Δεν είμαι θυμωμένος, απογοητευμένος είμαι κι αυτό πονάει περισσότερο

17 Ιουλίου 2017

Αγαπητό μπλα μπλα μπλα…

Ειδικότερα, κι όχι γενικά κι αόριστα, θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Όχι που με άφησες έτσι στεγνά, άλλα χρησιμοποιώντας μια δικαιολογία φτηνή, την οποία ομολογώ πίστεψα και τόσο καιρό κατηγορούσα τον εαυτό μου πως είμαι βλάκας και πιεστικός. Τόσο καιρό πίστευα ότι εγώ ήμουν το λάθος της υπόθεσης! Ένα χρόνο με κατηγορούσα, το καταλαβαίνεις; Νόμιζα ότι έφταιγα πρωτίστως εγώ.

Κι έφτασε η στιγμή που έφυγες. Το περίμενα να σου πω. Έλεγα από μέσα μου κάθε μέρα «μακάρι να μη γίνει αύριο αλλά μεθαύριο». Όπως και να ‘χει, τότε έμαθα ότι ήμουν πιεστικός. Ναι, ήμουν. Να σου πω την αλήθεια, δεν το συνειδητοποίησα ποτέ. Δεν είχα το νου μου στο τι σου έκανα. Είχα το νου μου στο τι μου έκανες εσύ. Εσύ ήσουν και τίποτα άλλο. Εξάλλου πώς μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο ερωτευμένο; Δεν ήταν κακοπροαίρετη πίεση. Ίσως το όλο θέμα να έγινε επειδή σου έφυγε ο έρωτας νωρίτερα. Δεκτό και κατανοητό. Δεν πρόκειται να κρίνω τα συναισθήματα κανενός έτσι κι αλλιώς, ειδικότερα αυτά που δεν επιλέγεις την εμφάνισή τους.

Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι εγώ δε δίστασα ποτέ να σου πω αυτό που πραγματικά με απασχολεί. Δε δίστασα ποτέ μου να σου ανοίξω το μυαλό μου κι ούτε εσύ το έκανες. Ήσουν εκεί να μου λες αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που σε απασχολούσε, κι ήμουν εδώ να σε ακούω, να το συζητάω μαζί σου και το αντίθετο, καθώς και να τσακώνομαι συνέχεια με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους για να βρίσκω παραπάνω χρόνο για σένα. Και σου άρεσε θυμάμαι. Τι έγινε όμως την τελευταία στιγμή; Είναι κρίμα να μαθαίνεις από τρίτους πράγματα τα οποία διαψεύδουν την τελευταία σου κουβέντα προς εμένα.

«Θέλω χρόνο για τον εαυτό μου», είπες γιατί πιέζεσαι από παντού. «Προσπάθησα να σου δείξω τόσες φορές ότι με πιέζεις», είπες κι έφυγες. Κάπου εκεί άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου. Κάπου εκεί έγινα απότομος με τη ζωή μου γενικότερα κι άρχισα να περνάω δύσκολες νύχτες. Ξεκίνησαν να μου φταίνε όλοι και τα πάντα. Με λίγα λόγια κάπου εκεί έγινα τεράστιο αρχίδι στη ζωή μου.

Κάπου εκεί σε αυτό το σημείο γνωρίζω και τον τρίτο. Κοίτα να δεις που κάτι άπλες συζητήσεις με άτομα εντελώς άγνωστα καταλήγουν στο να παίρνεις κάποιες πληροφορίες που δε ζήτησες ποτέ. Να μαθαίνω για τα τραβήγματά σου αμέσως μετά από μένα, μην αναφερθώ στα όσο ήμουν εγώ. Ειρωνικό, ε;  Μωρέ λες να υποκρινόσουν τότε; Μωρέ λες; Ήξερα εξ αρχής ότι δε θα ήμουν εγώ εκείνος που θα έφευγε. Ίσως κάποια στιγμή πίστεψες ότι μπορεί να ήσουν εσύ αυτή. Όσο διάστημα το πίστευες αυτό, να ξέρεις ότι πέρασα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σε χαρακτήρισα εκείνο το τελευταίο απόγευμα ως το αγαπημένο μου άτομο.

Κι είναι εκπληκτικό πώς απογοητεύεσαι. Πώς απ’ την υψηλή εκτίμηση και σεβασμό που σου είχα ως άνθρωπο, πέφτεις κατρακύλα 21 σκαλιά πιο κάτω. Αυτό με πόνεσε περισσότερο από όλα. Απογοητεύτηκα. Δεν είμαι θυμωμένος, είμαι απογοητευμένος κι αυτό είναι χειρότερο.  Συγκεντρώνοντας ό,τι πίστη μου έχει απομείνει σε σένα, θέλω να σου πω ότι όσο σε νοιάζομαι, άλλο τόσο σε απεχθάνομαι πλέον. Να μιλάς ξεκάθαρα και να μην αρκείσαι πίσω από από μια πρόταση ποντάροντας ότι ο άλλος δε θα μάθει ποτέ τι έγινε. Και να σου πω κάτι; Στα αρχίδια σου αν παρεξηγήσει κάποιος!

Όπως και να χει, εγώ έχω πλέον τη συνείδησή μου καθαρή, δυσκολεύτηκα υπερβολικά, κι ακόμα με τσιγκλάει να σου πω, αλλά ζω ξέροντας πως ήμουν αληθινός απέναντί σου, κι ούτε μετανιώνω για κάτι. Το μυαλό μου ήταν ιδιοκτησία σου κι οι πράξεις μου, οι πεποιθήσεις μου!

Ποτέ μου δε σου κρύφτηκα, ακόμα και πολύ αργότερα από εκείνο το απόγευμα, δε σταμάτησα να λέω αυτό που πραγματικά νιώθω κι όχι αυτό που θα μας έβγαζε από μια δύσκολη θέση. Συνεχίζω, όμως, να ζω, όντως ακόμα μεγαλύτερο αρχίδι, βάζοντας τα δικά μου «θέλω» πάνω από αυτά του κάθε μαλάκα σκάρτου ανθρώπου που θα περάσει απ’ τη ζωή μου. Συνεχίζω να ζω γνωρίζοντας ότι ήμουν όπως ήθελα να ήμουν και θα είμαι όπως θέλω να είμαι. Το νου σου.

Παναγιώτης