Θέλω να βάλετε στο μυαλό σας το πρώτο πρόσωπο που σκεφτήκατε όταν διαβάσατε το «σημαντικός άνθρωπος». Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε αυτόν.
Όλοι έχουμε στην κατοχή μας αντικείμενα ενός αγαπημένου μας προσώπου, είτε γιατί τα αποκτήσαμε γιατί μας τα προσέφεραν είτε επειδή επιδιώξαμε να τα πάρουμε. Αντικείμενα, υλικής μορφής πάντα, όχι μεγάλης αξίας, αντικείμενα που αν τα δει κάποιος τρίτος δε θα δώσει σημασία, το πολύ-πολύ να μας κοροϊδέψει, αλλά για μας έχουν μια άκρως σημαντική παρουσία στη ζωή μας. Πώς όμως και γιατί δενόμαστε συναισθηματικά με τέτοια υλικά αντικείμενα;
Όταν αναπτύσσουμε συναισθήματα για έναν άνθρωπο αυτομάτως τον θεοποιούμε, στα μάτια μας φαντάζει σαν ένα ευχάριστο δέος, που όταν μιλάει εμείς απλά τον παρατηρούμε, πολλές φορές χωρίς καν να ακούμε τι λέει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τη θαυμάζεις. Κι έρχεται η στιγμή που σου χαρίζει κάτι απλό. Ένα λαστιχάκι απ’ τα μαλλιά της, έναν απ’ τους αναπτήρες της, ένα παλιό της πουκάμισο ή κάποιο φούτερ. Πώς να μη χαρείς; Πώς στο διάολο γίνεται να μην έχεις ως κάτι ιερό αυτά τα -αδιάφορα για άλλους- αντικείμενα; Σου τα εμπιστεύτηκε. Εσένα, ναι. Αλλά το πραγματικό, συναισθηματικό -με προσκοπικό κόμπο- δέσιμο δεν έχει επέλθει ακόμα.
Κάποια στιγμή λοιπόν ο σημαντικός άνθρωπος τα μαζεύει και φεύγει, η σωματική του υπόσταση τουλάχιστον χάνεται απ’ τη ζωή μας. Οι νύχτες τεράστιες πλέον και καταριέσαι την ώρα που ξυπνάς. «Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει γιατί την ώρα που ξυπνώ κάθε χαρά τελειώνει» είναι ένας στίχος από ένα αρκετά γνωστό τραγούδι που λέμε στην Κρήτη.
Με φόντο αυτό το σκηνικό τα μικρά ασήμαντα αντικείμενα παύουν να είναι τόσο ασήμαντα τελικά. Συνειδητοποιούμε ότι είναι πλέον ό,τι μας έχει απομείνει. Εκτός απ’ τις αναμνήσεις που είναι άυλες, αυτά είναι η μοναδική χειροπιαστή ανάμνηση. Μια ανάμνηση που σου προκαλεί συγκίνηση και που πολλές φορές σε πιάνουν τα δάκρυα όταν την κοιτάς. Κάπως έτσι δενόμαστε. Γιατί όποιος πονάει, δένεται.
Χωρίς να ‘χεις πάρει χαμπάρι για το τι έχει γίνει, πιάνεις τον εαυτό σου ξαφνικά στο κρεβάτι, κάπου στις υπεραναλύσεις του κεφαλιού σου να χαϊδεύεις το γαμημένο λαστιχάκι και να θυμάμαι. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε λαστιχάκι. Έχει μέρος της ψυχής του ανθρώπου αυτού. Δεν πουλιέται, δεν ανταλλάσσεται, δε δανείζεται. Σου θυμίζει εκείνη και την καθημερινότητά μας. Την κάθε σας στιγμή που εκείνο ήταν παρόν!
Το κάθε πείραγμα, τα δήθεν μούτρα που σου κράταγε και την κάθε φορά που σου έσφιγγε το χέρι στο πεζοδρόμιο. Σου θυμίζει τη στιγμή που σου το έδωσε και τη στιγμή που ευτυχώς δεν το πήρε πίσω όταν βγήκες για τελευταία φορά απ’ την πόρτα της και την κοίταξες με βλέμμα γεμάτο παραπονεμένη απόγνωση. Το λαστιχάκι αυτό έχει ζήσει τα πάντα κι είναι το μόνο που έμεινε πίσω.
Κάποια λοιπόν πράγματα δεν έχουν απλά υλική υπόσταση. Τα άτομά τους συνδέονται με συναισθηματικό δεσμό για να φτιάξουν τα μόρια που απλά μένουν πολύ-πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Άπειρα τέτοια μόρια μαζί φτιάχνουν το παραπάνω λαστιχάκι κι ακόμα περισσότερα το φούτερ και καθετί άλλο.
Να φέρεστε με στοργή σε αυτά τα αντικείμενα. Ακόμα κι αν μια μέρα νευριάσουμε, να μην τα χαλάσουμε, θα μας λείψουν άμεσα. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να φύγουν από πάνω μας, να μην πάνε στα σκουπίδια, αλλά να μπουν σε ένα χώρο μόνο για αυτά. Σε ένα κουτάκι που έχεις βάλει όλα τα όνειρα και τις στιγμές σου με αυτό το άτομο. Το λεγόμενο “Dream Box”. Κι άστο να φύγει μετά, θα βρει τον δρόμο του αυτό.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
