Είτε βγήκες από μια καταστροφική σχέση είτε χώρισες και βιώνεις την απώλεια στο πετσί σου, όλοι θα πέσουν πάνω σου να σου πουν να δώσεις χρόνο και χώρο στα αισθήματά σου. Να ξοδέψεις όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να αναλύσεις αυτό που συνέβη, να το κατανοήσεις, να το βιώσεις σε όλο του το πρίσμα και να ωριμάσεις μέσα από αυτή τη γνώση.
Κι η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι διαχειρίζεσαι την κατάστασή σου. Τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Να περάσεις κι απ’τα πέντε στάδια της θλίψης που ξέρεις ότι σε περιμένουν (άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή), μέχρι να μάθεις να ζεις με τη νέα πραγματικότητα.
Θα σου πάρει αναμφισβήτητα αρκετό χρόνο. Στο χρόνο αυτό θα σφίγγεις τα δόντια και θα παρηγορείς τον εαυτό σου υπενθυμίζοντάς του πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Και θα κάνεις λιγάκι ακόμα υπομονή. Υπομονή μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα τα βρεις και πάλι με σένα, θα ανοιχτείς και θα πιστεύεις ξανά στις ανθρώπινες σχέσεις.
Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός. Όντας απομονωμένος και ήρεμος κι ενώ έχεις αφήσει πίσω σου αρρωστημένους και αγρίμια, έρωτες που τελείωσαν άδοξα ή αγάπες που έκαναν τον κύκλο τους διαπιστώνεις ότι συνυπάρχεις ταυτόχρονα με ένα κενό μέσα σου.
Κι ενόσω ο χρόνος ολοένα και περνάει, το κενό παραμένει. Αναρωτιέσαι και ψαχουλεύεις επισταμένα τον εαυτό σου. Αναρωτιέσαι αν όντως ολοκλήρωσες όλα τα στάδια της θλίψης σου ή αν έχεις κολλήσει σε κάποιο απ’ αυτά και δεν το καταλαβαίνεις. Απορείς που ενώ έχεις δώσει τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό σου να προσαρμοστεί και να αποδεχτεί την καινούρια πραγματικότητα, εκείνος αρνείται πεισματικά να το κάνει. Έχει κολλήσει σε μια κατάσταση ανηδονίας. Σε μια φάση που δεν έχει όρεξη για κανέναν και τίποτα με την ελπίδα να γίνει ένα θαύμα και να ξαναβρει τη ζωντάνια του.
Πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτάει αφηρημένα το ταβάνι αναλογιζόμενος γιατί δεν κάνεις επιτέλους το βήμα να προχωρήσεις μπροστά. Κάθεσαι στο γραφείο να γράψεις κι αυτό που καταφέρνεις είναι να χαράζεις ευθείες γραμμές και μουτζούρες θυμίζοντας κάτι από τη ζωή σου.
Και παρ’ ότι δεν πονάς όπως στην αρχή κι ούτε διανοείσαι να γυρίσεις πίσω, ψελλίζεις κάτι, πάλι μέσα από σφιγμένα δόντια, ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι λίγος παραπάνω χρόνος μέχρι να γιατρευτείς πλήρως. Λίγος ακόμη χρόνος και θα ξεχάσεις. Θα ξαναερωτευτείς. Θα βρεις τη χαμένη σου χαρά.
Κι εκεί που ζεις κάπως έτσι, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έρχεται από το πουθενά κάποιος, σκύβει μέσα στο σκοτάδι σου και βλέπει φως. Σου απλώνει το χέρι και σε τραβά στον κόσμο του. Σε παρασέρνει στην τροχιά του και δε σε αφήνει να βγεις. Είναι εκεί, όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Σε ενεργοποιεί και σε ζωντανεύει, σαν να σε ξυπνά από βαθύ ύπνο. Δε χάνει ευκαιρία να σε κάνει να νιώσεις ξεχωριστός και σημαντικός. Πιστεύει σε σένα κι ελπίζει να μείνεις.
Κι εκεί αναθεωρείς. Και αλλάζεις. Καταλήγεις πως δεν είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός, ο επόμενος σωστός άνθρωπος είναι. Όσα δεν μπόρεσε ο χρόνος να καταφέρει σε τόσο διάστημα, το καταφέρνει εκείνος σε δυο στιγμές. Χωρίς κόπο, χωρίς βιασύνες. Απλά σε βρήκε και στέκεται πλάι σου. Σε γιατρεύει από όλες σου τις πληγές. Βλέπει τη σκοτεινή σου πλευρά και δεν το βάζει στα πόδια. Ίσα-ίσα επιμένει και θέλει να σε ανακαλύψει ακόμα περισσότερο. Βλέπει σε σένα κάτι μαγικό. Σε διαιασθάνεται μέσα στη μοναξιά σου και σε κερδίζει μέρα με τη μέρα.
Το γιατρικό σου λοιπόν δεν είναι ο χρόνος. Είναι εκείνος που θα κάνει κομμάτια το χρόνο, με τον οποίο παλεύεις εσύ μάταια να τα βάλεις και τον οποίο νομίζεις ότι επανειλημμένα χρειάζεσαι για να επουλώσεις τις πληγές σου. Είναι ο άνθρωπος που θα βάλει τέρμα στο χρόνο που περνάει βασανιστικά και μοναχικά κάνοντάς σε να συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις χρόνο για άλλο χαμένο χρόνο.
Πια δεν έχεις χρόνο να κοιτάς το ταβάνι ακούγοντας τα τικ-τακ του ρολογιού στον απέναντι τοίχο. Κι ούτε γραμμές τραβάς αφηρημένα πάνω στο χαρτί. Γιατί τα μάτια σου αιχμαλωτίστηκαν από τα δικά του και τα χέρια σου πιάστηκαν στα δυο του χέρια μη έχοντας σκοπό να τα αφήσει, σηματοδοτώντας έτσι το δικό σας χρόνο.
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
