Το πτυχίο είναι η Ιθάκη αλλά η διαδρομή είναι που αξίζει

Πανελλήνιες. Ένας αγώνας κι ένα παιχνίδι άγχους. Μια σταδιοδρομία που ξεκινάει όταν τα δεκαέξι μας χτυπάνε δειλά την πόρτα. Τότε που τα όνειρά μας, από σκόρπια σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα του δωματίου μας, αρχίζουν να παίρνουν τόσο σχήμα όσο και φωνή. Φωνή βροντερή και διαπεραστική, που σίγα-σιγά σχεδιάζει μια ζωή στον νου μας.

Μια ζωή με εμάς και το επάγγελμά που νιώθουμε ότι ταιριάζει απόλυτα στο δέρμα μας. Γεμίζουμε τα πνευμόνια μας με λίγο αέρα του ενήλικου «εμείς». Και δίνουμε πνοή και μορφή σε μια ζωή κάπως τυποποιημένη. Ας αναπολήσουμε λίγο την εικόνα του φοιτητή που είχαμε πλάσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Με εμάς να τρέχουμε από διάλεξη σε διάλεξη, να διαβάζουμε μέρα με τη μέρα, να ‘μαστε συνεπείς σε κάθε εργασία και να κλαίμε από συγκίνηση (ή και τρόμο) την ημέρα του πτυχίου.

Ας είμαστε ειλικρινείς, κι ας ξεκινήσουμε με το να πούμε την αλήθεια στο εαυτό μας, βλέπαμε τη σχόλη σαν ένα πτυχίο. Δε μας κατηγορούμε, τελικός σκοπός κάθε ταξιδιού είναι να φτάσεις στην Ιθάκη σου. Αλλά όταν έρθει η ημέρα που το πλοίο μας θα ανοίξει τα πανιά του και θα σαλπάρει, θα αντιληφθούμε την πραγματική αξία της διαδρομής.

Θα αντιληφθούμε την τελική αξία του «είμαι πλέον φοιτητής» και τα πόσα μπορούμε να κερδίσουμε από αυτή μας την ιδιότητα. Θα περάσουμε το νόημα και την ουσία της ενηλικίωσης στον εαυτό μας. Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που θα ‘ρθουμε κατάματα αντιμέτωποι με τον καθρέφτη της ζωής, και δε θα τρέξουμε να κρυφτούμε πίσω από σκιές που απαντάνε στα ονόματα «μαμά» και «μπαμπάς».

Και κάπως έτσι έρχεται η δική μας σειρά να βάλουμε ένα πρόγραμμα με προσωπικό χαρακτήρα στο βιβλίο της ζωής μας. Να μη συστηθούμε μονάχα με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας, αλλά να ξεκινήσουμε να αντιλαμβανόμαστε και τη λέξη «υποχρέωση». Κι ίσως αυτή η υποχρέωση που επιλέξαμε να ‘ναι η πιο γλυκιά μας ελευθερία.

Σχολή. Η περίοδος που ξεκινάς να περνάς την έννοια «φιλία» βαθιά μέσα σου. Τότε που απομακρύνεσαι, αλλά συνάμα δένεσαι με έναν τρόπο εξωπραγματικό με την παρέα σου. Που μπορεί να ‘χετε αλλιώτικες ρουτίνες κι η ζωή σας να λαμβάνει μέρος σε μια διαφορετική φάση, όμως κατά κάποιον τρόπο –αβίαστο και λίγο μαγικό– είστε ο ένας εκεί για τον άλλον. Και κάπως έτσι εκτιμάς την ποιότητα του χρόνου και τη δύναμη της στιγμής ακόμα παραπάνω. Τελικά, φιλία είναι αφοσιωμένες στιγμές αγάπης κι ενδιαφέροντος κι όχι οι άπειρες ώρες που περνάς με τον άλλον.

Σχολή, πρώτη στάση στην ενήλικη ζωή. Εκεί όπου ξεκινάς να διαμορφώνεις απόψεις, να αποκτάς την ολόδική σου στάση απέναντι σε κάθε πτυχή της ζωής. Κι εν ολίγοις γίνεσαι ένας πολίτης, γίνεσαι περισσότερο «εσύ», αυτός που θες να ‘σαι. Μέσα απ’ τα ταξίδια που θα κάνεις, με την παρέα σου ή ακόμα και μόνος σου. Μέσα απ’ τους στόχους που θα θέσεις στον εαυτό σου και τα εμπόδια που μέρα με τη μέρα μαθαίνεις να υπερβαίνεις. Μέσα απ’ το καθετί που σε καθιστά πιο έτοιμο να επιβιώσεις μόνος σου. Η σχολή αποτελεί χρόνο εξέλιξης και προσωπικής βελτίωσης.

Σχολή, η πρώτη σου επαφή με τον ενήλικο έρωτα. Και κάπου εκεί, έχοντας περάσει τα δεκαοχτώ κι έχοντας βουλιάξει μέσα σε κούφιες απογοητεύσεις, έρχεται η στιγμή να ερωτευτούμε λίγο πιο βαθιά. Κι ενώ θα αφήσουμε το πάθος και την τρέλα να μας παρασύρουν, η καθημερινότητα κι οι υποχρεώσεις θα μας αναγκάσουν να αγκαλιάσουμε τη λέξη «κατανόηση». Κατανόηση για τη διαφορετικότητα του άλλου, για τη ζωή και τις προτεραιότητές του. Κι ως φυσική συνέχεια, ένας πιο ώριμος κι αληθινός έρωτας θα γεμίσει το κεφάλαιο «αγάπη».

Κι όταν έρθει η μέρα αυτή, που θα κλαίμε γιατί πήραμε το πτυχίο, θα καταλάβουμε το νόημα της Ιθάκης. Μέσα στα δάκρυα και τα γέλια ευτυχίας, θα είμαστε ευγνώμονες για ό,τι μάθαμε. Για κάθε άνθρωπο που μπήκε, έμεινε ή ακόμα κι έφυγε απ’ τη ζωή μας. Για κάθε δυσκολία που μας έκανε να πέσουμε. Για κάθε φόρα βρήκαμε τη δύναμη και σηκωθήκαμε. Γιατί αυτό είναι η φοιτητική ζωή, χρόνος να γίνουμε λίγο παραπάνω εμείς.