Πέφτεις άλλο ένα βράδυ στο κρεβάτι με την ελπίδα πως ακριβώς τη στιγμή της βουτιάς θα απαλλαχτείς απ’ το βάρος που φέρεις στο στήθος εδώ και μέρες: μήπως ήταν λάθος; Μήπως πρέπει να ξαναπροσπαθήσετε; Ή μάλλον μήπως πρέπει να σταματήσετε να προσπαθείτε να ζείτε ο ένας χωρίς τον άλλο;
Ερώτηση παγίδα και με πολλά παρακλάδια. Υπάρχουν προϋποθέσεις για να πετύχει μια επανασύνδεση. Κι αυτό γιατί όσο λυτρωτική κι αν μπορεί να είναι, άλλο τόσο ψυχοφθόρα και αποτελειωτική μπορεί να υπάρξει αν δε γίνει όταν και όπως πρέπει.
Οι περιπτώσεις στις οποίες χωρίζεις και δε σκέφτεσαι έστω και στιγμιαία την επανασύνδεση είναι ελάχιστες, όχι γιατί σ’ όλους τους χωρισμούς όντως θες να γυρίσεις αλλά γιατί η ψευδαίσθηση αυτή σου δημιουργείται λόγω συνήθειας, λόγω μιας λογικής ανασφάλειας, λόγω ξαφνικής αδυναμίας να προσαρμοστείς στην εργένικη ζωή κατευθείαν και επαρκώς και δη μετά από μακροχρόνιες σχέσεις.
Όμως πότε πρέπει όντως να ξαναπιάσετε την ιστορία σας από εκεί που την αφήσατε χωρίς αυτό να οδηγήσει σε περισσότερα κλάματα, σε αμοιβαία απέχθεια και σε ολοκληρωτική καταστροφή των όμορφων αναμνήσεων;
Η απάντηση είναι σύντομα. Για την ακρίβεια πολύ σύντομα. Ακριβώς τη στιγμή που λίγο καιρό μετά το χωρισμό έχεις συνειδητοποιημένα αντιληφθεί και καταλάβει πως οι αναμνήσεις που κάθε μέρα επανέρχονται βασανιστικά στο μυαλό σου, που είναι εκεί ακόμα κι όταν παράλληλα σκέφτεσαι ή κάνεις κάτι άλλο, δε θες να είναι απλώς αναμνήσεις που σιγά-σιγά θα θυμάσαι όλο και λιγότερο και όλο και πιο αδιάφορα και ψυχρά.
Όταν μια επανασύνδεση είναι όντως να γίνει, πρέπει να γίνεται όσο ακόμα οι σκέψεις και κάθε ανάμνηση είναι έντονες, επιτακτικές και σου υποδεικνύουν έναν και μόνο δρόμο. Αυτόν της επιστροφής.
Όσο ο καιρός περνάει και είστε χωριστά, όλα αυτά που σας ένωσαν και σας έκαναν αυτό που είστε σαν ζευγάρι ξεθωριάζουν όλο και περισσότερο, επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης από έναν επώδυνο χωρισμό.
Ο καιρός περνάει, συνηθίζεις τη νέα πραγματικότητα και αναγκαστικά αλλάζεις. Αλλάζεις εσύ και αλλάζει και ο άλλος. Κι αν τη στιγμή που επιχειρήσετε την επανασύνδεση είστε ουσιαστικά δυο άλλοι είναι σχεδόν σίγουρο πως ποτέ δε θα ξαναποκτήσετε αυτό που είχατε, κι αυτό που αγαπούσατε ο ένας στον άλλο.
Γι’ αυτό ακριβώς η χρονική στιγμή παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, γιατί όσο είναι ακόμα νωρίς και θυμάσαι έντονα όλα αυτά που ερωτεύτηκες στον άλλο, όλα αυτά που κάνατε μαζί, όλα όσα θαύμαζες και σου έδιναν ζωή σ’ αυτόν είναι αληθινά κι όχι στο φαντασιακό σου περιβάλλον. Είναι όλα αυτά που θα σου πουν με σιγουριά πως θες να γυρίσεις.
Κι όταν γυρίσεις και επανενωθείτε αυτή η στιγμή θα είναι παραπάνω από μαγική, θα είναι λυτρωτική και πυροτεχνήματα θα σκάνε στο πρώτο άγγιγμα των χειλιών σας, γιατί στιγμή δεν ξεχάσατε τι είχατε και τι θέλετε να συνεχίσετε να έχετε.
Όταν ο χωρισμός είναι πρόσφατος οι μνήμες δεν είναι κάτι αόριστο και συγκεχυμένο. Είναι απόλυτες, είναι ουσιαστικές, είναι πραγματικές και διόλου παραλλαγμένες. Δε διαστρεβλώνεται καμία πτυχή και καμία στιγμή και δεν αναπολείς πράγματα που θυμάσαι σαν όνειρο. Αναπολείς μια πραγματικότητα που θες να συνεχίσεις να ζεις όπως ακριβώς τη ζούσες.
Όταν λοιπόν η επανασύνδεση γίνεται στην αρχή του χωρισμού είναι όντως η συνέχεια της σχέσης που είχατε κι όχι μια αναπροσαρμογή. Τίποτα δεν είναι ίδιο όταν αφήσεις τις αναμνήσεις σου να ξεθωριάσουν και να μορφοποιήσουν όπως το μυαλό σου θέλει τις στιγμές.
Αν θες να είστε οι ίδιοι μαζί και οι ίδιοι ο καθένας ξεχωριστά απέναντι στον άλλο η επανασύνδεση θα γίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Γι’ αυτό και λέγεται επανασύνδεση.
Γιατί ενώνεις και πάλι αυτό που υπήρχε, όχι αυτό που θα υπάρξει αν ξαναβρεθείτε μετά από πολύ καιρό.
Όσο αφήνετε το χρόνο να περνάει ενώ ξέρετε πως το μαζί είναι η μόνη επιλογή και ο μονόδρομος προς την ευτυχία αλλοιώνετε τη σχέση σας και κάθε της μικρή στιγμούλα. Αφήνετε να χαθούν στο χρόνο όλα εκείνα που σας κάνουν ένα κι όχι δύο ανεξάρτητα μεταξύ τους άτομα.
Το τραγούδι λέει «κλαίω την ώρα του γυρισμού, κλαίω την ώρα του σπαραγμού, κλαίω για την ώρα που δε θα ‘χω πια ψυχή να σου πω σ’ αγαπώ». Και κανένας στίχος δεν έχει περιγράψει ποτέ καλύτερα την αλήθεια ενός χωρισμού και κατ’ επέκταση μιας επανασύνδεσης.
Γιατί όσο σβήνουν οι αναμήσεις, όσο περνάει ο καιρός, όσο το έντονο συναίσθημα μετριάζεται κι όσο όλα αυτά τα συνηθίζεις επειδή αυτό είναι η ανθρώπινη φύση, μια μόνιμη προσαρμογή στην υπάρχουσα κατάσταση, τίποτα δεν είναι ίδιο την ώρα του γυρισμού. Όλα έχουν αλλάξει και όσα περάσατε προσπαθώντας να ζήσετε χωριστά είναι πια πιο έντονα απ’ όσα θυμάστε.
Και το νόημα κι η ουσία της επανασύνδεσης είναι ακριβώς το αντίθετο: επειδή θυμάσαι, δε θες να ξεχάσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
