Είναι και κάποιοι που έχουν το φυσικό κοκκίνισμα στο τσεπάκι. Ένα κομπλιμέντο να τους κάνεις, θέλουν ν’ ανοίξει η Γη και να τους καταπιεί. Στα προσωπικά τους δε, μέχρι να κάνουν κίνηση βγάζουν άνετα δυο και τρεις χειμώνες και πάλι ζήτημα να κάνουνε.
Άλλοι φαίνονται ντροπαλοί εξ όψεως. Δε μιλάνε πολύ, δε γελάνε δυνατά, κοκκινίζουν, κρύβονται κι αν κληθούν να μιλήσουν μπροστά σε δύο και παραπάνω ανθρώπους, τους κόβονται τα γόνατα. Είναι αυτοί που δεν τολμούν να σκεφτούν καν να ρωτήσουν έναν άγνωστο τι ώρα είναι ή πληροφορίες για το τρένο της γραμμής ή ποιο λεωφορείο να πάρουν.
Είναι κι άλλοι που μπορεί μεν να φαίνονται αλέγροι και κοινωνικοί αλλά μέσα τους ο δισταγμός κι η αμηχανία βαράνε κόκκινο, ειδικά σε ό,τι αφορά τις προσωπικές τους σχέσεις. Ενώ τα πάνε περίφημα με τις κοινωνικές σχέσεις και δείχνουν άνετοι και δυναμικοί όταν τους έχεις σε απόσταση, μόλις τολμήσεις να κάνεις να πλησιάσεις παραπάνω, έχουν χωθεί στο καβούκι τους εν ριπή οφθαλμού.
Τι κάνεις λοιπόν είτε ανήκεις στη μια είτε στην άλλη κατηγορία για να ξεπεράσεις την όποια συστολή σου; Η λύση είναι να εξασκείσαι σχεδόν καθημερινά σε οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να κυριεύεσαι με το αίσθημα της αμηχανίας. Πρακτικά, μπορείς να ζητάς πληροφορίες, να αυξήσεις την ένταση της ομιλίας σου, να αλλάξεις τη στάση του σώματος, να φροντίζεις να κάνεις κάποιο λάθος και να συναναστρέφεσαι πιο ντροπαλούς ανθρώπους από ‘σένα.
Το τελευταίο ακούγεται οξύμωρο αλλά το σκεπτικό είναι ακριβώς αυτό: να αντιμετωπίσεις την ντροπή με ντροπή. Αν λοιπόν ανήκεις στους ήσυχους της παρέας και τυγχάνει να συναναστραφείς με έναν πιο άνετο τύπο μπορεί φαινομενικά να πιστέψεις ότι λύνεσαι κι εσύ μαζί του αλλά τις ντροπές σου ουσιαστικά δεν τις ξεπερνάς.
Και δεν τις ξεπερνάς γιατί ο μη μαζεμένος και συνεσταλμένος τύπος μπορεί να νομίζεις ότι σε παρασέρνει με τον αυθορμητισμό του και τη χαλαρότητα που τον διακατέχει, όμως τη δέουσα σημασία δε στη δίνει. Ούτε το χρόνο να τον εμπιστευτείς και να του ανοιχτείς. Είναι συνήθως άνθρωπος συνοπτικών διαδικασιών που τα κάνει όλα έντονα και βιαστικά.
Μην πέσεις στην παγίδα και θεωρήσεις ότι αλληλοσυμπληρώνεστε κι αυτό που δεν έχεις εσύ το έχει σε αφθονία ο άλλος, άρα έχετε ισορροπία. Όχι, γιατί γρήγορα θα κουραστείς από την έλλειψη διακριτικότητας και την ανικανότητά του να μπαίνει στη θέση σου και να βαδίζει με τους ρυθμούς σου. Άσε που τη δική σου αμηχανία, όχι μόνο δε θα την καταλαβαίνει για να σου δώσει το χρόνο να την αποβάλλεις, αλλά θα σου την εντείνει κι από πάνω αγχώνοντάς σε. Γιατί ο δικός του δυναμισμός θα σου τονίζει τη δική σου ντροπαλότητα κι αδυναμία.
Αν όμως κάνεις παρέα και διατηρείς φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους περισσότερο συνεσταλμένους από ‘σένα, θα νιώθεις οικεία γιατί πολύ απλά θα ξέρεις κι απ’ τον εαυτό σου. Ξέρεις ποιοι αμυντικοί μηχανισμοί ενεργοποιούνται όταν διστάζεις να εκδηλωθείς κι ότι χρειάζεσαι χρόνο και κλίμα οικειότητας για να τους αντιμετωπίσεις.
Γνωρίζεις από πρώτο χέρι με τι νιώθεις άβολα και το αποφεύγεις κι εσύ να το κάνεις στους άλλους. Το ίδιο αποφεύγουν να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση κι οι περισσότερο μαζεμένοι από ‘σένα. Δε ζορίζεσαι να είσαι κάποιος άλλος μαζί τους γιατί ξέρεις ότι σε συναισθάνονται καλύτερα από τον καθένα επιτρέποντάς σου να κάνεις πράγματα στο δικό σου χρόνο χωρίς την πίεση κανενός.
Ύστερα είναι και το άλλο. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να αφήσεις κατά μέρος τις ντροπές σου θα είναι ακριβώς με τον άνθρωπο τον περισσότερο δειλό και διστακτικό από ‘σένα. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες τότε να αντλήσεις τη δύναμη ως λιγότερο ντροπαλός και να διεκδικήσεις τον άνθρωπο που θέλεις μιλώντας ανοιχτά για τα αισθήματά σου.
Με τον λιγότερο συνεσταλμένο είναι σχεδόν απίθανο να κάνεις εσύ την οποιαδήποτε κίνηση διότι πολύ απλά θα σε έχει προλάβει αυτός, ενώ με τον περισσότερο μαζεμένο μπορείς να βρεις μέσα σου δυνάμεις που δεν ήξερες ότι υπάρχουν και να κάνεις πράγματα που δε διανοούσουν να κάνεις.
Το να φιλήσεις πρώτος, ας πούμε, τον άλλον θέλει κότσια τα οποία θα τα αποκτήσεις μόνο αν καταλάβεις πόσο εξίσου δύσκολο είναι και για τον άλλον. Θα απηυδήσεις και θα το κάνεις. Ειδάλλως θα περιμένεις τον άλλον να βγάζει το φίδι απ’ την τρύπα και να κάνει πάντα την πρώτη κίνηση.
Βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο οι ντροπές και των δυο να πολλαπλασιαστούν και να μην κάνει το πολυπόθητο βήμα κανένας. Κι όμως είναι προτιμότερο το βήμα όταν γίνει να γίνει όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, που σημαίνει ότι ακόμα κι οι δυο ντροπαλοί να είναι, θα τα φέρει ο χρόνος έτσι που θα νιώσουν έτοιμοι να το κάνουν, από το να είναι ένα βεβιασμένο βήμα που θα κάνει τον ντροπαλό ακόμα ντροπαλότερο κάνοντάς τον να παραλύσει από άγχος.
Το ζητούμενο είναι να ξεμπλοκάρει και να αναλάβει δράση κι αυτό θα το καταφέρει μόνο στην περίπτωση που έχει να κάνει με έναν περισσότερο διστακτικό άνθρωπο που θα τον καταλαβαίνει και θα του δίνει χρόνο να ανοιχτεί, διαφορετικά θα παραμένει εκνευριστικά αμήχανος και συνεσταλμένος.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
