Χειρότερο απ’ τους καβγάδες με τη μάνα μας είναι τα μούτρα της μετά

Μανούλες, μανουλίτσες μας. Ξέρετε ότι είστε η αιτία που η καρδούλα μας έχει ρυθμό, που η ζωή κυλάει μέσα μας και που, φυσικά ως αχαΐρευτα ετούτης της κοινωνίας, μαυρίζουμε το ανθρώπινο είδος. Είστε, όμως,  κι η αιτία που το σύμπαν αυτό μας τροφοδοτεί μ’ ένα μεγατόνων φορτίο νευρικών εκρήξεων κάθε λίγο και λιγάκι, σαν δωράκι για την ενδυνάμωση της σχέσης μας.

Το λατρεμένο της υπόθεσης είναι πως αφού ρίξουμε τον πολυπόθητο τρικούβερτο καβγά –η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων– κι οι τίτλοι τέλους πέσουν –καθαρές ψευδαισθήσεις, χρυσό μου–, αρχίζει να επικρατεί στην ατμόσφαιρα η ενέργεια της θιγμένης μητρικής αδάμαστης προσωπικότητας. Πώς μπορείς να την αντιληφθείς;

Ένα σημαντικό στοιχείο ανίχνευσής της είναι η φυσική αθόρυβη παρουσία της μητέρας σου στο χώρο, σαν ένα διακριτικό –ούτε καν– κινούμενο προσωπικό σου δορυφόρο που καταγράφει την κάθε γεωγραφική σου συντεταγμένη. Πολύ πιθανόν –σιγουράκι, δηλαδή συνοδεύεται μ’ ένα αγαπησιάρικο πλάγιο βλέμμα και μια αξιολάτρευτη φατσούλα, που είναι έτοιμη να σου πετάξει στο κεφάλι οποιοδήποτε σκεύος βρεθεί μπροστά της.

Όμως, μη μου στεναχωριέσαι. Υπάρχει πάντα λύση γι’ όλα. Παραδέξου απλώς και με γνώμονα τη δημοκρατία ότι η μανούλα έχει πάντα δίκιο και τα ξόρκια λύθηκαν. Αρκεί να θυμάσαι απ’ την αρχή της κάθε επόμενης μάχης σας πως εσύ θα πρέπει να παραδώσεις τα όπλα στο τέλος και να υποκύψεις σε μια αυτοταπείνωση του εγώ σου. Get over it. Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να αφήσει το ρόλο του θιγμένου γονικού προτύπου που τόσα χρόνια καλλιεργεί για να σε βγάλει σοβαρό άνθρωπο με αξίες, βρε αχαΐρευτο, που τολμάς κι αντιμιλάς χωρίς να ‘χεις βγάλει κιχ -τόσο μπροστά είναι οι μανάδες μας.

Λόγοι για να την κάνεις να φορέσει το θιγμένο προσωπείο της; Μια, ίσως, καλή αφορμή είναι το γεγονός ότι αναπνέεις γρηγορότερα απ’ το ρυθμό που έχει θέσει στο μυαλό της ως «υγιές», βρε αδερφέ. Ίσως, πάλι να χαλάς το πρόγραμμα που έχει στο μυαλό της κι ακολουθεί με ευλάβεια.  Αμάν κι εσύ, πρόσεχε λιγάκι. Μην της πηγαίνεις όλο κόντρα, λες κι έχεις βάλει σκοπό να την τρελάνεις.

Ένας καλός, επίσης, λόγος είναι το ποτήρι που μόλις άφησες πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Καταστρέφει την εικόνα ενός τακτοποιημένου οικιακού αρμονικά καλοστημένου χώρου και τώρα μοιάζει σαν να ‘χει κάνει επιδρομή ο στρατός. Μη με ρωτήσεις, όμως, γιατί να αποτελεί λόγο. Βρίσκω γρηγορότερα χαμένο αστροναύτη με κλειστά μάτια, περπατώντας με τα χέρια γυμνή στο διάστημα –μαμά, μη παίρνεις αέρα. Το ότι δεν μπορώ να βρω το ένα απ’ τα δύο καλτσάκια μου το επόμενο πρωί, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σε παρακαλώ!

Υπάρχει, όμως, κι η θετική πλευρά των πραγμάτων. Ναι κι όμως. Το γεγονός πως η μητέρα σου παίρνει τη στάση του θιγμένου γονέα, μπορεί να σου διδάξει πολλά σημαντικά πράγματα, αναλογίζοντας την εκάστοτε αιτία του καβγά σας. Θα σου πω εγώ τι έχω μάθει με μερικά παραδείγματα.

Καταρχάς, σου μαθαίνει να αναπτύσσεις το αίσθημα του σεβασμού για τον συνάνθρωπο: «Αυτό γιατί είναι εδώ πέρα; Δηλαδή, δεν μπορείς να το σηκώσεις; Περιμένετε όλα να τα κάνω εγώ; Τι είμαι, καμιά υπηρέτριά σας;» Νομίζω όλοι το έχουμε δει το εργάκι, right;

Σου μαθαίνει να είσαι υπεύθυνος κι οργανωτικός με τη ζωή σου, μπας και ποτέ τη βάλεις σε μια τάξη: «Τι θα πει δεν έχετε τίποτα για διάβασμα; Είναι η τέταρτη συνεχόμενη φορά. Μα καλά, με κοροϊδεύεις;». Νομίζω, παιδιά, πως αυτό αρχίζει να μην πολυλειτουργεί, γι’ αυτό βρείτε ένα εναλλακτικό σχέδιο να ξεστομίζουμε. Να προνοείς, γιατί μπορεί να σε σώσει από τυχόν άβολες καταστάσεις: «Πάλι ακατάστατο είναι το δωμάτιό σου; Συμμάζεψέ το, μπορεί να έρθουν επισκέψεις. Δεν καταλαβαίνεις;» Λες και, ρε φίλε, τόσα χρόνια ήρθαν ποτέ να πιουν εδώ τον καφέ τους.

Να σκέφτεσαι συλλογικά κι όχι ατομικά: «Πού είσαι; Το τηλέφωνο σου πού το έχεις; Εκατό κλήσεις έκανα. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι  ανησυχήσαμε πολύ; Δηλαδή, εμείς γονείς δεν είμαστε;» Τώρα τι να πεις, ότι το ‘χες στο αθόρυβο; Δεν περιλαμβάνει καθόλου στοιχεία συλλογικής συνείδησης.

Να έχεις κίνητρα και να εργάζεσαι σκληρά για ό,τι θες να πετύχεις: «Τι δεν το βρίσκεις; Αφού εκεί το είχες. Αν έρθω και το βρω ουαί κι αλίμονό σου». Όπως και να το κάνεις, οι μαντικές της ικανότητες είναι μια κινητήρια δύναμη, δεν μπορώ να το αρνηθώ.

Γι’ αυτό, αδέρφια, να θυμάστε… Μην υποκύψετε ποτέ στο θιγμένο προσωπείο μιας μητέρας. Να εκφράζετε πάντα αυτό που θέλετε, να κάνετε αυτό που αγαπάτε και δικαίως κερδίστε με το σπαθί σας ένα πιάτο ζεστό φαγητό, τονίζοντάς της πόσο δίκιο έχει η μανούλα. Γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι να πετάτε ακόμη και βρασμένα αβγά απ’ τα χεράκια σας, με 100% ποσοστό αποτυχίας βρασίματος.

Και το πιο σημαντικό. Μην ξεχνάτε να λατρεύετε τη μαμά σας. «Μαμά; Μανούλα, μ’ ακούς; Ε, τώρα τι συνέβη; Δε μου μιλάς; Ένα άρθρο ήταν!». Πφ! Πρέπει να πάω να παραδώσω τα όπλα μου. Τα λέμε!