Ερωτευόμαστε κι ορισμένοι από εμάς γίνονται τρένα με σπασμένα φρένα. Έτοιμα να βγουν απ’ τις ράγες και να ορμήξουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση για τον έρωτά τους. Κάνουν τα πάντα για τον άνθρωπό τους και δεν αφήνουν περιθώριο για δεύτερες σκέψεις.
Υπάρχει, όμως, κι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Οι άνθρωποι που, ναι, μεν, ερωτεύονται, αλλά δεν τολμούν να το εκδηλώσουν. Ίσως φοβούνται πως αν το δείξουν, θα χαθούν και θα χάσουν. Μπορεί πάλι να είναι έτσι μαθημένοι, στο να κρύβονται απ’ όλους κι απ’ όλα ή πολύ απλά να μην έχουν το θάρρος να εκθέσουν τα συναισθήματά τους.
Η αλήθεια είναι πως η δυσκολότερη αντιμετώπιση δεν είναι αυτή απέναντι στους άλλους, αλλά στον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί φοβούνται να δείξουν αυτό που είναι κι αισθάνονται. Δεν είναι περίεργο; Να νιώθεις αδύναμος να εκφράσεις αυτό που εσύ ο ίδιος έχεις δημιουργήσει, που είσαι η αιτία της ύπαρξής του. Αυτό που σου ανήκει. Και κάπως έτσι, προτιμάς τη σιωπή, πιστεύοντας πως τα μεγαλύτερά σου συναισθήματα είναι ασφαλέστερα σιωπηλά και κρυμμένα κάπου στο βάθος.
Πώς γίνεται να είμαστε ερωτευμένοι μ’ έναν άνθρωπο, που μας προκαλεί έναν ασύλληπτα τρομακτικό πανικό και κόμπους στο στομάχι μόνο με την παρουσία του κι εμείς να καθόμαστε ατάραχοι; Όταν κάτι έχει τόση μεγάλη δύναμη, όπως ο έρωτας, δεν μπορείς να το ελέγξεις, απομονώνοντάς τον. Αν προσπαθήσεις να τον σκεπάσεις, τον έχεις ήδη χάσει. Απ’ τον έρωτα η αποσιώπηση παίρνει όλα τα χρώματά του και τον μετατρέπει σε γκρίζο κι άοσμο. Ο έρωτας είναι σαν τη γνώση. Αν τον κρατάς μόνο για σένα, τότε είναι νεκρός. Γι’ αυτό μοιράσου τον. Μην το χαρίζεις ανεξέλεγκτα από δω κι από κει, αλλά μοιράσου τον.
Φτιάξε πολύχρωμους καμβάδες με τα χέρια του συντρόφου σου. Παίξε ασύλληπτα μουσικά κομμάτια, ταξιδεύοντας σ’ όλο το μήκος του κορμιού του. Γράψε ένα ποίημα και διάβασέ του το, έχοντάς τον αγκαλιά για να νιώσετε ότι ο ένας κατοικεί μέσα στον άλλον και πως αυτός ήταν ο σκοπός του, να βρει το σπίτι του σ’ εσένα. Μ’ ένα φιλί, με μια τεράστια σφιχτή αγκαλιά, με ένα ιδρωμένο κορμί στο πλάι σου. Άσ’ τον ελεύθερο το βράδυ ανάμεσα στα σοκάκια κάτω απ’ τη φεγγαράδα περπατώντας χέρι-χέρι, στις πλατείες και στις γέφυρες με φόντο τον κόσμο όλο στα πόδια σας.
Μη φοβάσαι να τον αγγίξεις. Έχουμε γεμίσει από δειλούς ανθρώπους. Ο έρωτας αυτό θέλει, να ξέρει ότι είσαι εκεί και τον χαζεύεις, αφήνοντάς τον να σε κατακτήσει ολοσχερώς, χωρίς να φοβάσαι. Είτε ο έρωτας έχει ανταπόκριση είτε είναι δικό σου μόνο δημιούργημα, να έχεις το θάρρος να τον εκφράζεις. Μην τον κρατάς παγωμένο μέσα σου. Εσύ παγώνεις αυτόν κι αυτός, προσπαθώντας να βρει διέξοδο για να αναπνεύσει, θα ξεχειλίσει από μέσα σου, παρασύροντας οτιδήποτε νιώθεις, καταλήγοντας στο τέλος να σε πνίξει.
Εξάλλου, ποιος δε θέλει να του δείχνουν πως κάποιος είναι ερωτευμένος μαζί του; Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες καταστάσεις. Αν δε συμμετέχουν κι οι δύο πλευρές, η μια θα μπάζει κι η άλλη θα προσπαθεί να γεμίζει και τις δύο με απελπιστικά ταχύτατους ρυθμούς, χωρίς αποτέλεσμα. Σ’ όλους μας μάς αρέσει να νιώθουμε πως είμαστε ο άξονας του κόσμου ενός ανθρώπου, που στρέφονται όλα γύρω απ’ αυτόν. Όλα μέσα μας κάπως διπλασιάζονται. Και συνήθως δε ζητάμε αυτά που δείχνουν στις ταινίες. Ο έρωτας δεν είναι μια εμπορική παραγωγή που προσπαθεί να πουλήσει όσα περισσότερα εισιτήρια είναι δυνατόν. Ο έρωτας είναι μια ταινία που μόνο τέσσερα μάτια να την παρακολουθήσουν, έχει κάνει επιτυχία σε δύο ολόκληρους κόσμους.
Μην προσπαθείς να χειραγωγήσεις τον έρωτα. Είναι ένα ανεξέλεγκτο θεριό. Να τον εκφράζεις. Η έκφραση είναι ο ορισμός της ύπαρξής σου. Αν δεν εκφράζεσαι, πώς δικαιολογείς ότι μέσα σου κυλάει ζωή; Η ύπαρξή σου είναι ανεξάρτητη απ’ το να ζεις. Εκφράσου και δημιούργησε τον έρωτα. Συνήθως νομίζουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο. Όμως, υπαρκτός έρωτας χωρίς ζωή είναι ένας αδύνατος έρωτας.
Αποτύπωσέ τον παντού. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Ακόμη και πάνω στα τείχη των ανθρώπων. Στα τείχη που σήκωσαν από μόνοι τους για να νιώσουν ασφαλείς -κι ας μην τα κατάφεραν στο τέλος. Αποτύπωσέ τον και δώσε στον έρωτα την πραγματική του ερμηνεία, αυτή της ελευθερίας.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη