Αν θες να συγχωρήσεις κάν' το κι ας μην αξίζει

Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα που απλά παρακαλάμε να μας συγχωρέσει ο άλλος ώστε να μπορέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας να τα συγχωρέσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Όλοι μας έχουμε υπάρξει θύτες αλλά και θύματα. Άλλοι ενώ μας έχουν δείξει τον κακό τους εαυτό, εμείς σαν καλοί μαλάκες το παραβλέπουμε ή τους αναιρούμε το λάθος αμέσως. «Αν θες να συγχωρήσεις κάποιον κάν’ το κι ας μην το αξίζει» λένε. Εσύ τι λες όμως;

Αρχικά θέλω να σκεφτείς λογικά. Για να αξιολογήσεις μια κατάσταση ή ένα πιθανό λάθος, βάλε τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και δες πώς θα ένιωθες. Κάνε μια μικρή στιγμιαία προσομοίωση για το πώς νιώθει. Θα μου πεις τώρα, «Ναι, γιατί αυτός σκέφτηκε εμένα;» Αρχίδια. Εκείνη τη στιγμή το παίζεις εγωιστικά. Εσύ κι ο εαυτός σου. Κι η ερώτηση που σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις δύναμη -άρα κι ευθύνη- είναι η εξής: «Να δώσω άφεση;»

Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να σας πω μια μικρή προσωπική μου εμπειρία για να δείτε το μέγεθος και την πραγματική έκταση της συγγνώμης. Το ξέρατε ότι υπάρχει ένα κουμπί -συνήθως μεγάλο και κόκκινο- που ο θρύλος λέει ότι αν το πατήσεις, τότε ακούγεται ένας περιοδικός ήχος, αναβοσβήνουν τα φώτα κι έτσι ο πίσω μάλλον δε θα σε χτυπήσει όταν σταματήσεις; Ε μαλακισμένη, το ήξερες; Το ήξερες, δηλαδή, αλλά δε γινόταν να το πατήσεις γιατί ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια! Ένα για το τιμόνι κι ένα για το κινητό! Όπως και να ‘χει η τύπισσα έφαγε σωστά στιγμιαία καντήλια, αλλά μόλις κατέβηκε απ’ το αμάξι να δει τι έγινε, εγώ της αποκρίθηκα ότι δεν πειράζει κι ότι είναι όλα καλά.

Έκτοτε εκείνη κάθε φορά που με βλέπει με χαιρετάει και μου χαμογελάσει. Όχι ότι είναι κάτι σημαντικό, αλλά σίγουρα θα το προτιμούσα απ’ το να με κοίταζε παράξενα. Έτσι κι αλλιώς  νιώθεις ότι έχεις κάνει κάτι καλό. Έχεις βγάλει από δύσκολη θέση κάποιον συνάνθρωπο σου χωρίς να το αξίζει. Και το ξέρει ο άλλος αυτό εκτιμώντας το παράλληλα αφάνταστα! Αν πάλι αποδειχτεί μαλάκας στο τετράγωνο τότε δεν υψώνεται η συγγνώμη στην αντίστοιχη δύναμη! Δε με πειράζει αν ο άλλος είναι μαλάκας. Με πειράζει ο άλλος να είναι χαζός.

Έχουν όμως υπάρξει και στιγμές που απλά έχεις συγχωρέσει ένα άτομο γιατί η ψυχή σου το ζητάει αυτό. Θέλει και σε πιέζει να το κάνεις έτσι ώστε να νιώσεις εσύ καλά. Ακόμα κι αν εκείνοι σου είπαν ψέματα, ακόμα κι αν εκείνοι δε σεβάστηκαν κάποια πράγματα. Ίσως να λες ότι τους αξίζουν τα χειρότερα. Τη συγγνώμη σίγουρα δεν την αξίζουν, αλλά εσύ τη δίνεις! Έτσι, γιατί δεν μπορείς αλλιώς. Γιατί για κάποια άτομα πάντα θα υπάρχει αυτό το μαξιλαράκι. Εκείνα είναι αυτά που μας κάνουν ό,τι θέλουν. Επικίνδυνα άτομα για τη ζωή μας.

Να ξέρετε ότι πολύ δύσκολα κάποιος δε θα αξίζει συγχώρεση, κι αυτές οι περιπτώσεις είναι σπάνιες. Όλες τις άλλες όμως άρπαξέ τις! Δείξε σε κάποιον που σε υποτίμησε πόσο μεγαλύτερη καρδιά από εκείνον έχεις, δείξε ωριμότητα κι ότι είσαι πνευματικά ανώτερος.

Απ’ την άλλη μπορείς να ενστερνιστείς αυτό που κάνω εγώ. Να ασπάζεσαι το «Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ», να μην πιστεύεις αυτά που έχεις γράψει παραπάνω, να δίνεις καλές συμβουλές, εννοείται να μην τις ακολουθείς και να μη συγχωρείς ούτε τον ίδιο σου τον αδελφό επειδή έφαγε το παγωτό απ’ το ψυγείο ένα βράδυ που γύρισε με υπογλυκαιμίες.