Τι καλύτερο απ' τη συγκατοίκηση με το κολλητάρι;

Πόσο ωραία στιγμή, όταν έχεις πια ενηλικιωθεί κι έχει φτάσει η ώρα να φύγεις απ’ το σπίτι των γονιών σου και να μείνεις μόνος; Είναι αυτή η αίσθηση της καινούριας αρχής που σε κατακλύζει με αισιοδοξία κι είναι λες και αναπνέεις πλέον άλλον αέρα, εκείνον της ανεξαρτησίας. Είναι η φάση: «Ποιος σε πιάνει τώρα;»

Δεν έχει σημασία το ότι ήσουν κι εκεί ελεύθερος να κάνεις ό,τι θες, ότι δε δεχόσουν καταπίεση και μάλιστα τα έβρισκες όλα έτοιμα. Σημασία έχει ότι τώρα θα έχεις έναν χώρο όλο δικό σου, να τον διαμορφώσεις απ’ την αρχή ως το τέλος όπως θες εσύ και ν’ ασχοληθείς με την κάθε λεπτομέρεια σ’ αυτόν προκειμένου να φέρει την ταυτότητά σου.

Όλο αυτό μόνο μ’ έναν τρόπο μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο. Έχοντας ένα άτομο δίπλα σου να μοιραστείτε την ίδια τρέλα. Όχι ένα οποιοδήποτε άτομο φυσικά, ένα ξεχωριστό για σένα. Και δεν μπορώ να φανταστώ άλλο πρόσωπο σε αυτή τη θέση πέρα απ’ το πιο δικό σου άτομο μετά την οικογένειά σου, αυτόν που έχεις σαν αδερφό κι ας μην έχετε το ίδιο αίμα. Ποιον άλλο; Τον κολλητό ή την κολλητή σου φυσικά.

Μια τρέλα σκέτη. Να ετοιμάζετε ξέφρενα πάρτι σε κάθε χαζή ευκαιρία που θα σας παρουσιάζεται, καλώντας κόσμο, χορεύοντας ως το πρωί που θα έρχεται η ώρα και θα κλαίτε ενώ καθαρίζετε, μετανιώνοντας κάθε φορά τη στιγμή. Δε θα σταματάτε εκεί όμως. Δίχως να μαθαίνετε απ’ τα λάθη σας θα συνεχίζετε να οργανώνετε πότε σπιτικές μαζώξεις με επιτραπέζια και παντομίμα, πότε προβολές ταινίας με τα απαραίτητα παρελκόμενα και πότε βραδιές χαρτοπαιξίας, όπου θα σηκώνετε όλη τη γειτονιά στο πόδι.

Ό,τι θα έκανες μόνος σου πριν, θα το κάνεις τώρα με παρέα και θα είναι πραγματικά πιο διασκεδαστικό. Μέχρι κι οι δουλειές θα έχουν την πλάκα τους. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλυντήρια, μαγείρεμα, μαζί στις γενικές επιχειρήσεις με συνοδεία τη μουσική στο φουλ και το κοντάρι για μικρόφωνο σε αξεπέραστα ντουέτα, αλλιώς μοίρασμα στα δυο, να μην αδικηθεί κανείς, Ε, μη σε ρίξει κιόλας στη μοιρασιά. Αλλιώς θα υπάρχει και γκρίνια. Αλίμονο! Όλα είναι στο πακέτο, γι’ αυτό και το διαλέγεις, ξέροντας.

Ξέρεις ότι θα έχεις κάποιον άνθρωπο δίπλα σου συνέχεια, θα είστε εκεί ο ένας για τον άλλον κι εκείνος θ’ ακούει τις χαρές και τα παράπονά σου. Κοντά σου non stop και θα γελάτε, θα περνάτε καλά, όμως θα είσαι και προετοιμασμένος ότι θα τύχουν κι ασυνεννοησίες και γκρίνιες και τσακωμοί κι απ’ όλα. Πολύ φυσιολογικό κι επόμενο όταν πρόκειται για τη συνύπαρξη δυο ανθρώπων, δυο διαφορετικών χαρακτήρων υπό τη στέγη κοινών μέτρων κι αποφάσεων. Όχι μόνο στις στιγμές της καλοπέρασης, αλλά και της καθημερινότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Γι’ αυτό διαλέγεις όμως αυτόν. Ξέρεις ότι ο ένας θα συμπληρώσει τον άλλο κι εκεί που ο ένας θα είναι φορτωμένος με τα νεύρα και το άγχος, ο άλλος θα κάνει πίσω για να κατευνάσει τα πνεύματα.

Ξέρεις επίσης ότι θα μαλώσετε και την επόμενη στιγμή θα είναι όλα μέλι-γάλα. Έτσι είναι οι κολλητοί. Έχουν τόση οικειότητα ώστε να μαλώσουν και να νομίζουν οι γύρω ότι γίνεται αναπαράσταση παγκοσμίου πολέμου ενώ ξαφνικά βρίσκονται ν’ αγκαλιάζονται, κλαίγοντας για τα λόγια που αντάλλαξαν αρχικά κι αμέσως μετά γελώντας για το πόσο γελοίοι φαίνονται.

Γέλια, παρέα, κλάματα και τσακωμοί, όμορφες στιγμές κι έντονες, όλα θα τα ζήσεις! Κι όλα, όπως και να ‘χει, στιγμή προς στιγμή, θ’ αξίζουν, αφού θα τα μοιράζεσαι με τον πιο δικό σου άνθρωπο, τον κολλητό.