Αδημονούν ανεξέλεγκτα οι περισσότεροι για το καλοκαίρι. Εγώ απ’ την άλλη δεν τρελαίνομαι και τόσο. Ωραία τα μοχίτο στα beach bar, ωραίες οι ρακέτες στη θάλασσα, μόνο αν παίζεις εσύ, ωραίες και οι ποτάρες στα κλαμπ. Όμως στα κλαμπ μέσα δεν μπορώ ν’ αράξω κάτω από έναν πλάτανο με το τσιγαράκι μου παίζοντας τάβλι με την παρέα. Συνεπώς και δεν μπορώ να την πω στον τρίτο παίχτη που μου ζαλίζει τον έρωτα. Το καλοκαίρι είναι για χαλαρές καταστάσεις, για καταστάσεις παρέας, για καταστάσεις όπου στ’ αρχίδια μας όλα. Δεν πα να γαμιέται το σύμπαν γύρω μας, εμείς θα τελειώσουμε το τάβλι πρώτα συζητώντας παράλληλα τα προβλήματά μας και μετά θα υποφέρουμε με στυλ.
Αυτό λοιπόν το άρθρο είναι αφιερωμένο επιλεκτικά σε μας που τη βρίσκουμε παίζοντας τάβλι με λίγους καλούς φίλους. Που έχουμε μάλιστα αναπτύξει θεωρίες περί των ζαριών, ότι και καλά όσο πιο πολύ κουνάμε το χέρι και αναλόγως το πώς θα ξεδιπλώσουμε τα δάχτυλα για να αφήσουμε τα ζάρια να πέσουν, θα μας έρθει μια καλύτερη ζαριά. Που μια άλλη θεωρία μας λέει ότι πρέπει να πιστεύουμε στα ζάρια. Και τέλος, όσο πιο πολύ γκρινιάζουμε, τόσο περισσότερο θα χάνουμε. Μπίρα, τάβλι, γέλιο, και κορόιδεμα σ’ αυτόν της παρέας που υποστηρίζει ότι το παιχνίδι ασσόδυο είναι παιχνίδι. Δε χρειάζομαι τίποτα άλλο.
Είναι για εμάς που γουστάρουμε καλή μουσική, κιθάρα φάση, από το πρωί στην παραλία, και όταν πέφτει ο ήλιος ατελείωτες βουτιές, αλκοόλ και πολλή άμμο! Το τάβλι κλειστό, παραπονεμένο θα έλεγα, κλαίει τη μοίρα του πεταμένο πίσω από μια ξαπλώστρα. Που όταν πάμε για κάμπινγκ δε θα ξεχάσουμε ποτέ να το βάλουμε στην τσάντα. Που ο ήλιος είναι ντάλα, τρεις το μεσημέρι κι εκτός από τον σπαστικό ήχο των ρακετών ακούγεται ο οργασμικός ήχος της επαφής ζαριού-ξύλου. Το τάβλι είναι κάβλα.
Άντε, ας αφιερώσω επίσης το άρθρο αυτό και στους τρίτους παίχτες. Που χωρίς αυτούς το τάβλι δε θα ήταν τάβλι. Θα ήταν μια ανόητη ασχολία κατανάλωσης χρόνου. Που χωρίς αυτούς τα «αν τολμήσεις να του δείξεις θα σε γαμήσω» θα ήταν ανείπωτα, μαζί με την αντίστοιχη χειρονομία. Χωρίς αυτούς, δε θα ‘χε νόημα όλο αυτό. Δε θα υπήρχε μέτρο σύγκρισης για το αν κάποιος ξέρει να παίζει, ούτε δικαιολογίες του τύπου «δε νίκησες εσύ, αλλά ο μαλάκας». Επίσης δε θα υπήρχε το θεϊκό «σπίτια σας κι οι δύο!». Άσε που με τον τρόπο αυτόν ξεσκεπάζονται όλες οι δολοπλοκίες και οι σπείρες της παρέας.
Έχει υποτιμηθεί από πολλούς, έχει χαρακτηριστεί βαρετό, ότι παίζουν μόνο δυο άτομα (εντάξει, πρέπει να μην έχεις μάτια κι αυτιά για να το πεις αυτό) κι έχει περάσει στα πλέον γεροντίστικα, παλιομοδίτικα παιχνίδια. Δεν πειράζει, καλύτερα! Αφήστε μας εμάς να ζούμε τα παραπάνω κι εσείς τραβήξτε να ακούσετε Βέρτη σε κάποιο κλαμπ. Αν αλλαξοπιστήσετε βέβαια, να γνωρίζετε ότι ο θεός του τάβλι συγχωρεί. Καλές ζαριές σε όλους!
Επιμέλεια κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
