Κι οι σερβιτόροι έχουν ψυχή

Πριν γραφτεί οτιδήποτε, το κείμενο αυτό είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στους σερβιτόρους και στα μπινελίκια που αδίκως δεν έφαγαν ορισμένοι πελάτες, όπως επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ’ τους τελευταίους ως «εγχειρίδιο του καλού πελάτη».

Μια μέρα, ή μάλλον λίγες ώρες ήταν υπεραρκετές ώστε να συνειδητοποιήσω ότι το «μορφωμένος θα θεωρείσαι μόνο αν μιλάς ευγενικά σε έναν σερβιτόρο» είναι όντως αληθινό, όπως επίσης χρειάστηκε λιγότερο από μια εβδομάδα για να δω ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από αμόρφωτους ανθρώπους. Γιατί όσα κιλά γνώση και ‘χεις, αν δεν έχεις τρόπους  είσαι ένα τίποτα και μακάρι να το προλάβεις εγκαίρως, πριν είναι αργά.

Κι όλα αυτά γίνονται την ίδια στιγμή που ο σερβιτόρος είναι γλωσσικά παραλυμένος. Όχι, δεν είναι φλώρος που δεν αντιδράει, εσύ είσαι κωλόφαρδος που δεν του επιτρέπεται να σου ρίξει έναν εξάψαλμο. Είναι κι απ’ την άλλη, βέβαια, εκείνοι που δε διστάζουν να φερθούν στον πελάτη σαν πελάτες. Αυτούς τους θαυμάζω.

Στο κεφάλι ενός τυπικού σερβιτόρου γίνεται ένας καταιγισμός από συνεχόμενες και διαδοχικές σκέψεις των 10 δευτερόλεπτων και με το να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη οι πελάτες, δε βοηθάνε καθόλου την κατάσταση. Γιατί μέσα σε όλα, έχει να πάει χαρτοπετσέτες στο 11, να σερβίρει στο 3, αμέσως μετά να μαζέψει τα ποτήρια απ’ το 11 που τα χουν κάνει πουταναριό οι πελάτες αφού έχουν πετάξει όλες τις χαρτοπετσέτες μέσα, την ίδια χρονική στιγμή που τους ακολουθεί το μαλακισμένο του τυπά στο 7 επαναλαμβάνοντας αηδιαστικά εκνευριστικά τη λέξη «παγωτό»  –έλα και θα σε κλειδώσω στον καταψύκτη να φας όσο θες– κι όχι τίποτα άλλο του ‘ρθε και 20 λεπτά πριν το κλείσιμο παρέα 9 ατόμων στο 8. Γάμησέ τα, καρδιά μου.

Αν κάποιος κουνάει το κεφάλι του καταφατικά ρυθμικά είναι ένας μικρός ήρωας, οι υπόλοιποι είστε πελάτες.

«Ναι, αλλά παράπονα κάνουν κι οι πελάτες, όχι μόνο οι σερβιτόροι». Ναι, έχεις δίκιο. Σε αυτό το άρθρο οι πελάτες έχουν πάντα άδικο.

Συνεχίζοντας, ολόκληρη η ζωή ενός σερβιτόρου κανονίζεται και κινείται γύρω απ’ την τροχιά της δουλειάς. Δε γίνεται να σου δώσει ποτέ σίγουρη απάντηση για το αν θα πάτε εκείνο τον καφέ αύριο ή αν θα αράξετε αργότερα. Ίσως τον χώσουν για δουλειά.. Όπως κι επίσης τα «έλα όταν τελειώσεις, ρε μαλάκα» να κοπούν. Αν το νιώθει κι είχε μια καλή μέρα θα έρθει χωρίς πολλά πολλά, αφού το μόνο που θα θέλει είναι να χαλαρώσει και να ξεφύγει λίγο από τη ρουτινιασμένη αυτή καθημερινότητα, απ’ την άλλη, το πλέον πιθανό είναι να γυρίσει σπίτι του και να πέσει σε λήθαργο.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάποια στιγμή μπορεί να πεταχτούν στο μαγαζί οι κολλητοί σου. Κάπου εκεί αποφασίζεις ότι είσαι γεννημένος σκλάβος. Είναι πραγματικά οι χειρότεροι, αλλά παράλληλα κι οι ποιοτικότεροι και καλύτεροι πελάτες. Σου κάνουν τη ζωή δύσκολη αφού παραγγέλλουν σε σένα αποκλειστικά, ακόμα και να μην είσαι στο πόστο σου, καθώς κι ό,τι χρειαστούν απευθύνονται σε σένα. Απολύτως λογικό, δηλαδή. Με λίγα λόγια όταν η παρέα σου έρχεται στο μαγαζί, τους νταντεύεις.

Να θυμάστε ότι κι οι σερβιτόροι έχουν ψυχή και σέβονται όσους τους σέβονται. Οπότε προκειμένου να γλυτώσεις αυτό το «θα σου κάψω την ψυχή» χαμόγελο σαν ένδειξη ότι σε άκουσε, φέρσου του όμορφα και πολιτισμένα.