Ερχόμαστε στον κόσμο, μας αναθρέφουν με υπομονή και στοργή κι είναι δίπλα μας απ’ το πρώτο μας βήμα και σε κάθε επόμενο στη συνέχεια. Να στέκονται πλάι και να μας κρατάνε το χέρι. Είναι οι γονείς μας, που κάνουν τόσα όνειρα, βλέποντάς μας να μεγαλώνουμε.
Κι όταν είσαι το παιδί τους, δεν μπορούν παρά να σε βλέπουν πάντα ως το καλύτερο, γιατί είσαι το δικό τους, το μικρό τους, άσχετα απ’ την ηλικία. Αυτή ποτέ δε θα παίξει σημασία και δε θα αλλάξει το πώς σε βλέπουν. Θα σε βλέπουν έτσι αφού με τόσες θυσίες κι αγάπη σου προσέφεραν όλα όσα μπορούσαν για να μη σου λείψει τίποτα. Κι εσύ με τη σειρά σου δεν μπορεί παρά να τους θεωρείς τους καλύτερους για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Γιατί ήταν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου δίπλα σου, να σε υποστηρίζουν με κάθε τρόπο και να σε σηκώνουν κάθε φορά που πέφτεις, και θα είναι για πάντα εκεί, όσο βαστάνε, θα είναι δίπλα σου.
Για εκείνους θα είσαι πάντα ξεχωριστός, ιδιαίτερος. Γι’ αυτό και δε θα πάψουν στιγμή να σε παροτρύνουν να κάνεις πράγματα που αρμόζουν σε κάποιον ξεχωριστό. Τ’ όνειρο του κάθε γονιού άλλωστε είναι να δει το παιδί του να πάει μπροστά, να πετύχει και τελικά να ξεχωρίσει.
Ο γονείς είναι αυτοί που έχουν τις μαγικές ικανότητες να βλέπουν στα παιδιά τους, αυτά που δε βλέπουν οι άλλοι ή αυτό που πολλές φορές αδυνατούν ακόμα και τα ίδια τα παιδιά να δουν στον εαυτό τους. Βλέπουν τις δυνατότητες και τις δεξιότητές τους, διακρίνουν τα χαρίσματά τους κι έχουν τον τρόπο να τα ενθαρρύνουν ώστε να τ’ αξιοποιήσουν και να τους δώσουν τη σημασία που τους αρμόζει.
Γιατί αν υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε σένα πιο πολύ από σένα –και το λέω με σιγουριά–, αυτοί είναι οι γονείς σου. Δύσκολα να βρεις πιο ένθερμους υποστηρικτές από αυτούς. Κι εκείνες τις στιγμές που απελπίζεσαι, που το ηθικό σου μπορεί να πέφτει μαζί και η αυτοπεποίθησή σου, αυτοί με μια τόσο αθώα τους κουβέντα μπορούν να σε κρατήσουν για να μην πέσεις κι άλλο. Μπορούν να σου θυμίσουν κάτι που μπορεί εσύ να αγνοείς για τον ίδιο σου τον εαυτό όμως είναι τόσο σημαντικό. Ότι είσαι μοναδικός.
Στα μάτια του κάθε γονιού, το παιδί του άλλωστε δεν μπορεί παρά να είναι μοναδικό. Οι ίδιοι μπορούν να σε ξεχωρίσουν από χιλιάδες άλλα, τόσο εύκολα, τόσο ενστικτωδώς και με κλειστά μάτια. Ενίοτε έχουν την αίσθηση μάλιστα ότι επειδή οι ίδιοι ξεχωρίζουν τα παιδιά τους, το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους, κάτι που φυσικά δεν ισχύει απαραίτητα.
Θα θελήσουν να στο δείξουν με κάθε κίνησή τους και σε κάθε τους ευκαιρία. Ότι είσαι μοναδικός, ξεχωριστός, σημαντικός. Κι είναι, αλήθεια, τουλάχιστον ανεκτίμητο να έχεις κάποιους ανθρώπους δίπλα σου, που θα είσαι το κέντρο τους και θα είναι πάντα εκεί για σένα. Στα καλά και τα κακά, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα όμορφα και τ’ άσχημα.
Να βρίσκουν τον τρόπο να φωτίζουν τα σκοτάδια σου και να δίνουν θάρρος στα όνειρά σου, όταν εσένα δε σου έχει απομείνει δύναμη. Να βρίσκουν την όαση στην έρημο και να στη χαρίζουν με όλη τους την καρδιά, απλόχερα κι ανιδιοτελώς.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
