Όλοι κατά την διάρκεια μια σχέσης -οποιασδήποτε μορφής- έχουμε βιώσει ερωτικό καβγά. Ψέματα να μη λέμε είναι μέρος των σχέσεων. Ζούμε για τις φόρες που θα καταλήξουν σε κάλο σεξ ή για εκείνες που θα τελειώσουν με δάκρυα και απολογισμούς, τα όποια θα μας δέσουν και θα κάνουν τη σχέση μας πιο δυνατή. Όμως δεν είναι όλες οι φόρες χρυσές. Και βλέπετε υπάρχουν κάποιοι καβγάδες, που παίρνουν μια νότα εγωισμού και ίσως ψυχολογικού εκβιασμού.
Και υπάρχουν κι εκείνοι οι καυγάδες που δημιουργούν μονάχα εντάσεις και διχόνοια. Και μια από τις πιο ευρέως χρησιμοποιούμενες φράσεις είναι το «εγώ σε ξέρω καλύτερα απ’ τον καθένα και γι’ αυτό μη μου λες ψέματα, αφού δεν μπορείς να μου κρυφτείς». Στην περίπτωση αυτή το πρόσωπο που τη χρησιμοποιεί κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ενοχοποιήσει το συνομιλητή του. Προσπαθεί υποτίθεται να αποκωδικοποιήσει κάποια συμπεριφορά του και να καταλάβει τι κρύβεται από πίσω. Μιλάμε για ανθρώπους που θεωρούν πως μας έχουν μάθει τόσο καλά που μπορούν να καταλάβουν κάθε κίνησή μας.
Άλλα ίσως πρέπει να αντιληφθούν πως οι άνθρωποι δεν έχουμε μόνο μια πλευρά. Έχουμε βλέπετε πολλές διαστάσεις. Και η κάθε μια από αυτές είναι ξεχωριστή και διαφορετική. Έτσι σε κάθε σχέση δείχνουμε μια συγκεκριμένη πλευρά μας, μια μόνο πτυχή μας. Είναι βλέπετε δύσκολο -έως και αδύνατο- ένας άνθρωπος να εισχωρήσει στο φάσμα κάθε μας πτυχής και να γνωρίσει κάθε πλευρά μας. Εδώ μεταξύ μας, ούτε εμείς οι ίδιοι μας γνωρίζουμε.
Δεν είναι βέβαια αδύνατον. Χρειάζεται όμως πολλή προσπάθεια. Και πάνω απ’ όλα να έχουν το σκεπτικό ότι δεν μας ξέρουν. Πως όσο χρόνο κι αν περνάν μαζί μας, δε μας γνωρίζουν απόλυτα. Να θέτουν σαν σκοπό να μαθαίνουν καθημερινά όλο και περισσότερα πράγματα για εμάς. Κι εμείς σιγά σιγά να αποκαλύπτουμε πτυχές του χαρακτήρα μας, φοβίες, πράγματα δικά μας που έχουμε κρύψει καλά ακόμα κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν αναπαυτούμε στο γεγονός ότι τους ξέρουμε, τότε δεν πρόκειται ποτέ να τους μάθουμε. Και στις λέξεις «ξέρω τα πάντα για σένα» μπορεί και να μείνουμε άφωνοι, γιατί όσο καλύτερα θεωρούμε ότι ξέρουμε κάποιον τόσο μεγαλύτερο περιθώριο για εκπλήξεις του δίνουμε. Και ίσως αυτή η έκπληξη να μην είναι και τόσο γλυκιά, γιατί θα αποκαλύπτει κάποια συμπεριφορά αρνητική που ίσως και να οδηγήσει σε οριστική ρήξη.
Βλέπετε όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τη μοναδικότητα ενός ανθρώπου οι πιθανότητες να τον χάσουμε όλο και αυξάνονται. Και ακούγεται πολύ παράξενο να παραδέχεσαι πως δεν ξέρεις έναν άνθρωπο, όσο καιρό και αν τον έχεις κοντά σου. Άλλα ίσως αυτό είναι και το ωραίο και το μοναδικό κάθε ανθρώπινης σχέσης.
Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και μας ανοίγει το δρόμο για ένα ταξίδι με προορισμό που δε γνωρίζουμε. Ένα ταξίδι που υπόσχεται καινούρια συναισθήματα, νέες πεποιθήσεις και νέες εμπειρίες. Απλώς πρέπει εμείς να περπατήσουμε κάθε μέρα σε αυτό το καινούριο μονοπάτι. Και να μη μένουμε στάσιμοι στην αρχή του μονοπατιού μας.
Όποτε ας καταρρίψουμε λίγο τις χαζές ιδέες μας. Δεν ξέρουμε κανέναν. Και δεν είναι και σκοπός να τους μάθουμε. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να μαγευτούν από τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Και, όχι, δεν μπορούμε να προβλέψουμε συμπεριφορές, ούτε και να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των άλλων και να βιώσουμε τα δικά του συναισθήματα.
Αυτές οι λέξεις περισσότερο με απειλή μοιάζουν. Σαν να προσπαθούμε να εκβιάσουμε έναν άνθρωπο συναισθηματικά για να ακούσουμε αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Για να ρίξουμε άδεια και να πιάσουμε γεμάτα εν ολίγοις. Και οδηγούν κάθε σχέση σε εντάσεις. Κάνουν τον άλλον να νιώσει ασήμαντος. Προσβάλουμε το πνευματικό του περιβάλλον και ίσως το μόνο που θα μάθουμε τελικά είναι πώς θα είναι η ζωή μας χωρίς αυτόν τον κάποιον.
Συντάκτης: Νταϊάνα Κραέτε
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
