Σ’ αυτόν το χώρο ξοδεύεις τον περισσότερο χρόνο σου. Σ’ αυτόν το χώρο κόβεις κίνηση κι αράζεις με φίλους παίζοντας Tichu και τάβλι, λέγοντας καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Σ’ αυτόν το χώρο πιθανότατα να έχεις ερωτευτεί, να έχεις τσακωθεί με κάποιον, ή να ‘χεις ζητήσει βοήθεια από συναδέλφους φοιτητές για ένα δικό σου πανεπιστημιακό κυρίως θέμα. Στο κυλικείο της σχολής σου νιώθεις άνετα, το βλέμμα σου είναι αέρινο κι ελαφρύ και νιώθεις ότι σε κοιτάνε όλοι κι όλες.
Κάθε φορά που πατάς το πόδι σου στη σχολή πρώτα περνάς να πάρεις καφέ και μετά μπαίνεις στο μάθημα. Κι ας έχεις ήδη αργήσει ένα μισάωρο. Γιατί, μεταξύ μας τώρα, πότε πήγες στο βάρβαρο-απάνθρωπο μάθημα των 8:30 στις 8:30;
Βασικά ίσως να μην πήγες ποτέ στο μάθημα των 8:30. Άλλες φορές απλώς περνάς για να τσεκάρεις ποιος τριγυρίζει εκεί, μήπως είναι η κοπέλα που είδες στο λεωφορείο και τη σκέφτεσαι από τότε ή μπας και πετύχεις κάνα καθηγητή και κλαφτείς για να σου αλλάξει το 4,5 σε 5. Επίσης δεν είσαι πάντα στο κυλικείο της σχολής σου έτσι; Σ’ αρέσει να γυροφέρνεις στα άλλα κυλικεία για ευνόητους λόγους. Σίγουρα όχι γιατί έχουν καλύτερο καφέ.
Μπίρες! Θέλουμε μπίρες στα κυλικεία. Θέλουμε κρύες μπίρες στα κυλικεία. Αρκετά με τους χυμούς και το τσάι. Αυτά είναι φλώρικα. Το κυλικείο θα ήταν κλάσεις ανώτερο απ’ το σημερινό, αν πουλούσε μπίρα.
Σε σας που βιάζεστε να πείτε «τι μαλάκας που είσαι, σε πανεπιστήμιο βρίσκεσαι όχι σε μπαράκι», να σας προλάβω λέγοντας ότι βρίσκομαι στο χώρο αναψυχής του πανεπιστημίου κι ότι ένα κυλικείο είναι σωστό κυλικείο, αν εξυπηρετεί κι ικανοποιεί μέχρι και τον πιο απαιτητικό πελάτη. Άλλοι πάλι σίγουρα συμφωνείτε με ένα «ναι ρε γαμώτο». Οπότε δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Η μπίρα πρέπει να βρίσκεται στο ψυγείο μέσα και να ‘ναι φτηνή.
Υπάρχει ένας θρύλος που λέει για κάτι φοιτητές που όντως έβλεπαν την ανοιχτή τηλεόραση στο κυλικείο και δεν ενοχλούνταν απ’ τη μίξη του ήχου της με ‘κείνον της μουσικής. Η τηλεόραση στο χώρο αυτό είναι ιεροσυλία. Δε γίνεται ν’ ακούω απ’ το δεξί αυτί συνήθως Μποφίλιου κι απ’ το αριστερό ν’ ακούω την «Κατακουζηνό» να φώναζει. Είναι ξεκάθαρος βιασμός του τυμπάνου.
Τώρα που είπα για μουσική, για όνομα του Θεού, τι κακό έχουμε κάνει κι ακούμε Μποφίλιου 9 το πρωί; Γιατί να σκεφτόμαστε τα προσωπικά μας εκείνη τη στιγμή; Είναι μια σκάλα πιο βάρβαρο απ’ το μάθημα των 8:30.
Τέλος, πάντα στο κυλικείο θα υπάρχει ο φοιτητής που διαβάζει και κάπως πρέπει να συμβιώσουμε μ’ αυτόν εκεί μέσα. Διαβάζει προσπαθώντας να σώσει τα άσωστα. Κάπου παραδίπλα, εσύ τον κοιτάς κι αγχώνεσαι που δεν περνάς μάθημα. Δεν πειράζει θα τελειώσει η εξεταστική και θα σου φύγουν οι τύψεις που δε διάβαζες.
Τώρα θα μου πεις «μα γιατί δεν πάει στη βιβλιοθήκη;». Γιατί στη βιβλιοθήκη απαγορεύεται ο καφές και σίγουρα κι η μπίρα! Ίσως θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας μικρός χώρος γι’ αυτά τα περίεργα πλάσματα. Να μην τους ενοχλείς και πρωτίστως να μη σ’ ενοχλούν.
Το κυλικείο είναι ένας χώρος, όπου θα ζήσεις αρκετά χρόνια, τουλάχιστον τέσσερα. Το στέκι σας την ώρα του διαλείμματος κι η χαλάρωσή σου μετά το πέρας του. Αγάπα το και θα σ’ αγαπήσει κι εκείνο.
Επιμέλεια κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
