«Πήρα απλά για να σ’ ακούσω»

Το παιχνίδι της ευτυχίας ξεκινάει από νεαρή ηλικία. Από όταν ήμασταν μόλις παιδιά αναζητούσαμε πράγματα που να μας γεμίζουν. Λούτρινα αρκουδάκια, διάφορα παιχνίδια, παγωτά, άντε, και μερικές αγκαλιές. Όσο μεγαλώνουμε, αντιλαμβανόμαστε πως τα υλικά αγαθά γεμίζουν μόνο τις ντουλάπες και τα στομάχια μας, κι έτσι εστιάζουμε στα άυλα, όταν ψάχνουμε την πληρότητα. Το σώμα μας έρχεται σε μια ψυχική ηρεμία, όταν ξεχειλίζει από συναισθήματα και στιγμές. Κι οι στιγμές και τα συναισθήματα δεν είναι τίποτα παραπάνω από πιόνια σε μια σκακιέρα. Πιόνια που περιμένουν έναν άνθρωπο να τα κινήσει, οδηγώντας τα τόσο στην καταστροφή όσο και στην ευτυχία. Το χάος κι η αρμονία.

Κι, εν ολίγοις, η ζωή γίνεται ένα κουκλοθέατρο. Με τα συναισθήματά μας να τραβάνε τα νήματα. Κι εμάς στον αγώνα, για να μπούμε στη σκηνή, πρωταγωνιστές με τα άτομα που επιθυμούμε. Στον αγώνα να εναρμονιστούν τα συναισθήματά μας. Να ταλαντωθούμε με την ίδια συχνότητα, και να βρεθούμε σε μια κατάσταση συντονισμού. Σε μια κατάσταση που προσπαθούμε να δώσουμε στα ξύλινα κρύα σώματά μας πάθος. Να τα κάψουμε και να τα γεμίσουμε με αρώματα από κρυφές επιθυμίες.

Και τα καταφέρνουμε. Όσο δύσκολο κι αν είναι, μέσα στα χρόνια βρίσκουμε τη φωτιά που καίει αυτά μας τα νήματα με μια αρμονία. Βρίσκουμε τον άνθρωπο που κουρνιάζουμε γυμνοί στην αγκαλιά του και νιώθουμε απόλυτη γαλήνη. Ας το βαφτίσουμε «σχέση», ας το βαφτίσουμε «άλλο μου μισό», ας το βαφτίσουμε «ο άνθρωπός μου»· σημασία πολλή δεν έχει. Σημασία έχει πως ο έρωτας υπάρχει και τον βρήκαμε. Κι αμφίδρομα μπορούμε να μοιραζόμαστε κάθε σκέψη μας, χωρίς δισταγμούς. Να δαμάζουμε τα συναισθήματά μας με ένα βλέμμα. Να ξεδιπλώνουμε κάθε επιθυμία μας, όσο αφήνουμε το καυτό μας κορμί πάνω σ’ ένα άλλο. Κι έτσι κερδίζουμε μια μάχη.

Αλλά όχι και τον πόλεμο τον ίδιο. Το ότι βρήκαμε κάτι δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να το χάσουμε. Ας μην παίρνουμε κανέναν άνθρωπο ως δεδομένο. Κι η πιο δυνατή πυρκαγιά, μπορεί να σβήσει. Μπορεί να σβήσει και να φύγει, αφήνοντας τα μεγαλύτερα στίγματα και τις πιο τεράστιες καταστροφές. Κι εμάς να παριστάνουμε τα θύματα πίσω, να κλαίμε και να σπαρταράμε για καταστάσεις που πλέον δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Ας μην το παίζουμε, όμως, τόσο αθώοι. Ας μην προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε κάθε βάρος της ευθύνης. Βυθιζόμαστε σε αυτήν την άβυσσο, και δεν επιπλέουμε, γιατί προφανώς φταίμε.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής κάνουν την κατάσταση σίγουρα πιο δύσκολη. Όμως, τι πραγματικά έκανες για να σώσεις τη σχέση σου; Προσπάθησες να φουντώσεις ποτέ σου αυτή φωτιά; Χωρίς να κάνεις κάτι παράλογο. Χωρίς να μην είσαι ο εαυτός σου. Επειδή το μυστικό κρύβεται στις λεπτομέρειες. Το μυστικό κρύβεται στο να ‘σαι, απλά, ο εαυτός σου. Να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τον αυθορμητισμό σου να σε καθοδηγήσει. Και να κάνεις αυτό που νιώθεις, τη στιγμή που το νιώθεις.

Όταν χάνεσαι στις άπειρες ώρες δουλειάς, όταν τα χιλιόμετρα στο αυτοκίνητο γράφουν αποστάσεις κι εσύ τρέχεις απ’ τη μια υποχρέωση στην άλλη, όταν το να δεις τον άνθρωπό σου γίνεται ένας άθλος, το να στείλεις απλά ένα μήνυμα ίσως είναι η σωτήρια λύση. Να πάρεις ένα τηλέφωνο. Να πεις αυτό το αγαθό, κι αληθινό, «Μου λείπεις». Να μιλήσεις ουσιαστικά για αυτό που νιώθεις, χωρίς φανφάρες, χωρίς υπερβολές, χωρίς ανασφαλή καμουφλάζ.

Αφού όλη τη μέρα θα ‘ναι στο μυαλό σου. Αφού η σκέψη του θα σε συνοδεύει σε καθετί δικό του. Στείλε στον άνθρωπό σου αυτό το meme που σου τον θύμισε. Πάρε τον αυτό το τηλέφωνο, όταν απλά θέλεις να ακούσεις τη φωνή του. Κάνε μια στάση απ’ τη δουλειά του, για να του πας απλά το αγαπημένο του μεσημεριανό. Στείλε αυτήν την καλήμερα. Πάρε του αυτό το μικρό δωράκι, εκείνο το ασήμαντο «κάτι» που ένιωσες πως γράφει το όνομά του κι έγινε έτσι σημαντικό ή έστω χαριτωμένο.

Μην καταπιέσεις τον εαυτό σου. Άσε απλά τα πράγματα να πάρουν τη φυσική τους ροή. Κι αν νιώθεις κάτι, εξωτερίκευέ το για όσο έχεις την ευκαιρία. Το τώρα είναι το «κάποτε» για το όποιο παρακάλαγες χθες. Ας μην αφήνουμε εκούσια τις στιγμές να γλιστρούν απ’ τα χέρια μας. Φοβούμενοι μήπως πονέσουμε, μήπως δεν αρέσουμε, μήπως φανούμε υπερβολικοί, χάνουμε ανθρώπους και κρατάμε απωθημένα συναισθήματα. Στο κάτω-κάτω, ας φάμε τα μούτρα μας για κάτι που είμαστε, κι όχι για κάτι που δεν είμαστε και δεν κάναμε.

Όποτε δείξε κάθε ίχνος ενδιαφέροντός σου. Εξάντλησε κάθε σταγόνα του «εσύ» μέσα σε αυτό το κάτι. Κι αν είναι το αληθινό σου «κάτι», θα φτιάξεις μια θάλασσα που θα χάνεσαι κάθε μέρα. Μην πας ρηχά μονάχα για να πατώνεις. Βουτά βαθιά κι ας μην ξέρεις κολύμπι.

Σίγουρα, δε θα σε πνίξουν οι σκέψεις.