Σε βλέπω να παίζεις γεμάτος χαρά τον πρώτο ρόλο στο εργάκι μας. Ένα έργο με πρωταγωνιστή εσένα και συμπρωταγωνιστριά σου εγώ. Ο ενθουσιασμός σου είναι πηγαίος, σαρωτικός κι απόλυτος, δε διαφωνώ. Αλλά αυτό να σου πω την αλήθεια με φοβίζει. Με κάνει να οπισθοχωρώ. Και θα σου πω ένα-ένα τα βήματα που με κάνουν να πηγαίνω προς τα πίσω.
Μην μπερδεύεσαι, δεν έχω καμιά σχέση με τα σενάρια που έχεις πλάσει για μένα στο μυαλό σου. Θες πολύ να πιστέψεις ότι με έχουν πληγώσει πολύ και γι’ αυτό είμαι τόσο κυνική. Θες κατάβαθος να πιστέψεις ότι είμαι μια ρομαντική, ευαίσθητη ψυχή που δεν αφήνει κανέναν να το μάθει. Μπορεί να είναι κι έτσι. Όπως και να έχει, θα περάσεις από σαράντα κύματα για να φτάσεις να διαπιστώσεις αν ισχύει κάτι τέτοιο.
Δεν το κάνω επίτηδες για να σε ζορίσω κι ούτε στο παίζω ιστορία. Είμαι απλώς ο εαυτός μου. Δύσκολος ξεδύσκολος, αυτό είμαι. Αν δε σου κάνω, δε με απασχολεί. Δε σου υπόσχομαι ότι στο τέλος θα βρεις αυτό που θες κι αν θα σου κάνει. Γι’ αυτό, τη δική σου εγγύτητα και οικειότητα τις βλέπω να πλησιάζουν απειλητικά προς τον εσωτερικό μου κόσμο.
Σε βλέπω λοιπόν κι απορείς. Κι όλο με ρωτάς αν κάνεις κάτι λάθος. Δηλώνεις γοητευμένος και προσπαθείς να με ευχαριστείς στην προσπάθειά σου να με ξεκλειδώσεις, να φτάσεις βαθύτερα τονίζοντάς μου ότι είσαι εδώ για τα δύσκολα. Το εύκολο δε θα είχε νόημα, μου λες. Κι έτσι όπως σε κοιτάζω αθώο μέσα στο ψέμα σου, διακρίνω ότι δεν έχεις ιδέα πού μπλέκεις. Λες ότι ξέρεις από δυσκολίες κι εξακολουθείς να θες να με μάθεις. Λέω πως έχεις άγνοια για τα σκοτάδια μου και πως δεν έχεις καεί ακόμα.
Με βλέπεις λοιπόν ένα με τη γη και θυμώνεις. Θυμώνεις που δεν είμαι σαν εσένα, που νομίζεις ότι δεν είμαι σαν εσένα. Μπορεί να είμαι χειρότερη και να μην το μάθεις ποτέ. Κι επειδή βλέπω πως δεν παραιτείσαι με άλλον τρόπο, επικαλούμαι τον τρόπο που θα έκανε εμένα να αποθαρρυνθώ.
Σε διώχνω. Σε απωθώ. Στα ίσα. Χωρίς συναισθηματισμούς και σούξου μούξου. Δεν κάνω τσαλιμάκια για να δω αν με θες αρκετά. Δεν παίζω με τα αισθήματά σου. Όμως δε θα βάλω κι εμένα πίσω για χάρη τους, όταν νιώθω να πλησιάζεις περισσότερο από το κανονικό. Δε θα σε κεράσω ελπίδες. Και αυτό γιατί θέλω το καλό σου. Δε θα με δεις ποτέ να σε αποπαίρνω ή να σε απορρίπτω σαν να μη με νοιάζει.
Ίσα-ίσα αν σε κρατάω σε απόσταση είναι γιατί ακριβώς σε νοιάζομαι και δε θέλω να πληγωθείς. Είναι γιατί ξέρω πως αν κάνεις ένα παραπάνω βήμα και δεθείς, θα κουραστείς και το πιθανότερο είναι να απογοητευτείς. Σε προφυλάσσω έτσι. Ξέρω τι είμαι ακριβώς και δε θα σου κρυφτώ.
Ορθώνοντας τείχη μπροστά σου είναι για το καλό σου. Καλύτερα να πέφτεις σε τοίχο παρά να τον σκαρφαλώνεις και να γκρεμίζεσαι, χωρίς ποτέ σου να φτάσεις να δεις τι κρύβεται από πίσω. Γιατί δε θα φτάσεις αν δεν έχω σκοπό να τον γκρεμίσω από μόνη μου.
Σε νοιάζομαι γιατί δε σου προμοτάρω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, αλλά το αληθινό μου πρόσωπο.
Γιατί αν αδιαφορούσα, θα με ένοιαζε μόνο να επιβεβαιωθώ, να ανεβάσω το εγώ μου και να έχω κάποιον να τρέχει από πίσω μου. Να έχεις τη διάθεση και τα κουράγια να τρέχεις δίπλα μου θέλω. Να με προλαβαίνεις. Και ενίοτε μπροστά μου πιάνοντας με απ’ τα χέρια και καθοδηγώντας με.
Στα πρώτα ραντεβού θα κάνω ένα γρήγορο πέρασμα από το ευχάριστο και καλόβολο άτομο που έχεις απέναντί σου στο πιο κυνικό και δύσκολο εαυτό μου. Δε θα σου πουλήσω φούμαρα, δε θα προσπαθήσω να σε εντυπωσιάσω με κανένα τερτίπι ούτε καν θα αφήσω να φανούν τα καλά μου στοιχεία. Αντιθέτως, θα αρχίσω από τα άσχημα. Θα στα απαριθμήσω ένα-ένα μέχρι να πάρεις μια πρώτη γεύση για το τι είμαι. Κι ύστερα αν μπορείς, ερωτεύσου με. Μπορείς;
Με κερδίζει να μου αφήνεις χώρο να είμαι ο εαυτός μου και χρόνο για να νιώθω ότι ήρθες για να μείνεις.
Μέχρι να γίνει αυτό όμως θα σ’ έχω σε απόσταση. Δεν έχει νόημα να συντηρούμε αναλήθειες και να ερχόμαστε κοντά χωρίς λόγο. Καλύτερα δυο ξένοι που προσπαθούν να βρουν τρόπο να πλησιάσουν ο ένας προς τον άλλον παρά δυο κοντινοί που θα αποξενωθούν τη σκληρή στιγμή που θα πέσουν οι μάσκες.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
