Τα «χαχα» και τα emojis ως απάντηση έχουν καταστρέψει κόσμο

Όλα κυλάνε βάσει σχεδίου -περίεργο. Γίνεται η πρώτη γνωριμία, εν τέλει, με το γκομενάκι που καθόταν χθες στην άκρη του μπαρ –καλορίζικο, επιλογάρα, αστέρι φαίνεται– και με την ώρα φτάνει κι η πολυπόθητη στιγμή να ανταλλάξετε ένα μέσο επικοινωνίας για να κρατήσετε επαφή. Τα πρώτα μηνύματα αρχίζουν να πέφτουν βροχή –oh yeah– κι ένα ηλίθιο χαμόγελο έχει κιόλας κυριαρχήσει στο γλυκό σου προσωπάκι.

Κοίταξε, όμως, που τα πρώτα σύννεφα αρχίζουν να καταφτάνουν και το σχέδιο φυσικά κι αρχίζει σιγά-σιγά να μπάζει νερά -είπες κι εσύ. Αυτός ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός σου, που έχει κυριαρχήσει αναμφίβολα κάθε πτυχή του εαυτού σου, σ’ απομόνωσε  απ’ την πραγματικότητα ώστε να μη δεις πως δεν έχουμε γεννηθεί όλοι πολυλογάδες, αλλά κάποιοι είναι απ’ τη φύση τους για πολύ ξύλο, ε, λιγομίλητοι εννοώ. Χρειάζεσαι πειστήριο γι’ αυτό; Τσέκαρε τα εισερχόμενα μηνύματά σου και μπάνισε τα σαγηνευτικά και λεπτομερή emojis που μόλις ξεκίνησες να λαμβάνεις -καλορίζικο είπαμε; Α, ναι, είπαμε.

Εγώ λέω, να του χώσεις μια ανάστροφη –ας πούμε «όχι» στη βία– μπας κι ο εγκέφαλός του έχει τοποθετηθεί ανάποδα ή έστω δοθεί μια ώθηση στη μικρή τάση λειτουργίας του για να συμβαδίσει επιτέλους με τους ρυθμούς της πραγματικότητας. Να σας ενημερώσουμε όλους εσάς τους λακωνικούς πως τελευταία τα νύχια μας έχουν σταματήσει να συνεργάζονται πολύ μαζί μας και δεν απαντούν στις ερωτήσεις μας. Ένα «χαχα» ή ένα emoji ως απάντηση, πώς ακριβώς ερμηνεύεται, δηλαδή; Πάντως, «σε θέλω», «μ’ ενδιαφέρεις» ή «γιατί δεν παντρευόμαστε», δε σημαίνει σίγουρα -λέω εγώ και χωρίς νύχι.

Τι φάση με την παρτάρα τους αυτού του είδους οι άνθρωποι που απαντάνε με ένα απλό «χαχα» ή ένα emoji; Ποιος ο λόγος να ζητάς απ’ έναν άνθρωπο να κρατήσεις επαφή –πού να μην ήταν κι οικειοθελής η επιθυμία για περαιτέρω γνωριμία– απ’ τη στιγμή που δεν είσαι πρόθυμος να επικοινωνήσεις; Τι συμβαίνει σε τούτον τον κοσμάκη;

Εντάξει, όχι ότι όλοι λέμε πάντα αυτό που εννοούμε. Έχουμε κοτσάρει κι εμείς ένα απλό «χαχα» ή καρδούλες και φιλάκια σ’ άτομα που δε συμπαθήσαμε ποτέ.  Ελάτε, μην κρυβόμαστε. Απλά έπρεπε να ανταποδώσουμε από ευγένεια ή να συνεχίσουμε το παιχνίδι συμπάθειας που είχαν ξεκινήσει. Ασχέτως αν θέλαμε εκείνη τη στιγμή να αρπάξουμε το διορθωτικό υγρό και να πασαλείψουμε την οθόνη για να μη βλέπουμε τα καμώματά μας. Αλλά είναι τελείως διαφορετικό με τα άτομα που υποτίθεται ενδιαφέρεσαι πραγματικά να γνωρίσεις περαιτέρω.

Ελπίζω τουλάχιστον να μη φτάσει ποτέ μήνυμά του, ρωτώντας μας γιατί έχουμε απομακρυνθεί. Μη μας κουράζεσαι. Απλώς σκέψου ότι προσπαθούμε να διαχειριστούμε το πληθωρικά αβίαστο ενδιαφέρον σου. Α και λίγο την ξενέρα, που ήταν τόσο απότομη σαν να έκανε υπόγεια προσγείωση με 1000 χλμ/ώρα. Αυτή η άπιαστη ονειρική –κυριολεκτικά– ικανότητά σου για επικοινωνία, μας σκλαβώνει, ρε παιδί μου, όπως και να το κάνεις.

Δε χρειάζονται πολλά. Δύο λέξεις, δύο ψυχές κι ένας μικρός αυτόφωτος κόσμος αρχίζει να μπαίνει σε τροχιά κίνησης και δημιουργίας. Η διαδικασία είναι πολύ απλή, ασχέτως αν εμείς οι άνθρωποι την κάνουμε πολύπλοκη, λες και προσπαθούμε να λύσουμε κύβο του Rubik με 200 κουτάκια ανά πλευρά. Η γνωριμία μ’ έναν άνθρωπο μοιάζει πλέον σαν αγώνας 100 μέτρων που περιμένει το νικητή με τον καλύτερο χρόνο -εννοείται πως θα έβγαινα τελευταία.

Για να ωριμάσει κάτι και να δημιουργηθούν γερά θεμέλια ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, χρειάζονται τέσσερα βασικά πράγματα: επικοινωνία, αμοιβαιότητα, χρόνος κι επιμονή. Εσύ τώρα, ρε σκασμένο, με ποιον ακριβώς τρόπο γνωρίζεσαι και κρατάς επαφή με κάποιον άνθρωπο όταν δε λες τίποτα ουσιαστικό;

Δεν μπορείς να μάθεις, μάτια μου, ολοκληρωτικά έναν άνθρωπο μέσα από μια οθόνη. Δε θα αντικαταστήσουν ποτέ αυτά τα μαραφέτια του διαβόλου, όπως λέει κι η γιαγιά μου, τη φυσική επαφή. Αλλά σκέψου πόσο δύσκολο ή καλύτερα ακατόρθωτο είναι να αρχίσεις να γνωρίζεις έναν άνθρωπο που ούτε καν επικοινωνεί έστω μ’ αυτό τον τρόπο, όταν η φυσική επαφή δεν είναι δυνατή.

Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, λέγε στον εαυτό σου: Θα μάθω να ζυγίζω ανθρώπους για να είμαι κερδισμένος κι ελεύθερος. Θα ψάξω γι’ έναν άνθρωπο που να είναι ευθύς και να δείχνει πάντα το πραγματικό του ενδιαφέρον. Που ακόμη και με μπουκάλια ρίχνοντάς τα στη θάλασσα θα θέλει να επικοινωνήσει -ελπίζω μόνο να μη φτάνουν στο Θερμαϊκό.

Σαν αυτούς τους ξεκάθαρους που απ’ την αρχή δε στέλνουν ποτέ πίσω και δείχνουν την ξεκάθαρη κι ειλικρινή στάση τους. Κι ας ωρυόμαστε μετά γιατί πέφτουμε πάντα πάνω στις περιπτωσάρες. Τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι κλείνουν σπίτια πριν καν να τα ανοίγουν. Είναι οικονομικοί και για την τσέπη και το συναίσθημά μας.