Πριν συγκατοικήσεις σκέψου το καλά

Συγκατοίκηση. Λέξη σύνθετη που αποτελείται από το συν και το κατοικώ. Δηλαδή κατοικώ μαζί με κάποιον άλλο και όχι μόνος. Δηλαδή πρέπει να παίρνω υπόψη και κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό μου. Σαν δέσμευση μου ακούγεται. Δε μου ακούγεται μόνο, έτσι είναι.

Έχεις δέσμευση απέναντι στον άλλο, να τον υπολογίζεις και να τον σέβεσαι. Κι εκείνος με τη σειρά του να κάνει τα ίδια. Αμοιβαίες προσπάθειες λοιπόν και αμοιβαίες υποχωρήσεις όταν χρειάζεται. Εξάλλου δε νοείται ανθρώπινη σχέση χωρίς υποχωρήσεις και φυσικά συμβιβασμούς. Πόσο μάλλον όταν μοιράζεσαι το ίδιο σπίτι με κάποιον.

Προσπάθεια, δέσμευση, σεβασμός, υποχωρήσεις, συμβιβασμοί! Οι λέξεις μπορεί να παραπέμπουν σ’ ερωτικές σχέσεις αλλά εγώ μιλάω για απλή συγκατοίκηση, που παίζουν ακριβώς τα ίδια βασικά πράγματα ρόλο. Μην μπερδεύεσαι.

Αν τα βάλεις κάτω και τα σκεφτείς θα έρθουν όλα ένα- ένα. Υποχρεώσεις, λογαριασμοί, καθαριότητα, μαγείρεμα, σούπερ μάρκετ που προκειμένου να μπουν σε μια σειρά είναι απαραίτητος ο καταμερισμός εργασιών. Αν μπορεί να μπει πρόγραμμα δε, είναι το καλύτερο.

Βασικό συστατικό για να πετύχει η συνταγή, μα τί άλλο; Η συνεννόηση. Χωρίς αυτή δεν πας πουθενά. Όχι μισόλογα και υπονοούμενα, ξεκάθαρες κουβέντες για ευκολότερη συμβίωση.

Οι κανόνες είναι μάλλον απαραίτητοι αν και άγραφοι σε μια συγκατοίκηση. Να υπολογίζεις τον συγκάτοικό σου, να μην κανονίζεις διάφορα στο σπίτι σας αν δε μιλήσεις μαζί του και δεν πάρεις και τη δική του έγκριση, να σέβεσαι την ώρα που ο άλλος θέλει να ξεκουραστεί και ενδεχομένως να θέλει την ησυχία του, να είσαι διακριτικός. Να κατανοείς το περίεργο πρόγραμμα που μπορεί να έχει και πολύ πιθανόν διαφορετικό από το δικό σου.

Είναι τόσα κι άλλα τόσα, αλήθεια, που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου όταν μένεις μαζί με κάποιον. Δεν είσαι μόνος σου σ’ αυτό. Και αυτό είναι το ωραίο. Έχεις πάντα κάποιον δίπλα σου για να μιλήσεις, να μοιραστείς τις στιγμές, τις χαρές σου, τους φόβους σου, τη στενοχώρια σου.

Αυτό είναι και το περίεργο όμως. Γιατί δεν μπορείς απλά να μείνεις μόνος σου την στιγμή που το θέλεις. Δεν μπορείς να κάνεις πάντα, αυθόρμητα, αυτό που θέλεις τη στιγμή που το θέλεις. Έχεις και κάποιον άλλο που πρέπει να υπολογίσεις σε όλο αυτό. Και είναι κάτι τέτοιες περιπτώσεις που ίσως να μη συμβαδίζεις με τον άλλον. Στις ελεύθερες ώρες, τις ώρες ξεκούρασης ή τις ώρες διασκέδασης. Έτσι τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα, πιο πιεστικά.

Όταν μένεις μόνος σου, από την άλλη, δε χρειάζεται να σκεφτείς καμία περαιτέρω παράμετρο. Είσαι εσύ, ο εαυτός σου και οι ανάγκες σου.  Θες την ησυχία σου, να κοιμηθείς, να χαζέψεις στον υπολογιστή, να τα κάνεις λίμπα ή να κάτσεις και απλά να κοιτάς το ταβάνι; Καλώς. Θες να ρίξεις το σπίτι από τις μουσικές, τον κόσμο και τις φωνές; Και πάλι καλώς. Μπορείς να είσαι πάντα με παρέα, μπορείς και να είσαι και μόνος. Είναι αποκλειστικά δική σου η απόφαση  να κάνεις  ό,οτιδήποτε θες, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.

Δεν έχεις να δώσεις λόγο σε κανένα εκτός από τον εαυτό σου. Για τη φασαρία που δημιούργησες, τα ρούχα που δεν άπλωσες, τα πιάτα που δεν έπλυνες. Με όλα θ’ ασχοληθείς επειδή το θες, όποτε το θες. Δε χρειάζεται να συμμορφώνεσαι σε κανενός είδους κανόνες και προγράμματα.

Ωραία ακούγεται αυτή η εκδοχή και εύκολη.  Απλή και ανώδυνη. Τα περί συγκατοίκησης τα πέρασα και τα ξέρω. Και μου άρεσαν και τα ευχαριστήθηκα και τα λησμονώ κιόλας.

Αλλά έλα μου ντε που μεγαλώνω κιόλας; Και είναι που λίγο-λίγο αλλάζουνε οι απαιτήσεις, αλλάζουν και οι υποχρεώσεις. Και είναι που όλο και πιο δύσκολα συμβιβάζομαι. Αυτοί οι συμβιβασμοί, όσο περνάει ο καιρός, μου κάθονται και περισσότερο στο λαιμό σαν κόμποι.

Κι όταν γευτείς και μάθεις στην ανεξαρτησία, πώς να επιστρέψεις άραγε στα όρια;