Ορισμένες φορές έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που απ’ την πρώτη στιγμή της γνωριμίας σας, κάτι μαζί τους δε σου κολλούσε. Κάτι στη συμπεριφορά, κάτι στη διάθεση, κάτι στην αύρα τους τέλος πάντων σου ‘λεγε να κρατάς μικρό καλάθι, να τον έχεις σε απόσταση και να μην έχεις πολλά-πολλά μαζί του. Ό,τι σου είπε δηλαδή η διαίσθησή σου, εσύ έκανες το αντίθετο.
Ή μπορεί να ανήκεις και στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν το ‘χουν να ψυχολογούν τους άλλους, που είναι πιο αυθόρμητοι, πιο επιρρεπείς στο συναίσθημα και πέφτουν συνήθως με τα μούτρα.
Από αθωότητα, καλοψυχία, επιπολαιότητα ή έστω φιλικότητα παρέβλεψες αυτό που αρχικά διαισθάνθηκες κι είπες να δώσεις χρόνο και χώρο στη νέα σχέση ή φιλία να ανθίσει. Αλλά καθώς εξελισσόταν η σχέση και γνωριζόσασταν καλύτερα, διέκρινες από τη μεριά του κόμπλεξ, έπαρση και πονηριά.
Στην αρχή συγκαλυμμένα κι αναφερόμενος πάντα σε άλλους, αυτός έβρισκε πάντα και πρώτα κάτι κακό να πει. Το ανεχόσουν όμως γιατί σκεφτόσουν πως όλο αυτό γινόταν στα πλαίσια «κοινωνικού σχολιασμού», είχε και τον τρόπο του να τα λέει μεταξύ σοβαρού κι αστείου και λιώνατε στα γέλια και στην τελική «ο καθένας με τα κουσούρια του» έλεγες και δεν έδινες ιδιαίτερη σημασία και συνέχεια.
Όσο δεν έδινες εσύ συνέχεια, άλλο τόσο έδινε αυτός όμως έχοντας εσένα συνένοχο με το να πετάει τις κακιούλες του και να σπάτε την πλάκα σας. Μέχρι να σε πάρει κι εσένα η μπάλα και να σου κοπεί το γέλιο. Διότι αυτός που είναι κακός με τους άλλους, θα γίνει κακός και με σένα. Είναι κακός γενικά.
Στο σημείο αυτό, το αν θα απομακρυνθείς ή θα διακόψεις τη σχέση εξαρτάται καθαρά με τα αισθήματα ή όχι που έχεις αναπτύξει για αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί αν, για παράδειγμα, εκεί που περνάτε καλά τον πιάνεις να σε ζηλεύει, επειδή τον αγαπάς θα μπεις στη διαδικασία να τον δικαιολογήσεις και να λυπάσαι ίσως τις συνθήκες της ζωής του που δεν μπορεί να πετύχει όσα θα’ θελε.
Από τη μια λοιπόν τα δικά σου φιλικά και καλοπροαίρετα αισθήματα που σε κάνουν να εθελοτυφλείς, από την άλλη οι αρχές σου που σου δείχνουν κατάφωρα πως μια τέτοια συμπεριφορά είναι αδικαιολόγητη. Παίρνεις εξάλλου ως παράδειγμα κι εσένα που χαίρεσαι με τις χαρές του και κάπου αρχίζεις να στραβώνεις.
Οι αφορμές από λίγες ξαφνικά γίνονται πολλές. Δείχνει να θέλει να έχει τα βλέμματα στραμμένα πάνω του και να μιλάει περισσότερο για τον εαυτό του, να υποτιμά και να κρίνει αυστηρά εσένα κι όλον τον κόσμο, να συκοφαντεί και να κινείται με πονηριά για να τη βγάζει αυτός λάδι κι όλοι οι άλλοι φταίχτες.
Και με ‘σένα τον βλέπεις κάπου να έχει ψυχρανθεί. Μπορεί να διακρίνεις ότι σε χρησιμοποιεί, ότι σου τη βγαίνει με κόκκινο όλη την ώρα, ότι σε πολεμάει με έναν ύπουλο τρόπο απ’ το φθόνο του. Από ‘κει που κάνατε χαβαλέ κι ήταν δοτικός στα κομπλιμέντα, πλέον δε βρίσκει τίποτα καλό να σου πει, δε χαίρεται όταν περνάς καλά και χαμογελάς, σταβομουτσουνιάζει όταν ομορφαίνεις και ξινίζει τα μούτρα του όταν πετυχαίνεις τους στόχους σου.
Δε βαρέθηκες πίσω από κάθε κομπλεξισμό, κακία ή πονηριά να προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες, για να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα; Πόσο άλλο να τον δικαιολογήσεις και γιατί να το κάνεις;
Όχι, υπάρχει κι η ατόφια κακία. Υπάρχει σε ορισμένους η ροπή προς το κακό, η κακή πρόθεση και πολύ μίσος μέσα τους, που προέρχεται σαφώς από τρομερή δυστυχία που νιώθουν με την πάρτη τους κι άλλα άλυτα δικά τους θέματα. Δεν είναι δική σου δουλειά, όμως, να βγάλεις το φίδι από την τρύπα και να το παίξεις «καλός Σαμαρείτης» γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις το φίδι αυτό θα φάει κι εσένα.
Πώς δηλαδή δικαιολογείται ένας εκδικητικός, κακεντρεχής και βλαπτικός άνθρωπος; Τι άλλο πέρα από μοχθηρία να σκεφτείς ότι κρύβεται πίσω από κακές συμπεριφορές;
Είναι σαν να ψάχνεις για καθαρό νερό σε βρόμικη πηγή, είναι σαν να περιμένεις να ανθίσουν λουλούδια ανάμεσα σε γαϊδουράγκαθα. Γιατί ακόμα κι αν πέσεις στην εξαίρεση να έχεις να κάνεις με «ρόδο που βγήκε απ’ τα αγκάθια» η συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου θα απέχει χιλιόμετρα φωτός απ’ αυτήν του παλιάνθρωπου. Δεν έχει σχέση η χαμηλή αυτοεκτίμηση κι η ανασφάλεια του πρώτου με την αχρειότητα του δεύτερου.
Η έλλειψη αυτοεκτίμησης συνήθως περιλαμβάνει πράξεις που κάνουν κακό στον ίδιο που νιώθει έτσι, πράξεις που δρουν αυτοκαταστροφικά κι όσο και να βάλει ο άνθρωπος αυτός τον εαυτό του κάτω δε θα βρει να έχει κάνει εσκεμμένα ζημιά. Στον κακό χαρακτήρα όμως οι προθέσεις, σκέψεις κι ενέργειες, όλες έχουν σκοπό να βλάψουν και να συντρίψουν τον άλλον, ακριβώς γιατί πηγάζουν από μια κακιά ψυχή, από κακό κίνητρο.
Διαχώρισέ τα λοιπόν κι άσε τους κακόψυχους στο έλεός τους, αν κι είναι βέβαιο πως στο τέλος ούτε το ίδιο το έλεος δε θα μπορέσει να τους λυπηθεί.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
