«Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα. Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ, ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα γι’ αυτό μπορώ να σας το πω». Νομίζω πως όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε το συγκεκριμένο τραγούδι, κι αν όχι πρέπει σίγουρα να το μάθουμε.
Ένα τραγούδι απ’ τα παιδικά μας χρόνια που ξυπνάει άπειρες μνήμες. Ένα τραγούδι που πλέον στην ηλικία αυτή το ‘χουμε αποσυνδέσει από το καλώδιο της αθωότητας και της απλής παιδικής ζωής και το ‘χουμε συνδέσει με ‘κείνο του εαυτού μας. Ενός εαυτού που δε γνωρίζει κανένας ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Όπως ένας παλιάτσος που υποκρίνεται μπροστά στο κοινό ακόμη κι αν έχει γίνει κάτι συγκλονιστικό πιο πριν, έτσι κι ‘μεις κρύβουμε τον πραγματικό μας εαυτό όταν υπάρχουν άτομα μπροστά, ψυχαγωγώντας τους με αστεία -γινόμαστε η ψυχή της παρέας με άλλα λόγια εις γνώσιν μας στην προσπάθεια να περνάνε πάντα οι υπόλοιποι ευχάριστα- κι όταν μένουμε μόνοι μας προσπαθούμε να δούμε τι πραγματικά είμαστε και τι στο διάολο κάνουμε στον κόσμο αυτό. Προσπαθούμε να βρούμε το γαμημένο εαυτό μας και να ηρεμήσουμε ψυχικά. Αποζητάμε ψυχική ξεκούραση.
Το όριο που χωρίζει τον πραγματικό εαυτό μας απ’ τον ψεύτικο είναι η πόρτα του σπιτιού. Τελειώνει ο απογευματινός καφές με τους φίλους, εννοείται ότι έχουμε δώσει ρεσιτάλ ψυχαγωγίας όλη αυτήν την ώρα και πλέον περπατάμε προς το σπίτι. Με το που κλείσει η πόρτα πίσω μας, κι ακόμη καλύτερα αν έχει πέσει κι ο ήλιος γυρνάμε το πρόσωπο και το βλέμμα μας ειναι γεμάτο απόγνωση και ρουτίνα.
«Πάλι τα ίδια» σκέφτεσαι, «πάλι θα κάτσω στο κρεβάτι και θα σκέφτομαι τα δικά μου», «πάλι δε θα κοιμηθώ το βράδυ». Δεν πειράζει όμως. Αυτός ίσως να είναι ο πραγματικός μας εαυτός, μπερδεμένος και σε όποιον αρέσουμε. Το αποδέχεσαι σιγά-σιγά. Προσπαθείς δηλαδή κατά κάποιον τρόπο.
Τέτοιοι άνθρωποι στη σημερινή εποχή ειναι σχεδόν όλοι οι κωμικοί ηθοποιοί. Θυμάστε τον Ρόμπιν Ουίλιαμς, έτσι; Για να σας βοηθήσω, είναι αυτός που πρωταγωνιστούσε στο «Jumanji». Ήταν ένας τρομερός ηθοποιός που έφυγε στα 63 του χρόνια, αν και πολλοί πιστεύουν ότι αυτοκτόνησε. Ο τυπάς έκανε τα πάντα, ελάχιστοι όμως ήξεραν τι είναι πραγματικά. «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», τι ταινιάρα Θέε μου! Μου άλλαξε όλη την οπτική και την άποψη περί του θέματος.
Δεν είναι ότι δε θέλουμε να δείξουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Κάθε άλλο. Είναι ότι δεν ξέρουμε πώς γίνεται όταν δεν είμαστε μόνοι, να λειτουργεί ο άλλος μας εαυτός. Σαν να ’ναι έμφυτο κάθε φορά που περιτριγυριζόμαστε από άλλα άτομα.
Γι’ αυτό το λόγο άπαξ και βρεθεί κάποιο άτομο που να σας βγάζει τον πραγματικό σας εαυτό, κινήστε Γη και ουρανό για να το κρατήσετε κοντά σας. Ξέρετε εκείνο που του ‘χουμε αποκαλύψει τα κόμπλεξ μας και να τα αγκάλιασε αντί να τα κρίνει, που δε φοβόμαστε μαζί του, που νιώθουμε ασφάλεια στην αγκαλιά αυτή και τρέμουμε μήπως φύγει μια μέρα.
Υπερπολύτιμα άτομα που αξίζει να θυσιάσετε πράγματα και να ρίξετε επίπεδα τον εγωισμό σας σ’ έναν τσακωμό για να μη νιώσουν άσχημα. Εκείνα τα άτομα που σου βγάζουν το κατεστραμμένο εγώ σου άρπαξε τα και μην τα αφήνεις. Θα σε αφήσουν εκείνα κάποια στιγμή…
Επιμέλεια κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
