Θύματα του έρωτα

Τι είναι ο έρωτας; Μία τόσο εύκολη μα συνάμα και τόσο δύσκολη ερώτηση. Στην ελληνική μυθολογία, ο Έρως ήταν ο θεός της αγάπης. Ή, με άλλα λόγια, ένας τρελός μικρός έφηβος που κυνηγούσε κόσμο με το βέλος του. Και χτυπώντας τους τούς βύθιζε στην καταδίκη του να ‘ναι ερωτευμένοι. Γιατί, από μια πλευρά, ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια φυλακή.

Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Ολότελα, όμως! Όχι με τον εύκολο τρόπο του ενθουσιασμού, που θέλεις να γνωρίσεις τον άλλον, να περνάτε τον χρόνο σας μαζί, αλλά καθώς τα γρανάζια δεν ταιριάζουν, ξεκινάς να φεύγεις. Ούτε με τον τρόπο τον σαρκικό. Αυτόν της ωραίας καύλας, της τέλειας ερωτικής χημείας. Που έρχεται σαν μια φωτιά και μια μέρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σβήνει.

Έχεις ερωτευτεί με τον τρόπο που κάτι βαθιά μέσα σου ξεκινάει να σκοτώνει τη λογική; Με αυτόν τον τρόπο που ξεκινάς να νιώθεις ευάλωτος; Ζεις, βλέπεις, με ένα φόβο. Κινούμενος απ’ τα νήματα του συναισθήματος στον καμβά της ζωής. Τρέμεις. Ανησυχείς μη μείνεις μόνος, μη χάσεις τον άλλον. Σε τρομάζει το μέλλον. Γιατί πλέον η ψυχραιμία έχει χάσει την ισχύ της. Και το να πατάνε κάθε σπιθαμή όσων νιώθεις είναι σαν να σε μετατρέπουν σε ζωντανό νεκρό. Και κάπως έτσι, μεταμορφώνεσαι σε ένα μικρό θύμα στη φυλακή του έρωτα.

Με λίγα λόγια, στον αληθινό έρωτα γίνεσαι λίγο πιο αδύναμος. Ίσως, τελικά, ο έρωτας να ‘ναι αδυναμία. Όχι η καψούρα ή η καύλα. Μιλάμε γι’ αυτόν τον έρωτα που ίσως νιώσεις μονάχα μία φόρα στη ζωή σου. Κι όταν χάσεις τον άλλον, χάνεις λίγο κι απ’ τον εαυτό σου.

Κι η λογική σου, θα προσπαθήσει πολύ να σε συνεφέρει. Θα σου πει να ξεχάσεις τον άλλον. Θα προσπαθήσει να δημιουργήσει μια κακή εικόνα για ‘κείνον, μπας και το κλείσεις αυτό το βιβλίο. Αλλά άπαξ και το συναίσθημα πάρει τα ηνία, επιστροφή δεν έχει. Και θα καταλήγεις απλά να καις τσιγάρα προσπαθώντας να κάψεις μαζί κι αναμνήσεις. Παραδίνεσαι, γίνεσαι αδύναμος, με την καρδιά σου να ‘χει βρει την κατεύθυνσή της, αλλά με ‘σένα να ‘σαι καταδικασμένος να ακολουθείς μια παράλληλη ευθεία. Όπως είπαμε, ένα μικρό θύμα.

Όχι πως καταλήγεις λιγότερο αδύναμος αν ακολουθήσεις, τελικά, την πορεία της καρδιάς. Αν με κάποιο μαγικό παραμυθένιο τρόπο όλα ταιριάξουν, η χημεία και το πάθος σας, δε σας καταστρέψουν, αλλά σας οδηγήσουν στο απόλυτο αρμονικό χάος. Γιατί, βλέπεις, μερικές φόρες το να μην έχεις κάτι να αγαπάς, είναι πιο εύκολο. Η σκέψη σου ξαφνικά βρίσκει μόνιμο καταφύγιο. Και κάθε στιγμή αναλογίζεσαι τα «αν». Τους κινδύνους, τους μαύρους τόνους που μπορούν να στολίσουν τον καμβά της ζωής σου.

Και νιώθεις την αδυναμία να ξεχειλίζει από μέσα σου. Κι όσο άνθρωπος της λογικής κι αν ήσουν, όσο κι αν σε χαρακτήριζε η δυναμικότητα κι η ανεξαρτησία, στην προκείμενη δεν μπορείς να ελέγξεις το συναίσθημα. Είναι σαν μια φουρτούνα που ξεσπάει απότομα μέσα σου αυτός ο άνθρωπος. Ξεσπάει και σου γεννά κάθε είδους συναισθήματος που σε διακατέχει. Τρέχει κι αφήνει βροχή, με τόνους από απολαυστικές μυρωδιές σε όλη την κλίμακα των συναισθημάτων. Συναισθήματα που ούτε εσύ γνώριζες, και δε θέλεις να νιώσεις στη θέση τους ένα απόλυτο κενό.

Είναι δύσκολος ο έρωτας. Ίσως είναι μια καταδίκη αδυναμίας. Μέσα στην οποία γνωρίζεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου. Ο άλλος σου γεννά πτυχές απ’ το εγώ σου που περίμεναν μονάχα αυτόν για να ξεδιπλωθούν. Και δεν είναι μονάχα ο έρωτας που νιώθεις για τον άλλον αλλά κι ο έρωτας που σου γεννά ο άλλος γι’ αυτό το εγώ σου.

Και κάπως έτσι, παραπλανημένος απ’ το συναίσθημα, μετατράπηκες σε ένα αδύναμο θύμα. Επιστροφή και σωτηρία δεν υπάρχει. Εφόσον η λογική ηττήθηκε, ο πόλεμος έλαβε τέλος με θριαμβευτή το συναίσθημα. Και χρίστηκες αδύναμος. Κι η μόνη σωτηρία είναι να μην αφεθείς ποτέ στα βέλη του μικρού έρωτα. Αλλά καλύτερα να νιώθεις πόνο απ’ το τίποτα, σωστά;