Πόσες πράξεις έπνιξες μέσα σε σκέψεις;

Μια δολοφονία. Μια όχι εν βρασμώ δολοφονία πόσο καλά σχεδιασμένη είναι; Ο θύτης μπαίνει στη διαδικασία να σχεδιάσει έναν τέλειο γι’ αυτόν φόνο: Να βρει τον τόπο του εγκλήματος, τον τρόπο με τον οποίο θα αφαιρέσει τη ζωή του ανυποψίαστου θύματος και –το πιο σημαντικό– τον κατάλληλο τρόπο για να εξαφανίσει κάθε στοιχείο του εγκλήματος. Μια τρελή κι αποτρόπαια πράξη, που όλοι θα την κατακρίνουμε κι όλοι θα αναρωτηθούμε πόσο άρρωστος υπήρξε ο θύτης. Όμως, μεταξύ μας, κανενός το μυαλό δεν είναι όσο αθώο θέλει να δείχνει. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έχουμε στήσει κάποια άρρωστη πράξη στο μυαλό μας. Ανάμεσα στη σκέψη και την πράξη, όμως, υπάρχει μια τεράστια, βολική, απόσταση.

Ίσως κάπως έτσι να νιώσατε λίγο την ένταση και τη διαφορά του «θέλω» απ’ το «κάνω πράξη». Πόσες φόρες δε στείλαμε αυτό το μήνυμα, δεν είπαμε αυτό το «σ’ αγαπώ», δεν πήγαμε διακοπές με τους κολλητούς, δεν υποβάλαμε αυτήν την παραίτηση, δε μιλήσαμε άσχημα σε αυτόν τον αγενή πελάτη, δεν κορνάραμε απλά σε αυτόν τον οδηγό που πιστεύει πως ο δρόμος είναι προσωπικό του απόκτημα; Πόσες φόρες πατήσαμε ακύρωση αποστολής τελευταία στιγμή, πιέσαμε τον εαυτό μας να μη μιλήσει άσχημα κι απλά να χαμογελάσει, αποφασίσαμε να κλείσουμε τη μηχανή του αυτοκινήτου και να μη βρεθούμε έξω απ’ το σπίτι τους;

Ποια η διαφορά, όμως, της αποτρόπαιης δολοφονίας απ’ τη δολοφονία της δράσης, απ’ την καταδίκη των πράξεων σε σκέψεις; Στο μυαλό μας, θα δημιουργήσουμε το τέλειο σενάριο της τέλειας ερωτικής εξομολόγησης. Τον καλύτερο τρόπο για να πούμε στο ενοχλητικό αφεντικό μας ότι δε θα ξαναπατήσουμε στο μαγαζί. Θα παίξουμε κατ’ επανάληψη τις ονειρεμένες διακοπές με την παρέα μας. Όμως στην πράξη το απόλυτο τίποτα. Στην πράξη θα φοβηθούμε. Θα πούμε ότι δεν μπορούμε. Ότι πάει κόντρα στην ιδεολογία μας. Θα πνίξουμε μια επιθυμία μας.

Και κουράγιο σε όσους ζούνε με τα «θέλω» τους. Πρέπει να ζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Μια ζωή με έντονα συναισθήματα. Σίγουρα πληγώνονται, άλλα όταν νιώθουν, νιώθουν απολυτά κι αληθινά. Κι όλοι ζηλεύουμε αυτό το είδος ανθρώπων. Χωρίς να αναλογιστούμε ποτέ πόσο έχουν πονέσει οι ίδιοι.

Όμως αυτοί θα πονέσουν, τουλάχιστον, για κάτι που έκαναν. Ενώ οι άνθρωποι των «πρέπει» για κάτι που δεν έκαναν -όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί δείλιασαν. Και δεν ξέρω ποιο είναι πιο σκληρό. Να παραδέχεσαι τον έρωτά σου κι ο άλλος τελικά να το εκμεταλλεύεται ή να μη μιλάς ποτέ. Να χάνεις τη δουλειά σου και να στριμώχνεσαι οικονομικά ή να καταπιέζεις τον εαυτό σου σε μια δουλειά που μισείς. Κι είναι και τα πιο απλά. Να βάψεις τα μαλλιά σου μπλε, να κάνεις εκείνο το τατουάζ, πράγματα που θες, όμως δε θα κάνεις επειδή νιώθεις πως δεν πρέπει. Οι άνθρωποι των «θέλω» θα το κάνουν όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κι υπάρχουν αυτές οι δυο κατηγορίες ανθρώπων, λοιπόν. Το ποιος θα ‘σαι, επιλογή σου. Και στις δυο περιπτώσεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Και στις δυο περιπτώσεις πονάς. Και στις δυο περιπτώσεις ζεις τη ζωή σου με τον δικό σου προσωπικό τόνο. Επιλέγεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις πιο ωραία. Είναι ίσως και λίγο στις φλέβες μας. Θέλεις να ζεις στην ασφάλεια ή θέλεις να ζεις μόνο για το τώρα;

Τα «πρέπει» σου είναι ο γραφτός κανόνας της ζωής σου; Είσαι πιο ελεύθερη ψυχή; Σε βασανίζει ο φόβος; Ή σε βασανίζει το να μην έχεις ό,τι θέλεις; Γενικά, δεν μπορείς να πιέσεις καταστάσεις. Άλλα, ναι, μπορείς να παλέψεις πολύ γι’ αυτές. Λοιπόν, θα μονομαχήσεις με την άγρια ζωή για τις επιθυμίες σου –κι ας έρχονται σε αντίφαση με τους κανόνες τους, με το σωστό και το καθώς πρέπει– ή θα μείνεις πιστός στην άγραφη ιδεολογία σου;

Ο καθένας κάνει την επιλογή του. Κι εγώ προσωπικά δεν αντέχω να δολοφονήσω τα «θέλω» μου. Και θέλω μία ζωή μαζί σου, βόλτες με τους φίλους μου, ένα ζεστό μαύρο τσάι και δυνατή βροχή. Κι αν με ρωτήσεις, θα πω «ζήσε». Πάρε αυτό το τηλέφωνο, κάνε αυτό το τατουάζ, πιες αυτό το ποτό, περίμενε εκείνον τον άνθρωπο έξω απ’ το σπίτι του. Σίγουρα θα υπάρξουν συνέπειες, άλλα είναι πάντα καλύτερα να μετανιώνεις για όσα έκανες, πάρα για όσα δεν τόλμησες να κάνεις.