Σαν το πρώτο σ' αγαπώ κανένα

Πρώτος έρωτας. Δύο λέξεις, αμέτρητα συναισθήματα, χιλιάδες αναμνήσεις, άπειρες εμπειρίες. Για μερικούς αποτελεί ένα παρελθόν, για άλλους -τυχερούς- μια πραγματικότητα που βιώνουν τώρα. Νομίζω σχεδόν για όλους, μια κατάσταση με σίγουρη ημερομηνία λήξης.

Όπως και να έχει, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί το πώς αφέθηκε στον πρώτο του έρωτα, πόσο αθώα κι αγαθά αφέθηκε. Νομίζω όλοι θα θυμόμαστε το πρώτο σ’ αγαπώ, το πόσο ανάμεικτα συναισθήματα είχαμε εκείνη την στιγμή, το πόσο χαρήκαμε ή απογοητευτήκαμε, αντίστοιχα από την απάντηση. Το πρώτο σ’ αγαπώ στο βιβλίο της ζωής μας. Που δεν το σκέφτεσαι ιδιαίτερα, όχι να το πεις, άλλα να το νιώσεις κυρίως. Που δε φοβάσαι να μπεις σ’ αυτά τα τόσα επικίνδυνα και κρυφά μονοπάτια της αγάπης.

Στον πρώτο έρωτα αφηνόμαστε σαν παιδιά. Πράγμα λογικό, καθώς δεν έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν. Δεν φοβόμαστε. Γελάμε. Νιώθουμε. Ζούμε με όλη μας την ψυχή. Βάζουμε ασυνείδητα όλο μας το είναι σ’ αυτή την κατάσταση. Δε γνωρίζουμε πόσα βράδια θα ξενυχτήσουμε κλαίγοντας στο τέλος, πόσα μπουκάλια θα πιούμε μόνοι μας στο σαλόνι μας όσο αναπολούμε, πόσο θα θέλαμε να μην είχαμε νιώσει τόσα. Γι’ αυτό, ο πρώτος έρωτας, θα έπρεπε να αποτελεί αφετηρία του πιο αληθινού μας σ’ αγαπώ. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τον πιο έντονο κι αληθινό έρωτα που θα βιώσουμε στη ζωή μας.

Ε λοιπόν όχι! Στον πρώτο έρωτα αφηνόμαστε ασυνείδητα κι αθώα καθώς δε γνωρίζουμε τα συναισθήματα της απογοήτευσης και του πόνου στο τέλος. Το τέλος, ύστερα, μας στιγματίζει τόσο που φοβόμαστε να ξανά επαναλάβουμε την αρχή. Φοβόμαστε να ξανά νιώσουμε τα ίδια συναισθήματα, επειδή δε θέλουμε να ξανά βρεθούμε στην ίδια κατάσταση πόνου. Φοβόμαστε, δηλαδή να ξανά ερωτευθούμε. Το θεωρούμε χαζό. Το θεωρούμε υπερβολικά επίπονο. Ποίος άραγε οικειοθελώς και συνειδητά πλέον θα έβαζε τον εαυτό του σε μια τέτοια κατάσταση; Κουράγιο σε όσους έχουν τόση δύναμη!

Η στιγμή λοιπόν, που θα νιώσεις ότι δε σε νοιάζει να ξανά πονέσεις, το ίδιο κι ίσως ακόμα περισσότερο. Η στιγμή που θα ξανά δοθείς σαν μικρό παιδί, ενώ δεν είσαι μικρό παιδί. Η στιγμή που κάποιος θα σε ξανά μαγέψει τόσο με τα μάτια του που θα τον εμπιστευτείς κι ας ξέρεις ότι θα σε πονέσει. Είναι η στιγμή που θα πεις το πιο αληθινό σ’ αγαπώ. Είναι η στιγμή που θα βρεις το άτομο που αξίζει αληθινά αυτό το σ’ αγαπώ. Επειδή όσο κι αν έχετε πονέσει, τα καταφέρατε. Κατάφερε να σε κάνει να εμπιστευτείς την αγκαλιά του και να χαθείς στη μυρωδιά του. Συνειδητά και με τη θέληση σου. Κι ας ήξερες τι είναι ο πόνος. Είναι το άτομο για το όποιο αξίζει να πονέσεις.

Είναι η στιγμή που αποφασίζεις συνειδητά, πλέον, να ερωτευτείς και να αφεθείς κι όχι ασυνείδητα. Κι αν το σκεφτείς, στον πρώτο έρωτα δε σκέφτεσαι το τέλος επειδή δεν έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο. Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να γνωρίσεις κάποιον άλλον το τέλος σου γίνεται μια έμμονη ιδέα. Κι έρχεται τότε κάποιος που σε κάνει να μη σε νοιάζει. Δίνεις σημασία μόνο στην αρχή, ενώ ξέρεις μια πολύ πιθανή κι οδυνηρή πτυχή του τέλους. Κι αποφασίζεις να αφεθείς.

Είναι καλύτερο να πονέσεις από το να μη νιώθεις τίποτα. Και σε κάνει να γελάς σαν μικρό παιδί, να τρως βλακείες μετά το σεξ, να ξενυχτάς για να τον δεις, να γελάς μ’ ένα του μήνυμα. Νομίζω είναι λίγο πιο αληθινό από έναν άνθρωπό που έτυχε να βρεθεί διπλά σου και να σε έκανε να γελάσεις όσο δεν ήξερες τι είναι ο πόνος. Να γελάς μέσα στον πόνο σου, αυτό το σ’ αγαπώ αξίζει!