Γονέας. Η πιο ιερή λέξη του κόσμου. Ο πιο βαρυσήμαντος ρόλος της ζωής του ανθρώπου. Αυτός που δίνει ζωή απ’ τη ζωή του, που διαιωνίζει το γένος του και μαζί με αυτό συμπεριφορές, που διαμορφώνει μελλοντικές συνειδήσεις έχοντας στα χέρια του έναν άμορφο πηλό έτοιμο να του δώσει σχήμα.
Απ’ την άλλη εκείνο το πλάσμα, το σπλάχνο του. Το κομμάτι απ’ το σώμα του και το μυαλό του, η ζωή του όλη, το παιδί του. Ένας μικρός άνθρωπος γεννημένος να αγαπάει χωρίς να πληγώνει, ένα αριστούργημα τρυφερότητας κι ανιδιοτέλειας, το αγγελούδι του.
Λυρικές εικόνες και λέξεις που σκοπό δεν έχουν να συγκινήσουν τον κάθε υποψήφιο γονέα, αλλά πραγματικά κάθε παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει σ’ αυτόν τον κόσμο αξίζει να περιγραφεί με τα πιο όμορφα και τρυφερά λόγια που μπορεί να εφεύρει ανθρώπινη γλώσσα. Τόσο τρυφερά που είτε καταντάει μελό είτε σιωπάς αδυνατώντας να περιγράψεις με λέξεις ένα τέτοιο μεγαλείο καθώς και τα αισθήματα που σε πλημμυρίζουν.
Κι ενώ υπάρχουν αυτοί οι γονείς, παρατηρούμε να υπάρχουν κι άλλοι με μηδενικό ή ελάχιστο γονικό ένστικτο και κακοποιητική συμπεριφορά απέναντι στο παιδί τους. Τραγικό κι απαράδεκτο. Το αγαπάνε, λένε, και το φροντίζουν αλλά με τον τρόπο τους. Με σκληράδα, με ξύλο, με φωνές, με τιμωρία, με φόβο. Είναι αδιανόητο, δεν έχουν σχέση αυτά με την απόλυτη αγάπη που όφειλαν να νιώθουν απέναντι σ’ αυτήν την αγνή ψυχή.
Μην τα μπερδεύουμε. Η αγάπη δεν πληγώνει. Αυτοί που δεν ξέρουν να αγαπούν, πληγώνουν. Και στην περίπτωση ενός παιδιού, αυτό γίνεται ανεπανόρθωτα. Δεν πάω μ’ αυτούς τους τσακισμένους και τους μισάνθρωπους, γιατί μισάνθρωπο μπορείς να χαρακτηρίσεις μόνο κάποιον που πληγώνει ένα παιδί όταν αμάθευτο ακόμα σου χαρίζει την άνευ όρων αγάπη του ενώ αυτός, υποτίθεται ο πολυτιμότερος άνθρωπος στη ζωή του, το καταστρέφει στο όνομα της «αγάπης».
Πάω με τους άλλους, τους ανθρώπους με το α κεφάλαιο που από τότε που έγιναν γονείς, άφησαν πίσω τον όποιο Γολγοθά τους κι αποφάσισαν όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη να αποδειχτούν στήριγμα, λιμάνι και μια ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά για το παιδί τους.
Δεν αρκεί να λες πως αγαπάς το παιδί σου αν την αγάπη εσύ την ορίζεις όπως σε βολεύει ή όπως σε μάθανε οι δικοί σου, η σκληρή κοινωνία, οι κακουχίες και τα όποια δεινά. Η αγάπη έχει ένα πρόσωπο μόνο κι αυτό σχετίζεται με μπόλικο έπαινο, καλοσύνη, αίσθημα ευγνωμοσύνης, φιλιά κι αγκαλιές. Μόνο έτσι αξίζει να σε θυμάται ένα παιδί κι αυτό θα το κάνει στην περίπτωση που το αγαπήσεις σωστά.
Αγάπησε το παιδί σου όσο πιο πολύ και σωστά μπορείς. Είναι το πιο σπουδαίο εφόδιο για τη ζωή του. Μην τρέχεις μόνο για να καλύψεις υλικά τις οποιεσδήποτε ανάγκες του ενώ συναισθηματικά το έχεις να λιμοκτονεί. Στράγγιξε δίνοντάς του όλη σου την ψυχή και μάθε του τι είναι πραγματική αγάπη. Έτσι θα μάθει να αγαπάει και το ίδιο τον εαυτό του και ν’ αγαπιέται απ’ τους γύρω του. Λάτρεψέ το, σεβάσου το, γίνε το πιο αγαπητό του πρόσωπο πάνω στη Γη όχι από υποχρέωση επειδή το γέννησες, αλλά επειδή το αξίζει.
Αγάπησέ το απεριόριστα όπως αγνά σ’ αγαπάει κι αυτό έτσι ώστε όταν βρεθεί κάποιος που δε θα το κάνει με τον τρόπο που του έμαθες, να το αναγνωρίσει και να τον διώξει. Να μη χρειαστεί να αμφιταλαντεύεται για το ποιος το αγαπάει και ποιος όχι, να ξέρει να διαχωρίζει τους καλούς απ’ τους κακούς χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Να μη νιώθει τύψεις ότι δεν έδωσε ευκαιρίες σε όποιον δεν τον σεβάστηκε εξαρχής και να προσκολλάται σε εκείνους μόνο που του θυμίζουν την αγάπη που διδάχτηκε από σένα, το γονιό του.
Διαφορετικά, να’ σαι έτοιμος να παραδεχτείς ότι έχεις δημιουργήσει ένα υποψήφιο θύμα, πρώτα δικό σου κι έπειτα των άλλων. Και να μη σου κακοφανεί με τις επιλογές που θα κάνει γιατί είναι επιλογές που πρώτος εσύ του προσχεδίασες. Να περιμένεις ότι με το παράδειγμά σου ορίζεις το είδος των ανθρώπων με τους οποίους θα σχετιστεί.
Να αποδειχθείς, λοιπόν, γονιός στοργικός και διαθέσιμος με συμπεριφορά άξια του πλάσματος που είχες την τύχη να φέρεις στον κόσμο ώστε να του γίνει βίωμα η αγάπη σου, δεύτερο δέρμα, αξιόπιστο κριτήριο επιλογής κι αναγνώρισης των ανθρώπων που θα συναντήσει στη ζωή του. Μόνο τότε, αξίζει να φέρεις επάξια τον τίτλο του γονέα και να πεις πως άφησες τον κόσμο λιγάκι καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκες.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
