Τι κι αν δεν έχεις χρόνο; Για τους φίλους σου πρέπει να βρεις.
Η φιλία θέλει χρόνο. Μην πάει το μυαλό σας αποκλειστικά στα ατελείωτα ξενύχτια, το clubbing και τα ποτά, αυτά τα κάνεις και με τους πολλούς, τα κάνεις και με τους γνωστούς. Αυτά τα απλά, καθημερινά πράγματα που κάνεις με τους λίγους, τους εκλεκτούς, λέω. Ένα άραγμα στον καναπέ με πατατάκια και χαζογελάκια. Συζητήσεις για τα πάντα, εκεί που δεν μπορεί να πάει ο νους σου. Αναμνήσεις από τα παλιά που σε κάνουν ν’ αναπολείς στιγμές, αλλά και όνειρα που τα μοιράζεσαι και παίρνεις δύναμη για το μέλλον.
Ένας απλός καφές, ένα «καλημέρα» στον κολλητό ή την κολλητή σου, ένα Σαββατόβραδο κάτω από τα παπλώματα με χαζόαμερικανικη ταινία στον υπολογιστή και γαριδάκια, αντί για το καθιερωμένο ποτό. Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά. Θέλει χρόνο ποσοτικά, μα κυρίως ποιοτικά. Να μιλάτε και να είστε εκεί και οι δυο. Ν’ ακούς και ν’ ακούει.
Είναι που σου μιλάει και κοιτάς το κινητό σου. Που αντί να πάτε μια βόλτα να τα πείτε, τα λέτε από το τηλέφωνο. Είναι που δε δίνουμε στους ανθρώπους μας λίγο χρόνο παραπάνω. Που μπορούμε, αλλά δεν προσπαθούμε.
Λίγο το κινητό, λίγο η δουλειά, λίγο ο γκόμενος ή η γκόμενα και το γυμναστήριο. Ξεκόλλα και βρες λίγο χρόνο, αν θες να συνεχίσεις να έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, κι όχι μηχανές.
Θέλει πότισμα για ν’ ανθίσει το λουλούδι. Θέλει χρόνο και χώρο. Κι όταν δεν υπάρχουν αυτά, δημιουργούνται προβλήματα. Παραπονιέσαι όταν σε παραμελεί, γκρινιάζεις όταν δε βρίσκετε χρόνο να βρεθείτε μέχρι και ζηλίτσες υπάρχουν. «Δεν απάντησες στο μήνυμα γιατί ήσουν έξω», «τόσες μέρες με τη σχέση σου και εμένα με ξέχασες», «βγήκες με άλλη παρέα και σε μένα δεν είπες τίποτα» και άλλα τέτοια.
Αν δε κάποιος ερωτευτεί, τότε ο χρόνος μοιράζεται και οι έξοδοι το ίδιο. Είναι υπέροχο να ερωτεύεσαι, να πετάς στα σύννεφα και να τα βλέπεις όλα στις πενήντα αποχρώσεις του ροζ.
Αλλά όλο αυτόν τον καιρό που ζεις τον έρωτα ίσως και να κάνεις στην άκρη τους φίλους σου χωρίς να το καταλάβεις ή να το επιδιώξεις. Ίσως απομακρυνθείτε με τον καιρό. Δε θα μπορείς τη μια, την άλλη θα έχεις κανονίσει μαζί του, την τρίτη φορά δε θα μπουν στον κόπο να σου τηλεφωνήσουν. Τα τηλέφωνα θα λιγοστέψουν, η επικοινωνία το ίδιο και ξαφνικά θα τσακωθείς με το άλλο σου μισό και δε θα έχεις άνθρωπο να μιλήσεις.
Γιατί είναι λογικό και επόμενο να συμβεί κι αυτό. Όταν λοιπόν εμφανιστεί το πρώτο γκρι συννεφάκι στον ροζ κόσμο που μέχρι τώρα ζούσες, δε θα επικρατεί πάντα λιακάδα -νόμος της φύσης είναι άλλωστε- τότε μην ξαφνιαστείς αν δεν έχεις σε ποιον να πεις μια κουβέντα.
Είναι κρίμα να συνειδητοποιήσεις μόνο τότε, ότι όσο καιρό πετούσες, οι γύρω σου μπορεί να είχαν προβλήματα, ήθελαν κι εκείνοι με τη σειρά τους υποστήριξη κι εσύ δεν ήσουν εκεί γι’ αυτούς. Γιατί η προσγείωση τότε θα είναι απότομη και ανώμαλη στην πραγματικότητα.
Χρειάζεται να είσαι εκεί και στα όμορφα και στα άσχημα. Στις ωραίες στιγμές και τις γιορτές, αλλά και στις δύσκολες, τις σκοτεινές.
Όπως δε νοείται ζωή χωρίς έρωτα, έτσι δε νοείται και ζωή χωρίς φίλους. Γι’ αυτό δώσε χρόνο. Κι αν δεν έχεις χρόνο, βρες. Όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται.
Χρόνο για σένα και τους φίλους σου κάπου ανάμεσα στην παραφουσκωμένη μέρα σου. Λίγο μετά τη δουλειά και λίγο πριν το γυμναστήριο, πάρε μια ανάσα και μια δόση αγάπης από τα δικά σου πρόσωπα. Ακόμα και μια δόση γκρίνιας, γιατί τους έλειψες και χάθηκες αυτή τη βδομάδα. Έχει κι αυτό τη γλύκα του.
Eπιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σταυρούλα Βιτετζάκη
