Προσπάθησες πολύ, πισωγύρισες αρκετές φορές και πάντα έμενες εκεί. Αναλώθηκες για να σώσεις αυτά που απέμειναν και να κρατήσεις τις στάχτες για να μπορέσεις να ξανανάψεις τη φωτιά και κατέληξες πάλι στο ίδιο σημείο.
Να κοιτάς τις στάχτες και να μη σου έχει πια απομείνει καμία υπομονή για προσπάθεια. Κουράστηκες γιατί σπατάλησες πολύ ενέργεια για να σώσεις τα μη σωζόμενα. «Και τι κατάφερες;» σκέφτεσαι. Μια τρύπα στο νερό και στην ψυχή σου.
Να σε παρηγορήσω όμως και να σου πω με τη σειρά μου ότι προσπάθησες και αυτό είναι που μετράει. Και αν γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις, θα ξέρεις ότι έκανες αυτό που μπορούσες. Δε θα έχεις αφήσει περιθώρια για τύψεις που δεν έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου.
Στην πορεία βέβαια έχασες τον εαυτό σου, κι αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα. Πάτησες τα θέλω σου, τους εγωισμούς σου, την αξιοπρέπειά σου πολλές φορές. Αλλά έτσι είναι ο έρωτας και όταν έρχεται το τέλος γίνεται οδοστρωτήρας και σου παίρνει ό,τι σου έχει απομείνει.
Και τώρα πρέπει να κάνεις το τελευταίο βήμα και να πεις όντως «τέλος», ένα τέλος που πλησιάζει εδώ και καιρό και εφόσον προσπάθησες όσο μπορούσες χωρίς αποτέλεσμα, ίσως είναι η ώρα να το πεις. Αφού βλέπεις ότι δεν έχει γυρισμό και αργά ή γρήγορα θα τελειώσει, τι να το πεις σήμερα, τι αύριο. Μια στιγμή πάνω, μια στιγμή κάτω, δεν έχει σημασία εφόσον ξέρεις τον προορισμό που κοντεύει.
Κι όμως σε πονάει. Σε πονάει που συνειδητοποιείς ότι δεν έχει μείνει άλλη επιλογή και τον τελευταίο καιρό οι κύκλοι που διαγράφετε μαζί είναι φαύλοι. Και όλοι οδηγούν στο τέλος. Τέλος που δε θέλετε δείτε ενώ είναι μπροστά σας, δε θέλετε να παραδεχτείτε.
Τα πράγματα όμως έχουν ξεφύγει και δεν μπορείτε πλέον να έχετε τον έλεγχό τους κι αυτό είναι που σε βασανίζει.
Θλίβεσαι όταν σκέφτεσαι πώς καταλήξατε έτσι και μελαγχολείς όταν φέρνεις στο μυαλό σου την αρχή. Πόσο τέλεια ήταν όλα, πόσο όμορφο ήταν αυτό που νιώθατε, αυτό που είχατε. Είχατε όμως. Τώρα πια δεν το έχετε, το βλέπεις. Δεν είναι το ίδιο, δε νιώθεις το ίδιο, δεν πράττεις το ίδιο. Σ’ αυτό τον παρελθοντικό χρόνο πρέπει να σταθείς.
Γιατί να μην μπορούσατε να πάτε πίσω και να μην κάνετε τα ίδια λάθη ε; Ίσως αν δεν είχατε κάνει και οι δυο κάποια από αυτά να ήσασταν αλλιώς τώρα. Σκέψεις και άλλες σκέψεις που μπουχτίζουν το κεφάλι σου. Λες και έχει κανένα νόημα τώρα αυτό που κάνεις ή θα αλλάξει κάτι.
Δυστυχώς αυτό είναι πλέον αδύνατον. Όσο και να βασανίζεσαι δεν υπάρχει λύση. Γιατί φτάσατε εδώ και πώς θα μπορούσατε να μη φτάσετε, μάλλον αυτή τη στιγμή, δεν έχει κανένα νόημα. Το ξέρεις. Παρόλα αυτά δεν είναι εύκολο να το παραδεχτείς.
Πώς να πεις θα τα αφήσω όλα αυτά πίσω και θα προχωρήσω παρακάτω; Άλλωστε μιλάμε για ένα άτομο που είναι κομμάτι της ζωής σου, της ψυχής σου, της καθημερινότητάς σου. Πώς να πάρεις λοιπόν την απόφαση και να τον αφήσεις;
Είχες συνηθίσει να είναι η πρώτη φωνή που ακούς μέσα στη μέρα, αν όχι από κοντά, από το τηλέφωνο. Και η τελευταία το βράδυ. Είχες συνηθίσει να μαλώνετε για το ποιος θα πλύνει τη λάντζα μετά από τα κοινά σας μαγειρέματα, ποιος θα σηκωθεί να κλείσει το φως τη νύχτα. Δεν ήσουν καλά και έσπευδες να μιλήσεις γι’ αυτό που σε απασχολούσε μαζί με το πρόσωπο που σε ηρεμούσε πιο πολύ από τον καθένα. Και τώρα; Πώς να το αφήσεις πίσω σου όλο αυτό;
Σκέφτεσαι συνέχεια ότι δε θα είναι εύκολο και τελικά έχεις βρεθεί να στέκεσαι μετέωρος σε μια συνήθεια και μια σακατεμένη αγάπη. Αλλά η συνήθεια είναι πιο δυνατή από την αγάπη, το πιστεύω. Είναι μια ιεροτελεστία, μια ακριβής ακολουθία που ακολουθείτε στη σχέση σας και νομίζεις πια ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Και πού θα βρεις ξανά κάποιο άτομο να σε καταλάβει πιο πολύ; Να σε αγαπήσει πιο πολύ; Να σου συμπεριφερθεί τόσο όμορφα; Κι αν δεν ερωτευτείς ξανά; Κι αν δεν βρεις κάτι καλύτερο; Κι αν έχεις τον άνθρωπό σου και τον χάνεις;
Οι αμφιβολίες πληθαίνουν και η στενοχώρια μεγαλώνει και σου κάθεται κόμπος στο λαιμό, εμποδίζοντάς σε να αναπνεύσεις. Ηρέμησε πρώτα, ύστερα ανάπνευσε και τελικά σκέψου: Θα είχατε φτάσει σε αυτό το σημείο αν ήταν ότι καλύτερο σου έχει συμβεί;
Την απάντηση την ξέρεις εσύ, όπως ξέρεις και το αν αξίζει να παλεύεις για κάτι που ξέρεις ότι έχει τελειώσει και πλέον ζει και τρέφεται, τρώγοντας εσένα τον ίδιο.
Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
