Θυμάστε εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί; Ποιο απ’ όλα θα μου πείτε, ε; Εκείνο που παίζαμε απαραιτήτως σ’ όλα αυτά τα πάρτι που δε θέλαμε να χάσουμε με τίποτα και τα περιμέναμε πώς και πώς. Και μετά τις αποκαλύψεις συνήθιζε ν’ ακολουθεί μια σειρά από τα καθιερωμένα μπλουζ, τα οποία τα χορεύαμε αγκαλιασμένοι με το χορευτικό μας ταίρι τόσο αδέξια, αλλά ταυτόχρονα, με τόσο αθώο τρόπο, χαριτωμένα.
Αυτό το παιχνίδι, παρ’ όλο που μας γέμιζε κάθε φορά αμηχανία κι αγωνία, δε σταματούσαμε να το παίζουμε και δεν έλειπε από κανένα πάρτι. Μιλάω φυσικά για το γνωστό «θάρρος ή αλήθεια;» που έπρεπε να διαλέξεις ένα από τα δύο κι είτε ν’ απαντήσεις μ’ ειλικρίνεια σ’ οποιαδήποτε ερώτηση σου είχε τεθεί, είτε να υποβληθείς σε μια δοκιμασία προκειμένου ν΄αποδείξεις ότι έχεις το θάρρος να τη φέρεις εις πέρας.
Πόσοι τότε, αν και πιτσιρίκια, διαλέγαμε το θάρρος! Όχι τόσο, όμως, για να το παίξουμε θαρραλέοι, όσο για ν’ αποφύγουμε ν’ αποκαλύψουμε κάποιο μυστικό μας και να μη χρειαστεί να προβούμε σε καμιά «εξομολόγηση» που θα μας έφερνε σε δύσκολη θέση. Όσο γελοίο και ν’ ακούγεται, για ένα μικρό παιδί αυτό ήταν ένα απ’ τα σοβαρά του προβλήματα. Πού να ξέραμε τι θα ‘χαμε ν’ αντιμετωπίσουμε μετέπειτα! Φοβόμασταν μην αναγκαστούμε να ομολογήσουμε τ’ όνομα του προσώπου που «αγαπούσαμε» ή τον κακό βαθμό μας στα μαθηματικά, που τόσο περίτεχνα είχαμε κρύψει για να μη νιώσουμε ντροπή που δεν τα πήγαμε καλά.
Προκειμένου λοιπόν ν’ αποφύγουμε μια ερώτηση που το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πούμε την αλήθεια, ακόμη κι αν ακούγεται απλό, καταλήγαμε τελικά να κάνουμε πουσάπς μυρίζοντας τα πόδια του μπροστινού και παράλληλα να τραγουδάμε Χατζηγιάννη. Μη γελάτε, νομίζω πως επρόκειτο για σοβαρή απόδειξη ότι είχαμε θάρρος!
Τώρα βέβαια που μεγαλώσαμε, δεν είμαστε σε θέση πια να παίζουμε το παιχνίδι με τους συμμαθητές μας, όπως τον παλιό αθώο καιρό. Αλήθεια όμως, δε θα ‘ταν κακή ιδέα να το εφαρμόζαμε καμιά φορά κι ως μεγάλοι. Για να λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, καμιά αλήθεια για τον εαυτό μας ή για τον άλλον που έχουμε απέναντί μας, για το πώς αισθανόμαστε και τ κρύβουμε. Έτσι απλά και μετά να γελούσαμε.
Το «παιχνίδι», βλέπεις, έχει πάρει άλλη μορφή στην ενήλικη πλέον ζωή μας κι έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Υπάρχει χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να ‘ναι, εν τέλει, παιχνίδι. Στον έρωτα, στις φιλίες μας, στη δουλειά μας, στην κάθε απόφαση που παίρνουμε την κάθε στιγμή. Το θάρρος κι η αλήθεια βρίσκονται πια στην κάθε επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε, όντας στο χέρι μας αν θα τα χρησιμοποιήσουμε και με ποιον τρόπο.
Κι είναι τώρα που συνειδητοποιούμε ότι δε χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πλέον. Το ένα ή τ’ άλλο. Γιατί αυτά τα δύο πιο πολύ μαζί πάνε, απ’ ότι φαίνεται, παρά χώρια. Μάθαμε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, μεγαλώνοντας και ξέρουμε πια ότι αυτά τα δυο πιο πολύ συνδέονται παρά διαχωρίζονται, πιο πολύ συνεργάζονται παρά συγκρούονται.
Γιατί θέλει θάρρος για ν’ αποδεχτείς την αλήθεια και θάρρος για να την εκφράσεις. Κι αν μάλιστα επιλέξεις να την ακολουθήσεις, ίσως αυτό ν’ αποτελεί και την πιο μεγάλη ένδειξη θάρρους.
Θάρρος κι αλήθεια τελικά βάδιζαν δίπλα-δίπλα από πάντα, σ’ αντίθεση μ’ εμάς που αλλάξαμε. Η οπτική γωνία μας κι ο τρόπος που ερμηνεύουμε τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, σεβόμενα το πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά που φάνταζαν στα παιδικά μας μάτια τόσο διαφορετικά και παράλληλα, εμφανίζονται τώρα τόσο φυσικά τεμνόμενα. Ποια η ανάγκη, λοιπόν, να συνεχίζουμε να τα διαχωρίζουμε;
Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
