Στη ζωή υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων: οι φυσιολογικοί κι οι ψυχαναγκαστικοί. Κάτι μου λέει πως –ειδικά σε συνάρτηση με τον τρόπο που ζούμε– η δεύτερη νικά κατά κράτος την πρώτη κατηγορία.
ΟΙ ψυχαναγκασμοί είναι παντού και με άπειρες μορφές. Ξεκινούν απ’ τα γνωστά σε όλους τετραγωνάκια στο πεζοδρόμιο και το αν θα τα πατήσεις ή αν είναι ζυγός ή μονός αριθμός και φτάνουν σε πιο ανίατες μορφές που έχουν να κάνουν με την ανάγκη για απόλυτη τάξη και καθαριότητα. Κι ακριβώς σ’ αυτή τη μορφή να εστιάσεις.
Όλοι εμείς, λοιπόν, οι κολλημένοι με την απόλυτη καθαριότητα και τάξη, σε βαθμό που κι οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε πως αγγίζει την τρέλα και μάλλον την παράνοια, είμαστε μια κατηγορία από μόνοι μας κι αρκετά μεγάλη μάλιστα.
Κολλημένος με την καθαριότητα και την απόλυτη τάξη σε βαθμό ψυχαναγκασμού, σημαίνει καταρχάς πως η σκόνη είναι ο χειρότερος εχθρός σου και την πολεμάς, γνωρίζοντας πόσο άνισος κι ανίερος είναι αυτός ο πόλεμος, με κάθε μέσο και με τέτοια δύναμη ψυχής που θα ζήλευε και ο πιο τρανός πολεμιστής. Δεν παραδίνεσαι και δεν επαναπαύεσαι ποτέ.
Συνεχίζοντας, οι μεγαλύτεροι και πιο αγαπημένοι σου σύμμαχοι είναι η σκούπα κι η σφουγγαρίστρα. Είναι στο πλευρό σου σε κάθε δύσκολη μάχη και δε σε απογοητεύουν ποτέ. Είναι επίσης μάλλον αυτονόητο πως η ώρα που διαλέγεις στο σούπερ μάρκετ τα καθαριστικά-όπλα σου είναι η κρισιμότερη όλων και όποιος δεν το σέβεται μπαίνει αυτομάτως στην black list.
Όταν κυριεύεσαι απ’ αυτόν τον εξουθενωτικό ψυχαναγκασμό εκτός του ότι έχεις ανάγκη από πατώματα και πλακάκια που γυαλίζουν, άπλυτα πιάτα που δεν υπάρχουν και σκόνη που δεν αφήνεις να εμφανιστεί ποτέ, θες επίσης κάθε πράγμα να είναι στο σημείο ακριβώς που εσύ ορίζεις κι άπαξ και κάτι αλλάξει θέση χωρίς την επέμβασή σου, πέφτουν μάσκες οξυγόνου.
Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι όπως τα έχεις οργανώσει, τρελαίνεσαι, σου λασκάρουν βίδες, σου ανεβαίνουν παλμοί και το σύμπαν καταρρέει. Το πόσο υποφέρεις μπορείς να το καταλάβεις μόνο εσύ κι οι όμοιοί σου και στα μάτια των υπολοίπων φαντάζεις τρελός. Ή μάλλον θεότρελος.
Για να είμαστε δίκαιοι, ας μην αρνηθούμε πως ναι, μια μικρή τρέλα-μανία την κουβαλάμε. Είναι λίγο παράξενο –αν όχι τρομακτικό– να ξεσκονίζουμε μέχρι και ‘σένα τον ίδιο. Όμως –κι αυτό το όμως είναι μεγάλο– δεν πρέπει να αγνοείς ή να προσπερνάς το ένα και μεγάλο πλεονέκτημα της όλης κατάστασης αν ζεις μαζί μας: σ’ έχουμε άρχοντα, όσο τρελοί κι αν μοιάζουμε.
Παραδέχομαι ευθέως πως όχι, δεν είναι μόνο απ’ την απέραντη καλοσύνη κι αγάπη που σ’ αντιμετωπίζουμε σαν πασά. Όλο αυτό ξεκινάει από αλλού. Το να συγκατοικείς με ένα τέτοιο άτομο ισούται με το να ζεις σ’ ένα σπίτι-παλάτι που καθρεφτίζει το πρόσωπό σου σε κάθε δυνατή επιφάνεια, να μην ξέρεις τι θα πει ακαταστασία, να μην έχεις ιδέα τι είναι το πλύσιμο των πιάτων, να βρίσκεις τα πράγματά σου πάντοτε τακτοποιημένα, να μη σπαταλάς ούτε μισή ώρα σε οποιαδήποτε διαδικασία καθαρίσματος, να ζεις συνεπώς σαν να έχεις υπηρετικό προσωπικό χωρίς να δίνεις ευρώ.
Ο ψυχαναγκαστικός σου συγκάτοικος τα έχει αναλάβει όλα για ‘σένα και φροντίζει να είσαι σωστός βασιλιάς. Ξέρουμε όλοι πως αυτό γίνεται, προφανώς, διότι δεν αντέχει να κάνεις τίποτα διαφορετικά απ’ ό,τι θέλει. Ξέρουμε επίσης πως προτιμά να κάνει γενική πέντε ώρες κι εσύ ν’ αράζεις με τα πόδια απλωμένα στο τραπεζάκι και τον καφέ στο μπράτσο του καναπέ και να μην κουνιέσαι παρά μόνο όταν σου ζητάει να σηκώσεις πόδι για να ξεσκονίσει, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο ανεξαρτήτως του στόχου: ζεις με τον πιο πρακτικό άνθρωπο που θα μπορούσες να ζήσεις κι έχεις παροχές πεντάστερου ξενοδοχείου δεδομένες.
Είναι ξεκάθαρο πως το να ζεις μαζί μας, μ’ εμάς τους τρελούς και παλαβούς με την καθαριότητα και την τάξη, είναι σαφώς καλύτερο απ’ ό,τι ακούγεται. Απολαμβάνεις το τεράστιο πλεονέκτημα του να αντιμετωπίζεσαι σαν να ζούσες σε βασιλικά ανάκτορα και –διόρθωσέ με αν κάνω λάθος– αυτό δε χάλασε ποτέ και κανέναν.
Μήπως είναι η ώρα να στήσουμε μια καμπάνια στήριξης με τίτλο «Μείνετε με έναν μανιακό με την τάξη, κάνει καλό»;
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
