Με την άδειά μας μάς πονέσαν

Κάρμα. Μοίρα. Ενέργεια. Με όποιον τρόπο κι αν το αποκαλέσουμε, η αλήθεια είναι μία∙ οι συμπεριφορές επιστρέφονται. Και κάθε φόρα που κάποιος μπαίνει βίαια στον κόσμο μας, τσαλακώνοντας τόσο ελπίδες όσο κι όνειρα, κάνουμε την ίδια σκέψη: Θα πληρώσει. Ποτέ, όμως, δε σκεφτήκαμε, το πιο απλό κι αληθινό: Μήπως αυτό ήταν το κάρμα που επιστράφηκε σε εμάς;

Και βάζεις το μυαλό σου σε μια ιδιαίτερη προσπάθεια. Κι επιδιώκεις να αντιληφθείς ποιον πλήγωσες κι όλες αυτές οι συμπεριφορές γυρνάνε σε εσένα. Επειδή δε γίνεται να πονάς τόσο, χωρίς κανένα λόγο. Κι εννοείται πως δε γίνεται! Γιατί όχι απλά γρατζούνισες κάποιον, αλλά τον μαχαίρωσες με όλη την ορμή που κατείχες. Τον έκανες να κλαίει βράδια ολόκληρα. Να αναζήτα απαντήσεις. Να χάνεται σε μια άβυσσο. Κι αυτός ο κάποιος, δεν είναι κανένας άλλος πέρα απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί πρώτα απ’ όλους, εσύ ο ίδιος πλήγωσες τον εαυτό σου. Γιατί πρώτα απ’ όλους, εσύ δε σε σεβάστηκες. Και τι; Δε θα τιμωρηθείς γι’ αυτό;

Λέμε «Κοίτα πώς με πλήγωσε», «Κοίτα πώς με χρησιμοποίησε», «Κοίτα πόσο δεν εκτίμησε ό,τι του έδωσα», μα ποτέ δε λέμε «Κοίτα πώς τον άφησα να με πληγώσει», «Κοίτα πώς τον άφησα να με χρησιμοποιήσει», «Κοίτα πόσα του έδωσα, ενώ ήξερα πως δε τα θα εκτιμήσει». Ας είμαστε ειλικρινείς για μία φορά. Πονάμε κατ’ επιλογή. Πονάμε επειδή εμείς οι ίδιοι δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας. Πονάμε επειδή εμείς οι ίδιοι πουλάμε φθηνά την αφεντιά μας και τα συναισθήματά μας.

Οι άνθρωποι μπαίνουν ξεκάθαρα στη ζωή μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι κάποιος θα μας πληγώσει και πάλι του το επιτρέπουμε. Κι ο λόγος απλός. Θεωρούμε πως δεν αξίζουμε περισσότερα ή πως για εκείνον τον έναν αξίζει να ταλαιπωρηθούμε. Κι ούτε αυτό είναι ψέμα, γιατί υπάρχουν άτομα για τα όποια, όντως, αξίζει να χάσουμε τον ύπνο μας. Αξίζει να βυθιστούμε σε σκέψεις και σε δάκρυα. Αξίζει να πονέσουμε. Και κανείς δε μας εγγυάται πως δε θα μας πληγώσουν, επειδή εμείς επιλέγουμε τον παιδεμό μας.

Κι αντί να ψάχνουμε απαντήσεις από αυτά τα άτομα, ίσως είναι καιρός για κάτι πιο ουσιαστικό. Ίσως είναι καιρός να ζητήσουμε απαντήσεις από εμάς τους ίδιους. Ίσως είναι καιρός για να εκτιμήσουμε λίγο τον εαυτό μας. Να του δώσουμε εμείς οι ίδιοι ό,τι αξίζει. Να γίνουμε εμείς προτεραιότητά μας. Να μας δώσουμε αγάπη. Είναι σίγουρα καιρός να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Να δεχτούμε κάθε περιέργειά μας. Να εκτιμήσουμε τις σιωπές μας. Να κάνουμε πράγματα που απολαμβάνουμε. Να κάνουμε πράγματα που γεμίζουν το «εγώ» μας.

Να εκτιμήσουμε εν ολίγοις την πάρτη μας και τη μοναξιά μας, τη φύση μας, τη σιωπή μας. Γιατί όταν δεν αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό, είναι χαζό να περιμένουμε εκτίμηση από τρίτους. Τα άτομα που μας πόνεσαν το έκαναν με την άδειά μας, ίσως και την ενθάρρυνσή μας. Εμείς οι ίδιοι τους βάλαμε στη ζωή μας, εμείς πάση θυσία θελήσαμε να τους κρατήσουμε. Εμείς δεχτήκαμε αυτό το «λίγο» τους, κι ίσως και να το αγαπήσαμε. Συμβιβαστήκαμε με κάτι που δε μας γέμιζε. Και γεμίσαμε κάτι άδειο. Δώσαμε τον εαυτό μας σε κάτι που δεν είχε πρόθεση να τον δεχτεί. Πολύ απλά γιατί φοβηθήκαμε.

Φοβηθήκαμε να θέσουμε όρια. Φοβηθήκαμε να ζητήσουμε. Φοβηθήκαμε να απαιτήσουμε. Μα πιο σημαντικό απ’ όλα, φοβηθήκαμε να φύγουμε. Ίσως επειδή νομίζαμε ότι δεν αξίζουμε κάτι παραπάνω. Επειδή εμείς οι ίδιοι δε δώσαμε κάτι παραπάνω ποτέ στον εαυτό μας. Χάσαμε ένα απ’ τα πιο πολύτιμα αγαθά μας, τον χρόνο. Επειδή δειλιάσαμε να σκίσουμε σελίδες. Σελίδες που έτσι κι αλλιώς σχεδίαζαν μονάχα μουτζούρες. Κι ας το πάρουμε απόφαση, είναι καιρός να φύγουμε από κάθε «λίγο» που επιμέναμε να το ονομάζουμε «αρκετό».

Και το κάρμα είναι πάντα εδώ. Κι έτσι οι συμπεριφορές σου, ως προς τον εαυτό σου, γυρνάνε σε εσένα. Κι ό,τι ζητάς απ’ τους άλλους πρέπει πρώτα να μάθεις να σου το δίνεις. Και κάπως έτσι, θα γεμίσεις τα κενά. Και, ξέρω, όλοι επιθυμούμε κάποιον να μας αγαπάει, ενώ εμείς οι ίδιοι μας μισούμε, μα αν μέσα μας είμαστε γεμάτοι κενά, ό,τι κι αν μας ρίξουν χαμένο θα πάει, γι’ αυτό είναι δουλειά μας να κλείσουμε τις τρύπες.

Κλείσε, λοιπόν, κάθε άδειο κεφάλαιο. Κοίτα βαθιά στην ψυχή σου. Μην παλεύεις με τη μοναξιά σου, αγκάλιασέ την. Κι επίστρεφε στον εαυτό σου τις συμπεριφορές που αναζητάς. Περικύκλωσε εσύ ο ίδιος την ύπαρξή σου με τα συναισθήματα που αναζητάς. Και κάπως έτσι, θα στα επιστρέψουν κι οι γύρω σου.