Για ‘σένα ήταν «ελεύθερο πνεύμα», μετά έκανε σχέση

Κάθε άνθρωπος αποτελεί έναν αλλιώτικο μικρόκοσμο. Όλοι έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας. Παράξενα δικά μας χαρακτηριστικά που μας καθιστούν μοναδικούς. Όμως, κατά βάση, έχουμε και κάποια κοινά γνωρίσματα. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να μπούμε όλοι σε κάποιες κατηγορίες. Κατηγορίες ανάλογα με τη νυχτερινή ζωή που προτιμάμε. Ανάλογα με τα γούστα μας στις ταινίες και τη μουσική. Αναλόγως των ενδιαφερόντων μας. Κι εννοείται αναλόγως της στάσης μας απέναντι στη λέξη «σχέση».

Όλοι έχουμε συναντήσει ένα «σχεσάκια» που πηδάει από σχέση σε σχέση, επειδή δεν μπορεί δίχως αυτή την ασφάλεια. Ένα άτομο που ερωτεύεται απόλυτα κι αφήνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως έναν υπερπροστατευτικό με τα συναισθήματά του, που συνέχεια φέρεται καχύποπτα και φοβάται μήπως πληγωθεί. Κι ίσως έχεις γνωρίσει και το λεγόμενο, αυτοπροσδιοριζόμενο, «ελεύθερο πνεύμα». Τον άνθρωπο που δεν έχει σκοπό να δεθεί, που οι σχέσεις απλά δεν κάνουν γι’ αυτόν, που θέλει απλώς να περνάει καλά.

Κι αν ήσουν ιδιαιτέρα τυχερός, δε συνάντησες απλά ένα τέτοιο άτομο, αλλά το ερωτεύτηκες. Σε τέτοιο –μαζοχιστικό– βαθμό που αρκέστηκες στο λίγο του. Κι έμεινες δίπλα του -όσο δίπλα σου επέτρεπε να στέκεσαι, δηλαδή. Κι ας μην πήγατε ποτέ για ζεστή σοκολάτα, ένα χαλαρό απόγευμα. Κι ας μη βγήκατε μαζί ούτε για μια ταινία. Κι ας μη φάγατε ποτέ παρέα ένα πρωινό. Κι ας μην περπατήσατε την Αθήνα χέρι-χέρι. Κι ας μη χουχουλιάσατε μαζί στα παπλώματα του διπλού σου κρεβατιού.

Όσο κι αν σε ενόχλησε το «όσο» και το «περίπου», αρκέστηκες σ’ αυτό που σου έδινε. Σε αυτά τα αραιά βράδια που μιλάγατε. Σε αυτά τα λίγα ξημερώματα που απολαμβάνατε τη θέα μαζί. Σε αυτά τα σπάνια μηνύματα που σου έστελνε, μια στις τόσες. Κι ερωτευόσουν ακόμα πιο πολύ κάθε φορά που χωνόσουν σε ‘κείνη την προσωρινή αγκαλιά μετά το σεξ. Κι ας μην ήταν κάτω απ’ τα παπλώματα του κρεβατιού σου, όπως θα ήθελες. Κι ας μην ήταν και την επόμενη εκεί. Και χανόσουν κάθε φόρα όσο σε κοίταζε στα μάτια. Κι ας μην το έκανε, σ’ ένα χαλαρό περίπατό σας, κάπου κοντά την Ακρόπολη, όπως ονειρευόσουν.

Είσαι για τα λίγα; Εκεί σε κατατάσσεις; Εννοείται πως όχι! Απλά απολάμβανες τόσο αυτές τις στιγμές που δεν μπορούσες να τις στερήσεις απ’ τον εαυτό σου. Δεχόσουν τον άλλον έτσι όπως ήταν, κι ας ήξερες πως σε κατέστρεφε με την άδειά σου. Κατανοούσες πως δεν μπορεί παραπάνω. Πως, γενικά, δε θέλει. Δεν είναι ο τύπος της δέσμευσης. Δεν υπήρξε ποτέ ο τύπος που θα σου ‘φερνε λουλούδια. Ο άνθρωπος που θα πηγαίνατε μαζί βόλτες και ταξίδια.

Και στριμώχτηκες για να τον δεχτείς έτσι. Και τώρα τον έχεις μπροστά σου, να σου λέει «Θέλω να πάρεις την απόστασή σου, επειδή πρόκειται να κάνω σχέση». Κι η φούσκα σου γκρεμίζεται κι εσύ τα χάνεις. Όχι, επειδή είσαι εγωιστής ή κάτι τέτοιο. Πάντα πίστευες πως αυτό αξίζει, και γι’ αυτό έμενες και συνέχιζες να δίνεις. Κι ήλπιζες πως θα ‘ρθει η ημέρα που θα σου τα επιστρέψει. Κι ακόμα κι αν δεν ερχόταν ποτέ αυτή η στιγμή, χαιρόσουν που εσύ έδινες.

Και τώρα έχεις αυτό το πρόσωπο μπροστά σου να σου λέει όχι μόνο πως δε θέλει να του δίνεις πλέον, άλλα πως θέλει να δώσει ό,τι έχει κάπου άλλου. Ενώ μαζί σου δεν το σκέφτηκε ποτέ. Κι όχι, δεν είσαι ούτε τρελός ούτε κακός άνθρωπος που θέλεις να φωνάξεις δυνατά στο πρόσωπό του. Που θέλεις να λυθείς στα δάκρυα. Που νιώθεις κάτι να σε καίει από μέσα προς τα έξω.

Κι απλά αναλογίζεσαι πόσο δόθηκες χωρίς αντάλλαγμα όλο αυτό τον καιρό. Και δε σε επέλεξε ποτέ. Και δε βγήκε για ένα ζεστό τσάι μαζί σου. Δεν πήγατε μια μονοήμερη. Δεν ήρθε καν στη γιορτή σου. Κι απλά αναλογίζεσαι αν εσένα δε σου άξιζε εκείνη η ευκαιρία, ενώ θα ‘πρεπε να σκέφτεσαι γιατί δεν την έψαξες αλλού.

Γιατί να μην κατάφερε να το σκεφτεί ποτέ μαζί σου;  Γιατί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξε τόσο; Γιατί όχι εσύ; Μην το σκέφτεσαι ιδιαίτερα. Λύση δε θα βρεις. Ευθύνη ξέρεις πως σου αναλογεί. Είχες δίκιο όσες φόρες είπες στον εαυτό σου «φύγε» και κακώς δεν το έκανες. Ήρθε, επιτέλους, ο καιρός να ακούσεις τη φωνή της λογικής, να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να ξεκολλήσεις το ταμπελάκι «θύμα» που οικειοθελώς σου κόλλησες.

Και να θυμάσαι, φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Επειδή, καλώς ή κακώς, εσύ έδωσες. Έδωσες απόλυτα, χωρίς αντάλλαγμα. Υπήρξες, δηλαδή, ένας μικρός ήρωας στη μονοτονία ενός έρωτα. Και μπράβο σου, όλα θα φτιάξουν, όταν θα κοιτάξεις εκεί που σε κοιτάνε στα μάτια.