Δείξε μου ποιος είσαι στο ζόρι σου, να ξανασυστηθούμε

Συναντούμε σε τούτη τη ζωή ανθρώπους κι αποφασίζουμε να την περάσουμε μαζί τους. Δημιουργούμε σχέσεις και μέσα σ’ αυτές ανταλλάζουμε  όρκους, να είμαστε αντάξιοι και στα εύκολα και στα δύσκολα που θα φέρει η στιγμή. Όλοι μας δίνουμε υποσχέσεις πως ο,τι κι αν προσπαθήσει να λυγίσει αυτό που έχουμε, τα χέρια μας θα υψώνουμε, έτσι ώστε αυτό που με τόση αγάπη χτίζουμε, να μένει πάντα ακλόνητο. Χαρίζουμε απλόχερα την πιο καλή εκδοχή του εαυτού μας, δημιουργώντας ασφάλεια στον συνοδοιπόρο μας.

Στα εύκολα, λοιπόν, έχουμε μάθει τους όρκους μας τους κρατάμε. Να στεκόμαστε όρθιοι απέναντι σε όλες τις καταστάσεις που μπορούμε να διαχειριστούμε κι η ευγενική μας υπόσταση να πρωταγωνιστεί χωρίς καμία αμφιβολία. Μα η ζωή που κάνει τα δικά της σχέδια, θέλοντας να μας δοκιμάσει, μας σπρώχνει να περάσουμε μέσα από φουρτουνιασμένες θάλασσες και μας βάζει να σκαρφαλώσουμε σε ψηλά και κακοτράχαλα βουνά. Τότε λοιπόν, σαν φτάσουν τα δύσκολα και κληθούμε ν’ αντιμετωπίσουμε καταστάσεις μη διαχειρίσιμες, φαίνεται αν αυτοί οι όρκοι γεννήθηκαν απ’ τις πιο βαθιές ρίζες του χαρακτήρα μας ή αν ήταν αποτέλεσμα έντονου ενθουσιασμού.

Οι περισσότεροι από μας, αν όχι όλοι, έχουμε γεννηθεί έχοντας πολλές πλευρές και συνήθως μέχρι τα πράγματα να δυσκολέψουν, αυτές που προβάλουμε είναι οι πιο ομαλές. Όμως, επειδή η πίεση είναι μέρος του παιχνιδιού κι όλες οι μέρες δε θα ‘ναι ηλιόλουστες και φωτεινές, αναβλύζουν κι εκείνες οι πλευρές, οι πιο σκοτεινές, για τις οποίες δεν είμαστε περήφανοι. Το βασικότερο θέμα με τις καλές και τις κακές πλευρές, όμως, είναι οι δεύτερες να μην ξεπερνάνε τις πρώτες, ούτε σε ποσότητα άλλα ούτε και σε μέγεθος. Θα πρέπει να θυμόμαστε διαρκώς πως συστηθήκαμε σε εκείνους που βρέθηκαν απέναντί μας κι ότι μας επέλεξαν γι’ αυτό που τους δείξαμε και γι’ αυτό που τους είπαμε, αρχικά.

Όσο δύσκολη λοιπόν κι αν είναι η στιγμή, όσο κι αν το κεφάλι μας βρίσκεται κάτω απ’ το νερό κι όσο κι αν ο κλοιός στενεύει, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ποιόν μας και η ψυχική μας δύναμη φαίνεται στις στιγμές που δυσκολευόμαστε. Οι αντιδράσεις μας και το πώς διαχειριζόμαστε τα θέματα που μας στήνουν στον τοίχο δείχνουν το ποιοι πραγματικά είμαστε. Οι ζόρικες συνθήκες κι οι πιεστικές καταστάσεις, μέσα σ’ αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα. Κάπως έτσι δοκιμαζόμαστε σε όλη τη διαδρομή για να δούμε αν μπορούμε τελικά, να φτάσουμε στον τερματισμό αλώβητοι.

Πόσο εύκολο όμως είναι να τερματίσεις κρατώντας τον χαρακτήρα σου ακλόνητο περνώντας μέσα από όλα τα δεινά; Εν κατακλείδι, είμαστε στ’ αλήθεια αυτοί που συστηνόμαστε εξ αρχής ή μήπως πρέπει τελικά να ξανά συστηθούμε;