Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί υπεραναλύουμε και σκεφτόμαστε χωρίς αύριο τα περισσότερα ; Έι!
Πριν συνεχίσω να σου ανακοινώσω πως νομίζεις ότι ξέρεις ακριβώς σε ποια «περισσότερα» αναφέρομαι γιατί πριν δυο ώρες παρερμήνευσες προφανώς τα λόγια της ή την συμπεριφορά της και κάνεις τρελά σενάρια στο μυαλό σου που θα ζήλευε και ο Spielberg. Έτσι, καταλήγεις να την αμφισβητείς, να της κάνεις αδιάκοπες ερωτήσεις για το πού ήταν και το τι έκανε, ξέροντας μέσα σου ότι αυτό που κανείς είναι λάθος.
Εν τέλει πιθανώς να καταλήξετε τσακωμένοι, αλλά όχι για πολύ. Γνωρίζεις γιατί έτσι; Γιατί πεθαίνει για σένα! Μην αφήνεις τέτοιου είδους σκέψεις να σου προκαλούν αναστολές. Σίγουρα έχεις αμφιβολίες επειδή μια φόρα ένας άνθρωπος σε άφησε ίσως με τον χειρότερο τρόπο ή επειδή σε έκανε μονόκερο. Στο κάτω κάτω να σου πω κάτι; Οι μονόκεροι είναι φανταστικά πλάσματα.
Φανταστικός από την άλλη δεν είναι ο κολλητός μου. «Μα είναι μέσα στο Facebook, με ποιον μιλάει, ήταν πριν 13 λεπτά μέσα, δες πόση ώρα τη δείχνει αποσυνδεμένη» είναι το κλασικό απόγευμά μου μαζί του. Ρε μαλάκα!
Γιατί όμως τα κάνουμε όλα αυτά; Μήπως επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση να είναι κυρίαρχος του περιβάλλοντος του και να παραληρεί όταν δε γνωρίζει;
Σίγουρα ένας νέος φοιτητής το ‘χει ζήσει αυτό. Εγκαθίστασαι στο νέο σου σπίτι σε μια εντελώς διαφορετική πόλη, και έρχεται επιτέλους η στιγμή που περίμενες τόσο καιρό. Να νομίζεις ότι θες να πας για μάθημα! Εκεί λοιπόν στη στάση για τη σχολή που κατεβαίνεις για πρώτη φόρα στη ζωή σου σε πιάνει μια σύγχυση έτσι; «Κι αν μπω σε λάθος λεωφορείο;», σκέφτεσαι ξανά και ξανά μέχρι να αγχωθείς. Η άγνοια αυτή οδηγεί τους ανθρώπους στο να αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά, όχι απαραίτητα λαθεμένα, και το μυαλό να γεννά αμέτρητες σκέψεις και ερωτήσεις που βομβαρδίζουν τον εαυτό τους, καταλήγοντας έτσι στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Συγκεκριμένα, έχεις να αντιμετωπίσεις έναν άθλο. Να πάρεις το λεωφορείο!
Οφείλω μια συγγνώμη στα άτομα με αναπηρία.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι το 90% των προβλημάτων δημιουργούνται από υπερανάλυση, και πως η τελευταία δεν κάνει κάτι πάρα να τα μεγεθύνει. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, ένα άτομο που κάνει όνειρα, πώς γίνεται να μην τα ξεψαχνίζει; Έχεις επιτέλους κατασταλάξει με τον άνθρωπο σου, γίνεσαι ένας ονειροπόλος, ζεις στο ίδιο σου το όνειρο εξάλλου, και κάνεις σχέδια για το μέλλον που περιλαμβάνουν δύο.
Σκέφτεσαι πού να πάτε για διακοπές, σε ποιο μέρος να αράξετε να πιείτε αυτό το κόκκινο ημίγλυκο που ξέρεις ότι τρελαίνεται για εκείνο, πώς ετοιμάσεις πάρτι έκπληξη για τα γενέθλια ή την επέτειο. Αλλά και ακόμα πιο καθημερινά πράγματα, ξυπνάς πρώτος και την βλέπεις να κοιμάται δίπλα σου. Θέλεις τόσο πολύ να την ξυπνήσεις! Ή μήπως δε θέλεις; Είναι κρίμα; Όχι δεν είναι. Ή μήπως είναι; Το συζητάς με τον εαυτό σου αλλά μέχρι να αποφασίσεις έχει περάσει μια ώρα τουλάχιστον και σου ‘χει σκάσει ήδη το πρώτο φιλί.
Καλημέρα!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το “Overthinking” όπως λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι, (Φερτέ πίσω τα μάρμαρα ρε!), προκαλεί προβλήματα. Ζόρικα προβλήματα, πιο ελαφριά προβλήματα, όμορφα προβλήματα, ονειρικά προβλήματα. Είναι όμως όλα στο μυαλό μας.
Στην πραγματικότητα μόνοι μπερδευόμαστε, μόνοι πρέπει και να ξεμπερδευτούμε. Καταλαβαίνεις τώρα πώς γεννήθηκε η έκφραση «Σκατά τα έκανα». Απλά μην σκέφτεσαι τόσο!
Ή μήπως όχι;
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
