Το ένστικτο λένε είναι αλάνθαστο. Σε οποιοδήποτε δίλλημά σου πριν καταλήξει επιλογή, ήδη γνωρίζεις. Γνωρίζεις τι ρόλο βαράει ο καθένας που θα σε πλησιάσει. Ποιος θα είναι για να μείνει και ποιος για να φύγει, σε ποιον να δείξεις εμπιστοσύνη και σε ποιον όχι, ποιος έχει την ψυχή να σ’ αγαπήσει και με ποιον θα περνάς την ώρα σου μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Και παρ’ ότι ξέρεις, επιλέγεις να το αγνοήσεις γιατί οι ανάγκες σου τη δεδομένη στιγμή αποδεικνύονται πιο δυνατές δείχνοντας προς άλλη κατεύθυνση.
Μερικές φορές λοιπόν τυχαίνει να βρίσκεσαι στο λάθος μέρος με τον λάθος άνθρωπο και για τους λάθος λόγους. Και το χειρότερο είναι ότι το ξέρεις. Τον κοιτάς καλά. Τον ζυγίζεις. Λες με συμπληρώνει, με νοιάζεται και με κάνει να περνάω καλά. Με στηρίζει, με θαυμάζει και με αποδέχεται. Είναι φίλος, εραστής και σύντροφος καλός. Όλα τα κάνει καλά. Δεν του βρίσκεις ένα αρνητικό που να σε κάνει να φύγεις. Σου ζητάει να μείνεις και το κάνεις. Αποφασίζεις να κρατήσεις τον άνθρωπο αυτόν στη ζωή σου γιατί σ’ αγαπάει. Έτσι λέει. Έτσι πιστεύεις κι εσύ. Όμως το νιώθεις;
Μπορεί να το βλέπεις αλλά αν δεν το νιώθεις, αν δεν αγγίζει την ψυχή σου και δε σημαίνει για σένα όσα σημαίνεις για ‘κείνον, τότε τι κάνεις; Δεν είναι αρκετό αυτό από μόνο του να σε κάνει να φύγεις;
Μπορεί να βλέπεις στα μάτια, στα λόγια και στις πράξεις του διεκδίκηση, έρωτα και πόθο. Βλέπεις να σου έχει χτίσει έναν κόσμο και να σ’ έχει τοποθετήσει στο κέντρο του, να είσαι η προτεραιότητά του, να κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να είσαι εσύ ασφαλής. Όμως πιάνεις τον εαυτό σου άλλα να ονειρεύεται, αλλού να θες να είσαι. Φιμώνεις τη φωνή εκείνη που σου λέει ότι δεν είσαι για εδώ κι αντί να φύγεις, μένεις.
Μη μένεις. Όπου σου λένε πως σ’ αγαπάνε αλλά δεν το νιώθεις, να μη μένεις ούτε λεπτό. Μη σε διακατέχει εκείνη η ανασφάλειά σου ότι δε θα βρεις αλλού καλύτερα, πως είναι αρκετό να έχεις έναν άνθρωπο που σε σκέφτεται και σ’αγαπάει. Κι ας σ’ αγαπάει, κι ας σου τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα. Αν σ’ ακουμπάει και δεν ανατριχιάζεις, αν σε βλέπει αλλά δεν καταφέρνεις εσύ να δεις το είδωλό σου μέσα στα μάτια του, άστο καλύτερα.
Το ένστικτό σου δε λαθεύει. Δεν μπορείς να μείνεις εκεί γιατί είμαστε φτιαγμένοι να πηγαίνουμε εκεί που αγαπάμε κι όχι εκεί που μας αγαπάνε. Μπορεί με όλη τη δύναμη της λογικής που διαθέτεις να πείθεις τον εαυτό σου ότι σε καλύπτει και να δεις ότι δε σου λείπει τίποτα που μένεις μαζί του. Υποσυνείδητα όμως θα γυρεύεις να βρεις εκείνον ή εκείνη που θα θελήσεις εσύ. Κι όταν τον βρεις με την πρώτη ευκαιρία και με συνοπτικές διαδικασίες θα αντικαταστήσεις εκείνον που σ’ αγαπάει με αυτόν που αγαπάς. Είναι νόμος.
Μη μένεις λοιπόν με κάποιον επειδή τυχαίνει να ακούς εκείνη την επίμονη φωνούλα στο μυαλό σου ότι μόνος σου θα είσαι χειρότερα. Μην παραμυθιάζεσαι ότι μπορεί στη συνέχεια να τον δεις αλλιώς. Αν δεν ήταν απ’ την αρχή μεγάλος έρωτας, δε θα υπάρξει στο μέλλον. Μην τον λυπηθείς για όσα σου έχει δώσει. Μην καταφέρεις να κάνεις τον έρωτα να μοιάσει με συμβόλαιο ή ψυχικό.
Θα χάνεις χρόνο απ’ τη ζωή σου, θα κερνάς ελπίδες σ’ έναν άνθρωπο νομίζοντας πως έχει βρει σε σένα το αντίστοιχό του, θα ζεις υπό καθεστώς σχέσης χωρίς να είναι αυτός που πραγματικά θες αντί να ζήσεις ελεύθερα αναζητώντας τον.
Καλή η επικοινωνία, όμορφο το να έχεις κάποιον να σε φροντίζει και να τρέχει για σένα αλλά δεν είναι το ίδιο με το να βρίσκεσαι εκεί που αγαπάς κι αγαπιέσαι.
Μπορεί να έχεις αποκλείσει την ύπαρξη αμοιβαιότητας στις σχέσεις και να πιστεύεις πως ποτέ δε θα βρεις τον άνθρωπο που θα σ’αγαπήσει όσο τον αγαπήσεις. Ή μπορεί να κουράστηκες να το κυνηγάς. Ως εκ τούτου, επιλέγεις συνειδητά να μείνεις μ’ αυτόν που σ’ αγαπάει λες περισσότερο από σένα, όμως αυτό δεν είναι αληθινή κι αμοιβαία αγάπη. Και θα στο αποδείξω κλείνοντας με αυτό που διάβασα κάπου.
«Κάποτε ρώτησα έναν ηλικιωμένο: Τι είναι πιο σημαντικό; Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι; Κι εκείνος απάντησε: Τι είναι πιο σημαντικό για ένα πουλί; Το αριστερό φτερό του ή το δεξί;»
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
