Ως παιδί δε θα ξεχάσω την αγωνία που με κατέκλυζε για να μεγαλώσω. Νομίζω όλοι τρέχαμε στην αγκαλιά των γονιών μας, γεμάτοι ζήλια για τις ελευθερίες που ίσως είχαν τα μεγαλύτερά μας αδέρφια. Πόσες φόρες διεκδικήσαμε κάτι που η ηλικία μας δε μας επέτρεπε να έχουμε. Βλέπετε, μέσα στην παιδική μας αφέλεια, θέλαμε μόνο τις ελευθέριες που έχει ένας ενήλικας.
Όσο φτάνουμε στην ενήλικη ζωή, σίγουρα τις απολαμβάνουμε όλο και πιο πολύ. Η ανεξαρτησία μας, η δυναμικότητά μας, το δικό μας σπίτι, το αυτοκίνητό μας, τα ξενύχτια μέχρι αργά, είναι όλα πράγματα που έχουμε ερωτευτεί. Άλλα όσο μεγαλώνουμε κι όσο απολαμβάνουμε όλο και πιο πολύ τους καρπούς της ζωής, οι υποχρεώσεις έρχονται και πατάνε φρένο στον ενθουσιασμό μας.
Τα deadlines δεν τελειώνουν ποτέ, εμείς τρέχουμε καθημερινά ευχόμενοι η μέρα ξαφνικά να μεγαλώσει κανά δυο ωρίτσες κι ο ελεύθερος χρόνος να πιάνει αρνητικές τιμές. Δύσκολο πράγμα η ενηλικίωση. Υπάρχουν στιγμές που η καθημερινότητά μας μάς χτυπάει σαν παγωμένη βροχή, ενώ εμείς τρέχουμε πανικόβλητοι μη μας πιάσει η παλίρροια.
Οι φίλοι μας, χωρίς μέτρο υπερβολής, είναι η χαλάρωσή μας, μέσα στις υποχρεώσεις μας. Ίσως και το καλύτερο δώρο που έχουμε κάνει στον εαυτό μας. Είναι η λύτρωσή μας. Στιγμές γαλήνης και απόλυτης χαλάρωσης μας προσφέρουν τα κολλητάρια μας, τι γίνεται όμως όταν τείνουν να μετατραπούν σε μια ακόμη δυσκολία; Λεπτή η γραμμή για να το αν ένας φίλος θα αποτελέσει χαλάρωση και ηρεμία ή έναν ακόμα μπελά.
Κι αυτή η γραμμή, έρχεται και ακούει στο όνομα «κατανόηση». Ας είμαστε ειλικρινής, εκτιμάμε τα άτομα, που αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες των ρυθμών της ζωής μας, όπως και εμείς της δικής τους. Και δε μιλάω για τα ευνόητα. Βεβαίως όταν πρόκειται για κάτι σημαντικό ή κάποια ιδιαίτερη στιγμή, παρατάμε τα πάντα και εστιάζουμε στους φίλους μας, οι οποίοι έχουν την αμέριστη προσοχή μας.
Θα είμαστε εκεί σε κάθε χωρισμό, στα γενέθλια, σε κάθε μικρή σημαντική στιγμή. Άλλα είναι και εκείνες οι περίοδοι που η σχολή μάς κυνηγάει με εργασίες. Η δουλεία γίνεται πιεστική. Και όλο τρέχεις και δεν προλαβαίνεις. Σε αυτές τις φάσεις ζητάμε κατανόηση που δε θα πάμε τελικά για ποτό το βράδυ ή που μπορεί να εξαφανιστούμε μέχρι την ημέρα της σημαντικής εκείνης παράδοσης.
Θα εκτιμήσουμε το φίλο που θα μας πάρει τηλέφωνο και θα μας ρωτήσει αν όλα πάνε καλά. Που θα ξέρει πως είμαστε πιεσμένοι και θα μας δώσει δύναμη λέγοντάς μας πως θα τα πάμε τέλεια και πως θα περιμένει μόλις τελειώσουμε να γιορτάσουμε παρέα την επιτυχία. Αυτό το φίλο τον εκτιμούμε περισσότερα απ’ αυτόν που θα πάρει τηλέφωνο, φωνάζοντας και γκρινιάζοντας γιατί δε βγήκαμε, ενώ αρχικά έτσι είχαμε πει.
Ο καθένας μας βιώνει φάσεις έντονης πίεσης. Και ο αληθινός φίλος θα σεβαστεί όλες αυτές τις στιγμές. Στιγμές μέσα στο χρόνο που θα υπάρχει ένα μικρό χάσμα μεταξύ μας λόγω έλλειψης χρόνου. Και θα μας σεβαστούν, δίνοντας μας χρόνο για να αναπνεύσουμε. Όχι, σε καμία περίπτωση δε χαρακτηρίζω τους φίλους μας «υποχρέωση».
Άλλα όταν δεν υπάρχει κατανόηση, οι ίδιοι μετατρέπονται σε υποχρέωση και μας κάνουν να βγούμε από τη ζωή τους. Και μεταξύ μας όλοι έχουμε κάνει αυτό το λάθος κάποτε. Πιέσαμε κάποιον υπερβολικά όταν το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγος χρόνος, λόγω της έντονης τους καθημερινότητας. Όποτε ας ξεκινήσουμε να δείχνουμε λίγο παραπάνω σεβασμό στην καθημερινότητα των φίλων μας.
Υπάρχουν στιγμές που ίσως, να μην τους βλέπουμε τόσο, να μη μιλάμε κάθε μέρα. Δεν είναι όμως πως κάποιος ξέχασε κάποιον. Απλώς η έντονη καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις χτύπησαν την πόρτα μας. Όποτε ας σεβαστούμε λίγο τις υποχρεώσεις και το χρόνο του άλλου. Και ας εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω τους φίλους μας, που σε στιγμές δυσκολίας μας αφήνουν να πάρουμε μια ανάσα.
Συντάκτης: Νταϊάνα Κραέτε
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
