορεί να πάρεις απ’ αυτό;

Η χαρά της δοκιμής, της ανακάλυψης, του πειραματισμού, όλα αυτά, αξίζει να τα βιώνεις γι’ αυτό μη βάζεις όρια και πήχεις που θα σου σταθούν εμπόδιο. Μην παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό για να τον ξεπεράσεις. Να πηγαίνεις μαζί του, πλάι του και ν’ αφουγκράζεσαι όλα όσα σου δείχνει.

Μπορείς να κοιτάς ν’ απολαμβάνεις τη διαδικασία όσο το δυνατόν περισσότερο, να παίρνεις πράγματα και να ρουφάς τις στιγμές που σου χαρίζονται, κρατώντας αυτό που σ’ ευχαριστεί ή μπορείς απ’ την άλλη να παλεύεις μόνο και μόνο για να φτάσεις στην πρωτιά γιατί αυτό είναι που δίνει σε σένα νόημα κι αξία, υποβαθμίζοντας όμως την απόλαυση και την ευχαρίστηση που μπορεί αυτό να σου προσφέρει καθ’ όλη τη διάρκεια, χαμένος σ’ έναν αγώνα δρόμου δίχως αιτία.

Εσύ ξέρεις τελικά τι είναι αυτό που καλύπτει τις ανάγκες σου κι ανταποκρίνεται στα «θέλω» σου κι έτσι θα έπρεπε να διαλέξεις τον δρόμο που θ’ ακολουθήσεις. Όποιος κι αν είναι αυτός. Με τα δικά σου μέτρα και σταθμά κι όχι της κοινωνίας εκείνης που σε θέλει ανταγωνιστικό και μετρά την αξία σου με γνώμονα τους τίτλους και το πλήθος των χαρτιών που διαθέτεις.

Αν τα καταφέρεις λοιπόν και φτάσεις στο σημείο να τα διαχωρίσεις, δεν τα συγχύσεις στην πορεία και δεν ακολουθήσεις το τυποποιημένο καθαρά μοτίβο και το πρότυπο κονσέρβας που σε περιβάλλει, αν συνεχίσεις κόντρα σ’ αυτά κι απεγκλωβισμένος πια κάνεις αυτό που αισθάνεσαι, τότε θα είσαι -νομίζω- πιο χαρούμενος.