Τότε και τώρα. Κι ο έρωτας πανταχού παρών. Στις ζωές μας εκεί, στα πηγαδάκια με την παρέα το μοναδικό αντικείμενο ανάλυσης στο οποίο συμμετείχαμε όλοι τόσο ζωηρά, αφού πρώτα ακούγονταν οι καμένες ιστορίες του καθενός, στην καθημερινότητά μας πρωταγωνιστής. Και πώς να μην είναι αφού κυριολεκτικά είναι η απαρχή των πάντων. Το αντίδοτο στο τέλμα, στη μοναξιά ακόμα και στον ίδιο το θάνατο.
Τότε, γιατί τώρα τον θεωρούμε πολυτέλεια, τον εξοστρακίσαμε από τις συζητήσεις. Δεν άλλαξε ο έρωτας κι ούτε έχει τη δύναμη κανείς να τον αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων, να τον περιθωριοποιήσει, να τον θεωρήσει κάτι το περιττό και το ανάξιο ενδιαφέροντος.
Εμείς αλλάξαμε επειδή αλλάξανε οι συνθήκες. Μπήκαν στη μέση σκοτούρες, άγχος και μια μόνιμη πίεση να τα βγάζουμε πέρα πληρώνοντας όλη την ώρα. Έχουμε στριμωχτεί τόσο οικονομικά που ο έρωτας κι οι λοιπές ενασχολήσεις μοιάζουν δευτερεύοντα ζητήματα, σχεδόν άχρηστα- ή εξ ολοκλήρου για αρκετούς, που είναι δικαιολογημένοι όταν βλέπουν με πόσο κόπο ανταποκρίνεται στα συσσωρευμένα έξοδα ο πενιχρός μισθός τους.
Γέμισε το κεφάλι μας με οικονομικούς όρους που κάθε τόσο χρειάζεται να ρωτάμε από ‘δω κι από ‘κει για να μάθουμε περί τίνος πρόκειται, όταν στη φορολογική μας δήλωση μας έρχονται πακετάκι φόροι τους οποίους δεν είχαμε ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή μας. Χαράτσια, ΕΝ.Φ.Ι.Α., Φ.Α.Π., φόροι στα ακίνητα, στα αυτοκίνητα, στα εισοδήματα. Λογικό, με τέτοιο «ναρκοπέδιο» φόρων με τι ψυχολογία να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο;
Παλιότερα είχαμε ένα-δύο στέκια, μαζευόμασταν οι παρέες εκεί και ξημεροβραδιαζόμασταν αναλύοντας τον έρωτα, κουτσομπολεύαμε τα βδομαδιάτικα νέα και μοιραζόμασταν τους στόχους μας, ενώ τώρα έχουμε καταντήσει τακτικοί θαμώνες της Εφορίας.
Τώρα οι παρέες μας ή που διαλύθηκαν γιατί τρέχει ο καθένας στις δουλειές του και δεν προλαβαίνει να πει το όνομά του ή που όταν μαζευόμαστε αναλύουμε τα νέα μέτρα και τις οικονομικές εξελίξεις που τρέχουν κοιτάζοντας να μάθει ο ένας απ’ τον άλλον που μπορεί να ξέρει λίγο καλύτερα τι του γίνεται.
Θέλοντας και μη, δε γίνεται να μην ασχοληθούμε με όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Όταν το μυαλό μας τριβελίζεται να βρει τρόπο να πληρώσει τα απλήρωτα, πού να βρούμε το κέφι και τη διάθεση να ερωτευτούμε, να φλερτάρουμε και να το ρίξουμε λιγάκι έξω;
Και δεν είναι ότι ερωτευόμασταν μόνο στο παρελθόν· είχαμε όνειρα, είχαμε βλέψεις και δημιουργούσαμε. Ήμασταν ικανοί απ’ το μηδέν να μας δεις να καταφέρνουμε να ανοίγουμε σπιτικά βασιζόμενοι στο δικό μας πορτοφόλι, να στρώνουμε με κόπο και χαρά τις δουλειές που αγαπούσαμε, να βάζουμε μεράκι με ό,τι καταπιανόμασταν και τελικά να πετυχαίνουμε.
Είχαμε σειρά, είχαμε ψυχολογία που φυσούσε, βάζαμε και δυο δεκάρες στην άκρη. Τα σπίτια μας γέμιζαν μονίμως από παρέες, γέλια, φαγητά και μουσική. Ήταν τότε που μπορεί σαν ο πιο μικρός της οικογένειας να έβλεπες που οι μεγάλοι είχαν τη συνήθεια να μαζεύονται κάθε βδομάδα γύρω από ένα τραπέζι και να λένε τα νέα τους τρώγοντας, πίνοντας και γελώντας.
Έβλεπες τους άντρες της παρέας να το στρώνουν για ένα χαρτάκι, τη μάνα σου να κρατάει σημειώσεις για το γαλακτομπούρεκο της θείας και φίλους απ’ τα ξαδέρφια σου να πειράζονται και να φλερτάρουν μεταξύ τους.
Τώρα θα μαζευτούμε και θα μας τρώει η γκρίνια που δεν έχουμε λεφτά ούτε για τα βασικά. Οι μισοί ή που θα ‘μαστε άνεργοι ή που θα μας βγαίνει το λάδι να τα φέρουμε όλα βόλτα. Τότε μας έβλεπες να ξεφυλλίζουμε και κανένα περιοδικό στο χαλαρό, τώρα μας βλέπεις σαν κάτι οικονομικούς αναλυτές με την κυριακάτικη εφημερίδα παραμάσχαλα να ξεστραβωθούμε να μάθουμε περί συμπληρωματικών φόρων.
Σαν άλλοτε εικοσάρηδες πιθανό να είχαμε στο μυαλό μας μόνο τι θα φορέσουμε, πού θα βγούμε και με ποιο πρόσωπο θα κυκλοφορήσουμε. Όλα πληρωμένα, οι γονείς να ξοδεύονται και να το χαίρονται κι εμείς να κάνουμε τη ζωή μας. Σήμερα, τρέχουμε να πιάσουμε μια οποιαδήποτε δουλειά ενώ σπουδάζουμε για να βοηθήσουμε στα χρέη των δικών μας.
Σε πείσμα όμως των καιρών, αποφασίζουμε να μην το βάλουμε κάτω γιατί δεν κοιτάμε μόνο να επιβιώσουμε, πράγμα που είτε έτσι είτε αλλιώς θα το κάνουμε. Αναπόφευκτα, θα ασχοληθούμε με ό,τι συμβαίνει γύρω μας αλλά δε θα φτάσουμε στο σημείο να απορροφηθούμε και να ξεχάσουμε να ζήσουμε, ν’ αγαπηθούμε, να χτίσουμε τους εαυτούς μας, τις φιλίες μας και τους έρωτές μας.
Να γεμίσουμε με νόημα την όποια ζωή μας, να χορτάσουμε εμπειρίες, ταξίδια κι ας είναι μέχρι το χωριό. Να κάνουμε στην άκρη αγαθά κι επίπλαστες επιθυμίες απ’ τις οποίες είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε χαρά και ν’ αναζητήσουμε την ευτυχία στα μικρά, στα απλά αλλά στα ουσιαστικά.
Και ναι, θα συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε και να μιλάμε γι’ αυτόν παντού κι ας μοιάζουμε γραφικοί κι εκτός τόπου και χρόνου. Θέτουμε τον έρωτα προτεραιότητά μας γιατί είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη που μας υποκινεί να κάνουμε κι όλα τα υπόλοιπα. Επειδή πάνω απ’ όλα προτιμάμε να’ χουμε γεμάτες καρδιές κι αγκαλιές απ’ το να έχουμε μόνο αδειανές τσέπες.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
