Κάναμε τους γάμους όρους συμφωνητικού

Έρωτας. Νιώθουμε, βυθιζόμαστε απόλυτα, ολοκληρωτικά, σε επίπεδο που επιθυμούμε να περάσουμε κάθε σπιθαμή του χρόνου μας με αυτόν τον κάποιον. Τόσο έντονα όσα αισθανόμαστε και τόσο σίγουροι κι εμείς που παίρνουμε την απόφαση να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας με αυτόν τον ένα.

Μπορεί να μην είχαμε επιλογή για το πριν, άλλα έχουμε για το έπειτα. Και δεν μπορούμε να σκεφτούμε ένα μετά χωρίς αυτούς. Κι έτσι, οδηγούμαστε σε μια φαινομενική αιωνιότητα μαζί. Κι ο έρωτας είναι αγνός. Δεν περιέχει κάτι περισσότερο απ’ το «εμείς». Είναι ένα άυλο αγαθό, με το όποιο πορευόμαστε. Κι έτσι, ο γάμος δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ τη γεφύρωση αυτού του άυλου αγαθού. Και τα μόνα υλικά, που περιέχει, είναι τα δύο σώματα.

Δύο σώματα γεμάτα πόθο, γεμάτα αγάπη και στοργή. Είτε πολίτικος είτε θρησκευτικός, ο γάμος οριστικοποιεί αυτήν την ένωση. Ή έστω έτσι θα έπρεπε να ‘ναι. Όταν δυο πλάσματα νιώθουν τόσο απόλυτα ένα, έρχεται η ώρα που απλά θέλουν να το δείξουν και προς τα έξω. Όταν πλέον τίποτα δε μοιράζονται, αφού δεν υπάρχουν «δικά μου» και «δικά σου», και τα πάντα έχουν έναν τόνο του «μας». Έρχεται κι ένας νομοθετικός θεσμός για να καθορίσει αυτήν την ένωση. Αυτό το κάτι που λέγεται «γάμος».

Μια γιορτή για την αναγνώριση και τη νόμιμη γενετήσια ένωση που θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας οικογένειας. Όμως, απ’ τη φύση μας, είμαστε πλάσματα που βάζουμε το συμφέρον πάνω απ’ όλα. Σε επίπεδο που θυσιάζουμε ακόμα και τον εαυτό μας, έναντι των αριθμών, εκείνων των χρημάτων.

Και μπορεί να πουλήσουμε μια δική μας αιωνιότητα, για μια στιγμιαία κοινωνική αναγνώριση. Μπορεί να πουλήσουμε τη δική μας συναισθηματική πληρότητα, για ένα κοινωνικό μπάλωμα. Δεν το ‘χουμε αποδείξει καθόλου, άλλωστε, μέχρι σήμερα. Δεν είναι ότι δημιουργήσαμε λευκούς γάμους κι ενώσεις οικογενειών, απ’ την αρχαιότητα κιόλας, με γνώμονα το συμφέρον. Δεν είναι ότι πουλήσαμε την ίδια μας τη νέα κόρη σε κάποιον πλούσιο, συνομήλικο του πατέρα της. Δεν είναι ότι στερήσαμε απ’ τον νεαρό ερωτευμένο γιο μας τον έρωτα, γιατί κρίναμε πως «δεν του ταίριαζε». Και, προς θεού, ποτέ μας δεν παντρέψαμε νέα, άγνωστα μεταξύ τους, παιδιά, για να λύσουμε τόσο κοινωνικά όσο κι οικονομικά μας ζητήματα.

Λες και δεν ενώνονται άνθρωποι με συναισθήματα, άλλα καλοσκαλισμένες ξύλινες κούκλες. Και το ακόμα πιο στενάχωρο της υπόθεσης είναι πως συνεχίζουμε το ίδιο εμπόριο, πλέον πιο αυτόβουλα από ποτέ. Πως μονάχοι δίνουμε συναίνεση στην καταστροφή μας. Κι αποφασίζουμε να θυσιάσουμε τα πάντα για τα χρήματα. Αποφασίζουμε να το παίξουμε δήθεν ερωτευμένοι, για να ενώσουμε ή να σφετεριστούμε περιουσίες. Αλλά υπερβολικοί να μην είμαστε, ούτε απόλυτα κυνικοί. Υπάρχουν και περιπτώσεις αληθινού έρωτα. Περιπτώσεις που άνθισε το συναίσθημα κι όχι τα πορτοφόλια.

Κάθε περίπτωση, όμως, δέχεται σχολιασμού κι ενίοτε και κατακραυγής. Και κάπου εκεί ξεπετάγεται κάτι που έχει κατακριθεί από πολλούς κι έχει ονομαστεί ως «μοίρασμα». Ως ψεύτικος έρωτας. Έχει ονομαστεί ακόμα κι ως ψεύτικος γάμος. Καθώς, εφόσον υπάρχει η έννοια του «μου» και «σου», γάμος δεν είναι. Κι έτσι το προγαμιαίο συμβόλαιο διακοσμήθηκε με χρείες από αρνητικά χρώματα. Κι αποδοχή ιδιαίτερη δε δέχτηκε. Και τα άτομα που το ακολουθούν, δέχονται κι εκείνα επικρίσεις, κι ο γάμος τους την απόλυτη αμφισβήτηση.

Αλλά ποτέ κανείς δε σκέφτηκε πώς αισθάνονται εκείνοι οι άνθρωποι. Τη μη σημασία των υλικών, αλλά μονάχα αυτήν των συναισθημάτων. Και γνωρίζουν πως τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης, και μακάρι να μη γίνει κάτι τέτοιο, αλλά, αν ποτέ έρθει αυτή η στιγμή, θα ήταν ωραίο να μη μέναμε σε μοιράσματα. Μαζί με το σβήσιμο μιας φουρτούνας, ας μην έχουμε να προσπαθούμε να χωρίσουμε ελιές κι ορόφους.

Δεν ξέρω αν ποτέ επιλέξεις να ακολουθήσεις τη διαδικασία του προγαμιαίου συμβολαίου. Όπως κι αν έχει, να μετράτε το κέρδος απ’ τις σχέσεις σας σε συναισθήματα. Να δίνετε αξία στις ώρες με γέλια. Να μεγαλώνετε παιδιά χωρίς κόμπλεξ κι ανασφάλειες. Εν ολίγοις, να ζήσετε -ουσιαστικά, όμως! Κι αν κάποτε τελειώσουν όλα, να μαλώνουμε για το πώς θα μοιράσουμε αγάπη και γνώση στα παιδιά μας. Και να μη μένουμε αναγκαστικά σε συντρίμμια για ένα οικόπεδο στην Κω.