Δεν σας καταλαβαίνω εσάς τους άντρες που λέτε συνέχεια ότι σας τα πρήζει η δικιά σας επειδή παραπονιέται και γκρινιάζει. Ακόμα χειρότερα, δεν ξέρω με τι σκεπτικό τους λέτε να σταματήσουν να γκρινιάζουν. Είστε χαζοί; Όλη η μαγεία εκεί πέρα βρίσκεται. Ολόκληρη η παραξενιά του ανθρώπου τριγυρίζει εκεί μέσα και ψάχνει ακριβώς αυτή την ευκαιρία για ν’ αποδράσει. Γουστάρουμε όταν γκρινιάζετε ρε! Κι αν δεν ερωτευθούμε τη γκρίνια σας αυτή, τότε δε σας αξίζουμε.
Και το ξέρετε πολύ καλά αυτό, όπως επίσης ακόμα καλύτερα γνωρίζετε ότι μας αρέσει. Και ναι, το εκμεταλλεύεστε. Πολύ καλά κάνετε, να ξέρετε. Μη νομίζετε, είμαστε και ‘μεις τέτοιοι. Να σου πουλάω μούρη αλλά να μην ψαρώνεις και να με γειώνεις με μια ατάκα του τύπου: «Χέσε μας ρε μωρό μου, σε ξέρω καλύτερα κι απ’ την παλάμη μου»
Την όλη ατμόσφαιρα αλλά και την στάση μας απέναντι στη γκρίνια σας, την περιγράφει το παραπάνω των Jolly Roger. Νομίζετε ότι δεν ξέρουμε ότι μερικές φορές γκρινιάζετε επίτηδες; Ή ότι θα κάνετε κάποιο σκηνικό ζήλιας απλά για να πάρετε μια επιβεβαίωση σαν αντάλλαγμα; Απλά καθόμαστε εκεί, γελώντας από μέσα μας, γιατί ξέρουμε ακριβώς τι θέλετε να ζητήσετε ή τι σας ενόχλησε κι απλά το εξωτερικεύετε με μορφή παράπονου. Πείτε το στα ίσια. Ή και όχι, έχει άλλη χάρη το παράπονο.
Γαμώ τις ανασφάλειες σας! Αυτές ερωτευόμαστε, όμως, πρώτα. Τι θα κάναμε χωρίς τη γκρίνια σας, πείτε μου. Θα σας πω εγώ. Θα τα είχαμε όλα, δε θα παλεύαμε για τίποτα, θα ζούσαμε μέσα σε μια αέναη ρουτίνα και θα κάναμε κύκλους. Και κύκλους και κύκλους. Με απλά λόγια, η σχέση με σας θα ήταν μια μαλακία διάρκειας.
Μας κάνετε τη ζωή δύσκολη. Δύσκολη σημαίνει κι έντονη, δηλαδή με νόημα. Μας θυμίζετε σε άκυρες στιγμές της ημέρας το πόσο γλυκές κι ερωτεύσιμες γίνεστε με το παράπονό σας. Γιατί καθόμαστε κάπου χαλαρά για μπίρα με την παρέα μας και σκεφτόμαστε πότε θα σας δούμε ή πότε θα γυρίσουμε σπίτι γιατί μας έχει λείψει αυτή η γκρίνια σας. Είναι μια υπενθύμιση. Υπενθύμιση προς εμάς ότι με τις ατέλειες σας είστε τέλειες!
Γκρινιάζετε γιατί νοιάζεστε. Αν δε νοιαζόσασταν, ούτε θα κάνατε παράπονα, ούτε τίποτα. Θα φεύγατε απλά. Από μέσα μας, να ξέρετε, ότι χαμογελάμε. Γελάει η ψυχή μας όταν μας γκρινιάζετε. Μας δείχνετε ότι μας σκέφτεστε κι αυτό μετράει υπερβολικά. Και ξέρετε ότι με τον δικό σας μοναδικό τρόπο μπορείτε να μας ζητήσετε ό,τι θέλετε. Η καθεμιά, κάπως, με τον τρόπο της, το χαρακτηριστικό αυτό νάζι, μπορεί να μας τρελάνει. Άλλωστε, πώς θα μπορούσες ν’ αρνηθείς κάτι όταν το άτομο σου το ζητάει μ’ αυτόν τον τρόπο; Διόρθωση. Πώς θα μπορούσες να αρνηθείς κάτι όταν το άτομο σου το ζητάει;
Και κάποια στιγμή θα σταματήσετε να γκρινιάζετε. «Όταν σταματήσω να παραπονιέμαι θα’χουμε πρόβλημα» μας λέτε στην αρχή και κάθε μέρα ζούμε με τον φόβο ότι αυτό που νιώθετε για μας, ίσως τελειώσει. Γι αυτό το λόγο προσπαθούμε να βγάλουμε, να δημιουργήσουμε αυτό το παράπονο κάθε μέρα. Όχι γιατί γουστάρουμε να σας παιδεύουμε. Καλά, το γουστάρουμε και αυτό λίγο. Οπότε γκρινιάξτε, όσο έχετε τη δυνατότητα. Το λατρεύουμε.
Επιμέλεια κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
