Εργαζόμενοι φοιτητές∙ απ’ τη σχολή στη δουλειά

Χτυπάει το ξυπνητήρι και το σώμα σου διαμαρτυρείται. Σέρνεσαι έξω απ’ τα ζεστά παπλώματα και κοιτάς με ένα παράπονο γύρω σου. Ξέρεις πως μια όμορφη άλλα κουραστική ημέρα ξεκινάει. Και στην τελική νιώθεις και λίγο τυχερός. Επειδή ήταν τουλάχιστον απ’ τα βράδια που κατάφερες να κοιμηθείς. Κι είναι κι αυτό πρόοδος, σωστά; Επίσης είναι απ’ τα πρωινά που κατάφερες να ξυπνήσεις με τη μία, και δεν αγνόησες απλά το χτύπο απ’ το κινητό σου, πατώντας μια ανακουφιστικά βασανιστική αναβολή. Κι αυτό πρόοδος είναι.

Τα χαρτάκια με τις ημερομηνίες για τα deadline των εργασιών καλύπτουν ολοκληρωτικά τον τοίχο πάνω απ’ το γραφείο σου. Οι ειδοποιήσεις με e-mail από καθηγητές είναι πάνω-πάνω στην οθόνη του κινητού σου. Τα μηνύματα για την ομαδική εργασία ό,τι πιο κοντινό σε κοινωνική ζωή έχεις. Κι ίσως σήμερα να ‘ναι η ημέρα που θα καταφέρεις να πάρεις εκείνο το βιβλίο απ’ τον Εύδοξο.

Σηκώνεσαι, κάνεις ένα παγωμένο μπάνιο. Η κούραση της χθεσινοβραδινής βάρδιας είναι προφανής. Ψάχνεις τα τετράδια για τα σημερινά μαθήματα μέσα στο χάος του δωματίου σου. Κι εννοείται δεν ξεχνάς να πάρεις μαζί και τα ρούχα τις δουλειάς. Επειδή το δρομολόγιο σχολή-δουλεία είναι η πιο συχνή σου βόλτα.

Γιατί είσαι από εκείνα τα άτομα. Ίσως να μην ήταν ακραίο να πω από εκείνους τους ήρωες. Από αυτούς τους φοιτητές, όχι τους σκέτους αλλά τους εργαζόμενους φοιτητές. Υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος πώς τα καταφέρνεις. Προσπαθείς να παρακολουθείς όσο πιο συχνά μπορείς. Να παραδίδεις εργασίες. Να ασχολείσαι ενεργά με τη σχολή σου. Αυτή είναι η μία ζωή που έχεις. Είναι αυτή του ξέγνοιαστου φοιτητή. Του φοιτητή που αγαπάει τις σπουδές του. Που παίζει τίτσου στο κυλικείο, που γνωρίζει κόσμο στη λέσχη, που γκρινιάζει για τον άθλιο καφέ και το διάλειμμα που δεν έκανε ο καθηγητής.

Άλλα απ’ την άλλη, εκτός από φοιτητής, είσαι κι από ‘κείνους τους επαγγελματίες. Από αυτά τα ανεξάρτητα άτομα. Απ’ τα άτομα που έχουν πάρει τη ζωή τους στα χεριά τους. Ίσως μένεις και μόνος, ίσως όχι. Όπως και να ‘χει, έχεις ενσωματωθεί στην ενήλικη ζωή, ενώ οι περισσότεροι συμφοιτητές σου ζουν ακόμα μια παράταση της εφηβείας τους.

Και πιέζεσαι πολύ. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να κοιμηθείς απ’ το άγχος. Άλλες που δεν κοιμάσαι απλώς επειδή δεν έχεις χρόνο. Άλλες που κλαις στον δρόμο για τη σχολή επειδή δεν αντέχεις άλλο αυτήν την πίεση. Και γιατί δε σταματάς κάποιο απ’ τα δύο; Επειδή πλέον δεν μπορείς. Αγαπάς τη σχολή σου. Η ημέρα της ορκωμοσίας σου φαντάζει ένα γλυκό όνειρο. Κι όσο ανακαλύπτεις το αντικείμενό σου άλλο τόσο ερωτεύεσαι. Άλλα ταυτόχρονα έχεις ερωτευτεί την ανεξαρτησία σου. Τα ταξίδια που κάνεις με τα χρήματά σου, τις μονοήμερες εκδρομές σου, ακόμα και τις απλές βόλτες. Δεν μπορείς να στερηθείς κανένα απ’ τα δυο, ούτε θες να επιβαρύνεις άλλο τους δικούς σου, μπορεί εξάλλου να μην έχεις καν αυτήν την πολυτέλεια στις εναλλακτικές σου.

Κι η ζωή σου γίνεται ένας άθλος. Ο ελεύθερός σου χρόνος τρομερά περιορισμένος, κι ο κύκλος σου επίσης, δεν καταλαβαίνουν όλοι τους ρυθμούς σου ή δεν τους ενδιαφέρει να σε καταλάβουν. Κι είναι η στιγμή που ξεκινάς να εκτιμάς. Τα πιο μικρά, τα –εσφαλμένα– αυτονόητα. Εκτιμάς τις ελεύθερες ώρες ησυχίας με τον εαυτό σου. Τους πελάτες, που σου γέλασαν στο μαγαζί. Τους καθηγητές, που σου έδωσαν μια καλή επεξήγηση για την εργασία σου. Τους εργοδότες σου, που σου λένε «ευχαριστώ» κι εκτιμούν τη δουλειά σου. Την οικογένειά σου, που είναι δίπλα σου και σε στηρίζει.

Και πάντα θα θέλεις να πεις ένα «ευχαριστώ» σε αυτά τα άτομα. Τα άτομα, που δε σε δικάζουν για τις αποφάσεις σου. Εκείνους που φτιάχνουν χρόνο για εσένα. Που έρχονται στο μαγαζί που δουλεύεις να απολαύσουν έναν καφέ αλλά κυρίως για να σε δουν έστω για λίγο, για να ανταλλάξετε μερικά νέα σας. Τα άτομα που σου στέλνουν σημειώσεις όταν παρακοιμήθηκες και δεν πρόλαβες την παράδοση κι ύστερα γελάτε με χαζά αστεία. Τα αδέρφια σου, που σε περιμένουν με ζεστό τσάι στο σπίτι για να μιλήσετε. Τα άτομα που σε γυρνάνε σπίτι απ’ τη σχολή και έτσι ξεκλέβεις λίγο χρόνο για εσένα. Τους συναδέλφους σου, που σου γελάνε και κάνουν το οχτάωρό σου όχι απλά υποφερτό μα ίσως κι απολαυστικό. Και σίγουρα αγαπάς λίγο παραπάνω εκείνους που σου κάνουν έκπληξη κι έρχονται να σε πάρουν στο σχόλασμα για μια βόλτα.

Κι απολαμβάνεις τη ζωή σου. Κι η πίεση, ναι, είναι μεγάλη. Και υπάρχουν στιγμές απόλυτου χάους. Και πολλοί θα φύγουν. Δε θα σε καταλάβουν όλοι. Άλλα το πτυχίο είναι στη γωνία, και το ίδιο τα ταξίδια κι η ελευθερία κι η ανεξαρτησία σου. Και πάνω απ’ όλα έχεις άτομα που αξίζουν δίπλα σου. Άτομα που σε καταλαβαίνουν και σε στηρίζουν. Άτομα που επιλέγουν να ‘ναι με εσένα. Κι η ζωή των ονείρων σου σε περιμένει. Και μόνο εσύ ξέρεις με πόσο ζήλο την έχτισες.