Στις καθημερινές μας επαφές έχουμε να κάνουμε με ένα σωρό χαρακτήρες. Οι πιο τολμηροί κι άνετοι μας ελκύουν πιο γρήγορα κοντά τους, τους κάνουμε περισσότερο κέφι, μας πειράζουν και τους πειράζουμε πιο συχνά, μας κάνουν και γελάμε. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι και τα πιο πονηρά μυαλά που λέμε. Όχι πονηρά με την έννοια της πρόκλησης κακού, αλλά είναι άτομα που το μυαλό τους παίζει κι ενίοτε ξεδιάντροπα με το δικό μας. Οι αφορμές για σεξοαστεία δίνουν και παίρνουν, τα υπονοούμενα μόνιμα στο προσκήνιο κι η προστυχιά πάει σύννεφο.
Είναι αλήθεια ότι τίποτα δεν είναι πιο πρόστυχο απ’ το ανθρώπινο μυαλό. Οι συνειρμοί που κάνει μπορούν να κολάσουν τον οποιονδήποτε. Αν τύχει και συναναστραφούμε λιγάκι με τους λεγόμενους πονηρούληδες θα αντιληφθούμε ότι το μυαλουδάκι τους είναι μονίμως κολλημένο στις αταξίες, στις οποίες μας καλούν να συμμετέχουμε αρχικά σε επίπεδο αστείων με σκοπό να περάσουμε στην πρακτική εξάσκηση.
Είναι άνθρωποι που μας φυτεύουν ιδέες στο μυαλό κι ύστερα ψαχνόμαστε από πού μας μπήκαν. Και συνήθως σ’ αυτά τα άτομα παρατηρούμε μια επιτήδευση, περισσότερες τακτικές και λιγότερο αυθορμητισμό. Προφανώς ή έχουν ξεπεράσει τις ντροπές τους ή ξέρουν και τις κρύβουν καλά. Ό,τι κι απ’ τα δύο κι αν ισχύει, το θέμα είναι ότι μαζί τους χαμηλώνουμε κι εμείς τις άμυνές μας και μας κάνουν να το διασκεδάζουμε μέχρι ενός ορίου.
Αυτούς όμως που όλοι αγαπάμε ένα τσικ παραπάνω είναι τα αθώα μυαλά. Αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τα πρόστυχα αστεία, αυτούς που κοκκινίζουν και κάνουν σαν μικρά παιδιά. Και τους αγαπάμε γιατί είναι αληθινοί κι αυθόρμητοι, γιατί μας δείχνουν ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που το μυαλό τους δε σκέφτεται πονηρά και δεν μπορεί να προσποιηθεί.
Και μπορεί τα πονηρά μυαλά να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον να ανταποδώσουμε το πείραγμα, αλλά τα αθώα μυαλά είναι που κάνουν την καρδιά μας να λιώνει, γιατί με τη φυσική συστολή που διαθέτουν διαφέρουν καταφέρνοντας να αντισταθούν στην ξεδιαντροπιά που χαρακτηρίζει τον περισσότερο κόσμο γύρω μας.
Ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος απέναντι σε δυο μάτια που μας κοιτάνε βαθιά σαν να ξεγυμνώνουν την ψυχή μας; Ή όταν χαμογελάνε όλο τους το πρόσωπο να χαμογελάει μαζί τους; Πώς μπορούμε να μην αγαπάμε περισσότερο εκείνους που βρίσκουν το θάρρος να μας πλησιάσουν κι όλο το κορμί τους να τρέμει από νευρικότητα ή αμηχανία; Που απ’ την ντροπή τους τραβάνε μπλούζες, μανίκια, ξηλώνουν κλωστές και πηγαίνουν πέρα-δώθε στην προσπάθειά τους να δείξουν άνετοι, αλλά τελικά «καρφώνονται» απ’ τη γλώσσα του σώματος;
Δεν υπάρχει πιο ελκυστικό πράγμα απ’ τη γνήσια αθωότητα που διακρίνουμε πίσω από τέτοιες αντιδράσεις. Τα πονηρά μυαλά δεν έχουν ιδέα από τέτοια «παιδιάστικα χαζοτερτίπια» όπως μπορεί να τα χαρακτηρίσουν και δεν έχουν ιδέα γιατί έχουν χάσει την επαφή τους με την ανθρώπινη υπόστασή τους και τα συναισθήματά τους.
Ενώ οι απονήρευτοι άνθρωποι σκέφτονται κι ενεργούν αυθόρμητα κι αληθινά. Βάζουν ψυχή σε ό,τι κάνουν κι αφήνουν όσα νιώθουν να τους επηρεάζουν. Δε σκέφτονται, νιώθουν. Και μόνο όταν νιώσουν με τον έναν και μοναδικό άνθρωπο, θα γίνουν και πονηρούληδες κι άτακτοι. Ειδάλλως, δεν αναλώνονται σε χαζοαστεία με τον περισσότερο κόσμο που το’ χει το σεξουαλικό υπονοούμενο ψωμοτύρι.
Ξέρουν πως θα έρθουν σε δύσκολη θέση, στην ίδια θέση στην οποία ενδεχομένως να φέρουν κι εμάς όταν τους δούμε να κοκκινίζουν από ένα αστείο που κάναμε και να χαμηλώνουν τα μάτια. Όμως αυτή η γλυκύτητα κι η αθωότητα στη συμπεριφορά τους μας γοητεύει και μας τραβάει κοντά τους.
Σε μια εποχή που όλα έχουν ισοπεδωθεί, οι αθώοι κι οι πιο αυθόρμητοι κάνουν τον κόσμο να μη δείχνει τόσο πεζός κι ασπρόμαυρος. Κάνουν εμάς τους ίδιους να έρθουμε σε επαφή με το μέσα μας τη στιγμή που όλα περιστρέφονται γύρω απ’ την ευχαρίστηση των ματιών και της σάρκας.
Αποτελούν ένα κάλεσμα, ένα μάθημα, έναν επαναπροσδιορισμό της προσωπικότητάς μας, όσων με τα χρόνια ξεμάθαμε κι αφήσαμε πίσω κι όσων έχουμε αποκτήσει. Η αθωότητα των ατόμων αυτών μας κάνει να αναρωτιόμαστε πού και πότε εγκαταλείψαμε τα συναισθήματά μας και το παιδί που οφείλαμε να αφήνουμε να τρέχει μέσα μας.
Κι ίσως τελικά τέτοιοι σπάνιοι άνθρωποι να μην υπάρχουν παντού γύρω μας μόνο και μόνο ώστε όταν τύχει να τους συναντήσουμε κάποτε να είναι η ευκαιρία μας να τους αρπάξουμε απ’ το χέρι και να τους κρατήσουμε στη ζωή μας κι από περαστικοί να γίνουν συνοδοιπόροι κι αληθινοί σύντροφοι. Ίσως τελικά η παρουσία τους να είναι το δώρο τους σε ‘μας κι η αφορμή να ανασύρουμε απ’ τη μνήμη μας την εποχή που σκεφτόμασταν κι ενεργούσαμε αυθόρμητα κι αγνά, να θυμηθούμε ότι έχουμε και μια καρδιά.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
