Κάθε πράγμα έχει αρχή, μέση και τέλος. Καθετί που αρχίζει, κάποια στιγμή τελειώνει και κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή και φτου κι απ’ την αρχή. Έτσι πάνε αυτά, είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Όπως η μέρα διαδέχεται τη νύχτα κι η ηρεμία την καταιγίδα. Έτσι συμβαίνει και στον έρωτα. Όταν ένας έρωτας τελειώσει, ένας άλλος καινούριος έρχεται και τον διαδέχεται.
Το διάστημα που ακολουθεί μετά απ’ έναν έρωτα αποτελεί αφενός την αποδέσμευση απ’ αυτόν κι αφετέρου την προετοιμασία για έναν καινούριο. Αποχωρίζεσαι μέρα με τη μέρα τα παλιά και προετοιμάζεσαι να δεχτείς τα νέα. Χωρίς να το καταλάβεις, η διαδικασία της προσαρμογής μπαίνει στον αυτόματο και τα πράγματα ξαναπαίρνουν τη σειρά τους.
Όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το διάστημα, τόσο πιο ώριμη είναι η μετάβαση συνήθως. Τόσο πιο συνειδητοποιημένη και λιγότερο επηρεασμένη απ’ το παρελθόν. Ή όχι;
Ο χρόνος που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να προχωρήσει είναι διαφορετικός κι υποκειμενικός. Δεν υπάρχει κάτι στάνταρ ούτε και καμιά γραμμένη συνταγή με βήματα που πρέπει ν’ ακολουθήσεις για να «γιατρευτείς» γι’ αυτό και δεν είναι τίποτα δεδομένο.
Για έρωτα μιλάμε. Ο έρωτας δε θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί. Δε θα μετρήσει σωστούς χρόνους και σωστές φάσεις. Η λέξη «σωστός» δεν του ταιριάζει καν. Δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε λογική που μπορεί να μας απαντήσει με σιγουριά. Δεν υπάρχει κατάλληλο για τον έρωτα, θα το κάνει όμως να γίνει κατάλληλο.
Μπορεί να σε βρει εκεί που δεν το περιμένεις και να σ’ αιφνιδιάσει. Δε θα λογαριάσει τι είχες και τι έχασες, απλά θα ‘ρθει. Έτοιμος να πάει κόντρα στις σκέψεις που γυρνούσαν πίσω, στις σκέψεις που δεν τον περιείχαν καν και δεν τον υπολόγιζαν και να σ’ αναγκάσει να δεις διαφορετικά. Μπορεί να χωθεί απρόσκλητος στο καλοστημένο πρόγραμμά σου.
Όταν, λοιπόν, πιστέψεις ότι βρίσκεσαι στο στάδιο της αποστασιοποίησης και της «ανάρρωσης», ο φτερωτός Θεός απλά γελάει και σ’ αφήνει να πάρεις μονάχα μια ανάσα πριν να σε χτυπήσει πάλι. Γιατί αυτός ξέρει ότι ο έρωτας με έρωτα τελικά θα περάσει.
Και κάπου εκεί που θρηνείς για τα περασμένα που μαζεύεις τα κομμάτια σου και στέκεσαι ξανά στα πόδια σου, αρχίζεις σιγά-σιγά να γοητεύεσαι απ’ τα νέα, ξεκινώντας να γιορτάζεις γι’ αυτά. Σ’ αυτό το σημείο είναι που βρίσκουν χώρο και τρυπώνουν νέες σκέψεις, νέες ιδέες, νέα συναισθήματα. Δειλά-δειλά αυτά αρχίζουν κι αναπτύσσονται και πριν καν το συνειδητοποιήσεις έρχεται η στιγμή που βγαίνουν στη φόρα.
Κι όπως ο φοίνικας, αρχίζεις ν’ αναγεννιέσαι απ’ τις στάχτες σου την ώρα που βάζεις φωτιά στα περασμένα. Και μέσα απ’ το τέλος γεννιέται η αρχή. Έτσι και το κάθε «μετά» ενός έρωτα είναι το «πριν» του επόμενου. Ο έρωτας δε σταματά να υπάρχει, δε σταματά να σε πολιορκεί και να σε περιτριγυρίζει στιγμή. Όλη η ζωή είναι έρωτας. Και κάθε φάση που περνάς, είναι ένα στάδιό του.
Κι αν θεωρείς ότι είσαι στη φάση που κάτι τελείωσε, ξανασκέψου το. Μήπως πρέπει να το δεις απ’ την άλλη σκοπιά.
Ίσως κάτι νέο αρχίζει.
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Κατερίνα Καλή
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
