«Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή», είχε πει ο Αριστοτέλης από αρχαιοτάτων χρόνων, κι όχι αδίκως. Βλέπεις έναν όμορφο άνθρωπο, μέρος ή αντικείμενο κι αυτόματα σου δημιουργούνται αισθήματα ευχαρίστησης και θαυμασμού, τέτοια που δε θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Σ’ έναν άνθρωπο η ομορφιά του σχετίζεται με τις σωστές αναλογίες και την αρμονία στις γραμμές του προσώπου του και του κορμιού του κι έχει να κάνει με τη συμμετρία και τα φυλετικά χαρακτηριστικά που έχουν καθιερωθεί ως ελκυστικά σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό ή κοινωνία.
Η ομορφιά όμως είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις. Η μια όψη του θεωρείται ευλογία, ένα εισιτήριο στα χέρια σου με το οποίο σου ανοίγονται διάπλατα οι πόρτες. Η ομορφιά έχει δύναμη. Κάνει κάτι που δε χρειάζεται καμία άλλη προσπάθεια. Μιλάει από μόνη της. Από τη μια αιχμαλωτίζει την προσοχή των άλλων κάνοντάς τους να έλκονται γύρω σου για μια θέση στην καρδιά σου κι απ’ την άλλη εγείρει αισθήματα ζήλιας και μειονεξίας, κυρίως μεταξύ του ίδιου φύλου.
Εξαιτίας αυτής της αφοπλιστικής δύναμης που διαθέτει όμως μπορεί να αποτελέσει κατάρα και την άλλη όψη του νομίσματος. Είναι όταν το να είναι κανείς πολύ όμορφος επισκιάζει την προσωπικότητά του κάνοντας τον να φαίνεται (ή και να είναι) πιο επιφανειακός σαν άνθρωπος. Θεωρείται πρόκληση να μην αφήσει την εμφάνισή του να γίνει εμπόδιο στις σχέσεις του.
Θα πρέπει λοιπόν εκείνος να αποδεικνύει περισσότερο απ’τον καθένα το αυτονόητο, ότι διαθέτει μυαλό κι άλλου είδους ψυχικά χαρίσματα επειδή έτυχε η μάνα του και τον γέννησε όμορφο. Θα χρειαστεί να καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να καλλιεργήσει τον εσωτερικό του κόσμο, μιας κι αν εφησυχαστεί στην όψη του τότε αναπόφευκτα θα επιλέγει και θα τον επιλέγουν μ’ αυτό το κριτήριο όντας επιφανειακός.
Κι αυτό γιατί η εξωτερική ομορφιά αν δε συνοδεύεται από ομορφιά ψυχής δε λέει τίποτα. Κερδίζει το μάτι των ανθρώπων αλλά όχι την καρδιά τους. Ανοίγονται όλες οι πόρτες ναι, αλλά ίσως όχι εκείνες που θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Μπορείς να λέγεσαι δημοφιλής κι ελκυστικός, να γυρνάνε όλα τα κεφάλια προς το μέρος σου, να είσαι μονίμως στο προσκήνιο χωρίς καν να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι αλλά δύσκολα θα καταφέρεις να γίνεις ο άνθρωπος της καρδιάς τους, αν δε διαθέτεις μυαλό και συμπεριφορά ανάλογη της ομορφιάς σου κι αν δεν έχεις αναπτύξει πολύπλευρα την προσωπικότητά σου.
Η ομορφιά είναι ένα εφήμερο, φυσικό χάρισμα που χάνεται με τη φθορά του χρόνου· υπόσχεται την ευτυχία αλλά δεν την αποδεικνύει. Ίσα-ίσα μπορεί να θεωρηθεί κενή και να κάνει τους άλλους να σε πλησιάζουν πιο εύκολα μεν αλλά για τους λάθος λόγους. Και μπορεί όντως να είναι λάθος οι λόγοι, αν δεν έχεις να προσφέρεις τίποτα παραπάνω από ένα καλογυμνασμένο κορμί και μια όμορφη μούρη, αν για να κερδίζεις τους άλλους στέκεσαι κι έχεις ρίξει όλο το βάρος στην εξωτερική σου εμφάνιση και μόνο.
Υπάρχει κι η άλλη μεριά όμως που οι άνθρωποι ούτως ή άλλως θα παρεξηγήσουμε το ωραίο, ακόμα κι αν έχει καλλιεργήσει το μυαλό του. Επειδή ο εσωτερικός κόσμος κάποιου προϋποθέτει χρόνο για να φανερωθεί, συνήθως οι περισσότεροι θα σταθούμε σ’ αυτό που βλέπουμε και θα βιαστούμε να βγάλουμε τα ανάλογα συμπέρασματα. Κι αυτό γιατί μας διακατέχει η τάση να κρίνουμε απ’ το περιτύλιγμα και να αποδίδουμε στο εσωτερικό του αυτό που βολεύει εμάς, αυτό που δεν απειλεί το «Εγώ» μας.
Ένας όμορφος άνθρωπος λοιπόν νιώθει την «ανάγκη» να αποδεικνύει στους άλλους διπλά την ευφυΐα του παρ’ ότι δεν είναι υποχρεωμένος. Λόγω των άδικων και παραπλανητικών στερεοτυπικών αντιλήψεων που έχει διαμορφώσει η πλειοψηφία, ότι δηλαδή οι πολύ όμορφοι άνθρωποι είναι κενοί, ματαιόδοξοι, άμυαλοι κι «εύκολοι», τείνουμε να θεωρούμε κι έτσι κάθε όμορφο άνθρωπο που συναντούμε.
Ποιος θα βρει το χρόνο και την όρεξη να ανακαλύψει τι κρύβεται κάτω απ’ την αναμφίβολα ωραία επιφάνεια; Ποιος θα αντιπαρέλθει την όψη και θα πάρει στα σοβαρά αυτόν που υπερέχει σε ομορφιά αλλά δεν υπολείπεται σε πνεύμα; Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι μπορεί να τον επιβεβαιώνουν ή να μη χάνουν την ευκαιρία να τον κολακεύουν κι αν μπορούσαν μέχρι κι άγαλμα θα του στήνανε στο λεπτό, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι να έχει κάποιος την επιθυμία και την τόλμη να δει πέρα απ’ τα προφανή, να σκάψει βαθύτερα και να σταθεί στον άνθρωπο συνολικά κι όχι ειδικά στο κορμί και στο πρόσωπο που φοράει. Γιατί η ομορφιά πέρα από ένα αναλώσιμο ελκυστικό ρούχο, δεν είναι κάτι άλλο. Ελκύει στιγμιαία κάποιον, όπως το λουλούδι τη μέλισσα, αλλά δεν καταφέρνει να τον κάνει να μείνει, αν δε συνοδεύεται από την αντίστοιχη εξυπνάδα.
Eπιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Kατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
